Archive for noviembre, 2006
¿Publicidade republicana?
Cando Darío (un compañeiro de traballo) me contou o da nova campaña de Muebles Rey non saía do meu asombro. Esta empresa de mobles sacou á rúa unha campaña publicitaria co slogan “Aprovéchate del Rey”, ata aí nada fora do normal, de non ser que a modelo desta orixinal –e republicana campaña- é a dobre da princesa Letizia.
A campaña é tremendamente orixinal. Aínda que non sei que pensará a Casa Real de todo isto. Por certo, venme agora á cabeza aquel post de Xaime no que o xornal La Voz de Galicia publicara unha montaxe dunha foto dos Reis cos seus netos e a cabeza do Lunis.
30 de novembro de 2002
Era un sábado chuvioso, aínda que ese día non baixei á rúa. Eva –a miña muller- e eu estabamos no Hospital do Barbanza. Ás nove da mañá a nos levaron da habitación na que ela estaba ingresada ata outra que se atopaba na primeira planta –creo-. Estivemos alí metidos todo o día, eu só baixei un momento a comprar o xornal La Voz de Galicia, que por sorte ese día traía de regalo un especial sobre o afundimento do Prestige.
Eva queixábase de dor, cada vez con máis frecuencia. Eu non podía facer nada, unicamente consolala e darlle ánimos. Mentres tanto lía o xornal e o especial do Prestige e comentáballe as novas a Eva –creo que non me facía ningún caso-. As dores ían en aumento, cada vez eran máis constantes.
Pero ao fin decidiuse a saír, cun mes de antelación e forzado. Eran as sete menos cinco da tarde. Non paraba de chorar –algo que aínda segue facendo con asisuidade-. Chámase Nerea, pesou 2,660 quilos e mediu 47 cm. e hoxe cumpre catro anos. Foi un dos días máis felices da miña vida. As sensacións que sentín ese día non as volverei a ter nunca, asistir ao nacemento dun fillo é algo inenarrable (cando Paula naceu tiven que saír da sala de partos).
A partires de aí empezou a soar o teléfono: meus pais, meus sogros, …., pero lembro sobre todo tres chamadas que me alegraron de especial maneira a de Lage (acabou sendo o seu padriño), a de Antón Louro (o meu xefe naquel intre) e a de Pepe Blanco. Non quero rematar sen deixar de vos contar que poucas horas despois de dar a luz Eva pediume (o certo é que me obrigou) a ir á manifestación de Nunca Máis. “Xa que eu non podo, tes que ir ti”, díxome. E como non, alí estiven baixo a choiva.
“Joder, qué tropa”, Rajoy dixit
Por primeira vez, e sen que sirva de precedente, teño que confesar que coincido con Mariano Rajoy. Onte, durante a presentación do primeiro best seller de Espe Aguirre, cunha sinceridade inusitada recoñeceu que ao enterarse dalgún dos párrafos do libro pensou: “Joder, qué tropa”.
Eu opino o mesmo cada vez que escoito a Acebes, Zaplana, Núñez Feijoo, Pío García Escudero, Martínez Pujalte, Esperanza Aguirre ou ao propio Rajoy (a Aznar nin o cito porque pediunos que o deixásemos en paz). Pero o problema, é que cando un exército pasa a ser tropa -como define don Mariano aos seus- a culpa é sempre do xeneral, porque non está capacitado para dirixir aos soldados e en calquera momento pode producirse un motín. Deus non o queira e Aznar tampouco.
Chega o Nadal
Teño que confesarvos que aínda non me decatara de que xa estamos ás portas do Nadal. A pesares de que na empresa xa fixemos a reserva para a tradicional cea, do alumeado navideño que decora as rúas, da venda indiscriminada de lotería, … O certo, é que non me concienciara ata que á miña casa empezaron a chegar varias revistas de xoguetes (do Corte Inglés, de Alcampo, de Juguettos, da tenda nova que abriron en Boiro, …) o que ocasionou un tremendo terremoto infantil polo stress ocasionado ás miñas fillas Paula e Nerea, porque con tanta revista non saben o que lle van a pedir aos Reis e a Papá Noel.
Eso si, estas revistas xa veñen tan preparadas que algunhas delas traen pegatinas co texto «me lo pido» para que os nenos e as nenas poidan marcar os xoguetes que lles gustan. Por certo, a Nerea non lle chegan as pegatinas e a revista quédaselle pequena.
Pois nada, que o Nadal xa está aquí. ¡Viva a paga extra!.
Agora Fene
Continuamos coa elección de candidatos socialistas ás alcaldías, e hoxe tócalle o turno ao meu bo amigo Iván Puentes, que saíu elidido candidato á alcaldía de Fene por aclamación.
Sinto unha alegría especial por dúas razóns: a primeira porque Iván é un bo amigo, pero ademais por que é unha persoa nobre, desas das que –por desgracia- non hai moitas; unha persoa traballadora, responsable e íntegra. A segunda razón é porque este partido con tantos anos de historia sigue a renovarse pouco a pouco, e os militantes de Fene apostaron por un cambio, cando o máis seguro sería a continuidade cun candidato que obtivo un bo resultado nas pasadas eleccións, pero que se creu –ou alguén llo fixo crer- que era o único artífice dese resultado. Arriscar en política non é doado, pero ás veces é bo facer apostas pola xente xoven. O camiño de Iván nos último meses non foi doado, algúns compañeiros e compañeiras estiveron máis preocupados en poñerlle obstáculos no camiño que en axudalo e defendelo, pero iso neste mundo da política é bastante habitual. Pero Iván tivo a capacidade e a valentía –co apoio da súa agrupación- de saír adiante, aínda que en moitos momentos, seguramente, se lle pasaría pola cabeza de apartarse, porque ten toda unha vida política por diante.
Na vida hai que tomar decisións, e asegúroche Iván que ti tomastes a acertada, porque por riba daqueles que che puxeron a zancadilla, tes o apoio dos compañeiros e compañeiros de Fene, de moitos da comarca, e , sobre todo o apoio dos teus amigos e da túa familia. Os «inimigos» só se teñen a eles, e sabes que é por conveniencia e por intereses. Pero tampouco dubides que cando che vai ben son os primeiros que che van a pasar a man polo lombo e dicirche que es marabilloso e estupendo.
Ánimo Iván, a loitar e a gañar , porque como dicía no me anterior post: FENE NECESITA UN ALCALDE COMA TI, e a maiores digo: E O PSdeG PERSOAS XÓVENES E ÍNTEGRAS COMA TI
Boiro merece un alcalde coma Ares
O pasado xoves os socialistas de Boiro celebramos a Asemblea para nomear o candidato ás vindeiras eleccións municipais. E como era de esperar non houbo sorpresas. Juan Jesús Ares foi elixido por aclamación.Ares é unha persoa que merece ser alcalde, é máis, creo que Boiro merece un alcalde como Ares. Pensaredes que é normal que eu diga iso xa que somos compañeiros de partido. Pero podo dicirvos que Juan Jesús é unha boa persoa: é honrado e traballador, humilde e sinxelo, en definitiva, é un cidadán máis ao que o poder non o vai cambiar como fixo coa maioría dos alcaldes de Boiro.Isto que vou dicir, se o lee algún do BNG de Boiro seguramente se enfadará, pero é o que penso: Ares durante esta lexislatura municipal foi a persoa que lle puxo serenidade, sensatez e traballo ao goberno; porque se dedicou plenamente a traballar por defender os intereses dos boirenses, sen excepcións. ¡Outros, por desgracia, non fixeron o mesmo!.Esta lexislatura de coalición non foi nada doada, porque gobernar co BNG é complicado, e sobre todo cando existen persoas que son incapaces de sentarse a dialogar porque queren por riba de todo aplicar o seu criterio. Un goberno de coalición é saber ceder moitas veces aínda que non estes de acordo, é xuntarse e falar frecuentemente, é compatir os problemas, e tamén os éxitos; é, en definitiva, traballar en equipo intentando meter todos os goles na mesma portería.
Faltan seis meses –aproximadamente- para que se celebren as eleccións, e queda aínda moito que facer, moito que traballar, pero espero que todo o camiño percorrido ata o mes de maio do vindeiro ano dea o froito esperado. ARES ALCALDE DE BOIRO.
Blas García 
Comentarios