O vídeo de Iván

 

Non me cabe dúbida de que en Fene vai a producirse o cambio ao fronte da Alcaldía. Xa falei en varias ocasións neste blog de Iván Puentes: da súa ilusión, do seu traballo, da súa valía, do boa persoa que é –en ocasións bo de máis-, … , que queredes que vos diga, ¡¡é amigo meu!!. Hoxe preséntovos, case en primicia –xa está na web do PSdeG-PSOE-, o seu vídeo de campaña; o que como comprenderedes é unha enorme alegría para min.  

O camiño que tivo que percorrer Iván para ser o candidato socialista á alcaldía non foi doado, a pesares de que logrou a unanimidade dos militantes da súa agrupación desde o primeiro momento; pero, como case sempre apareceron os envexosos, resentidos e mezquinos  que só saben poñer pedras no camiño para intentar disimular á conta dos demais a súa incompetencia e necidade. Pero, en definitiva, o importante é que superadas as zancadillas iniciais podo asegurarvos que Iván vai ser un gran alcalde de Fene. 

Mirade o vídeo dun amigo.

Valderrei

 

Acabo de ver o primeiro capítulo da serie Valderrei que desde hoxe empeza a emitir a Galega. Non son un asiduo deste tipo de “telenovelas”, nin tampouco da TVG, pero a razón pola que vos falo desta é porque intervén unha boa amiga, Tamara.

Tamara Canosa xa ten ás súas costas un curriculum destacable, participou nas series Mareas Vivas e Entre Bateas; ou nas películas Heroína -de Gerardo Herrero- e Días Azules –de Miguel Santesmases-; ademais de participar en obras teatrais como Las Troyanas onde interpretaba o papel de Hécuba.

Valderrei conta a historia dunha muller de 40 anos, casada e con dous fillos, que despois de vivir moitos anos en Ferrol fuxe de xunta o seu marido, porque este a maltrata física e psiquicamente –desgraciadamente de actualidade-. Recoméndovos, polo tanto, que se tendes tempo e podedes vexades esta serie e así comprobaredes a boa actriz que é Tamara. Que é unha excelente persoa xa volo garanto eu.

¡¡Sorte Tamariña!!

Carlos Núñez, grazas!!

 

Cinema do mar é o novo disco de Carlos Núñez. Lémbrome a primeira vez que vin un concerto deste galego universal; foi en Vilagarcía de Arousa fai nove anos, e a verdade é que quedei namorado da súa música.

No meu coche nunca falta un CD de Carlos; e lembro que Paula –a miña filla maior– quedábase a durmir cando era un bebé escoitando a canción de Lela, e cada vez que íamos a algún lado de viaxe e soaba unha gaita ela sempre viña gritando: “papá, papá está aí Carlos Núñez”.

Tiña que falar del neste blog, non podía ser doutro xeito. E dicirvos aos que me sigades que admiro a Carlos polo que simboliza para este País. Carlos presume de ser galego, leva polo mundo adiante un anaco importante da nosa cultura, enfrontouse no seu momento a aqueles gobernantes da Xunta que primaban aos artistas estranxeiros e marxinaban aos galegos, e ademais sempre fala clariño. E todo iso sen estridencias, sen prepotencia e sen radicalismos.

Déixovos un vídeo de Carlos no Forum das Culturas no que interpreta o Bolero de Rabel coa gaita. Interpretación que tamén aparece no seu novo disco.

A la rueda … Rueda

Estou lendo El País e atópome cunha declaracións do sempre divertido e ameno Alfonso Rueda, disque secretario xeral do PPdeG. Nesta nota de prensa ataca agora ao goberno da Xunta e ao seu Presidente por un incidente que tivo Antón Losada cuns policías e cun subdirector xeral da Consellería de Presidencia polo que xa podemos denominar como “operación cartel”. Pero, a verdade é que hoxe non quero falar de Antón Losada nin do BNG senón despois acúsanme no Chuza e noutras webs probloque como antinacionalista; hoxe quero comentarvos unha frase grandiosa de Alfonso Rueda nesa nova: 

«Las maneras que utiliza –referíndose a Losada-, y no es la primera vez, recuerdan otras épocas»

A miña gran dúbida é: ¿A que épocas se refire o Sr. Rueda?. Quizais aos dezaseis anos do goberno de Fraga, ou por ir máis aló, aos da dictadura de Franco que o PP nunca condenou. Sei que nunca terei resposta por parte do secretario xeral do PPdeG, pero o que si me quedou claro é que esta frase é moi socorrida, ata para os do Partido Popular.

E respecto ao secretario xeral de Relacións Institucionais da Xunta de Galicia só pedirlle que se comporte como tal, porque o que si é certo é que as veces semella un matón de discoteca, en vez dun representante de tódolos galegos e galegas.

FG gaña 9,78 millóns de euros

Francisco González Rodríguez, un galego de Chantada ao que se coñece como FG, cobrou o ano pasado 9,78 millóns de euros –que veñen a ser máis de 1.690 millóns de pesetas-. ¡¡Case nada!!. Sobre todo se o comparamos con outros salarios que consideramos elevados, pero que comparados co seu son míseros. Por exemplo, o do presidente do Goberno, José Luis Rodríguez Zapatero, que no 2007 cobrará 89.303 euros; o de Touriño, presidente da Xunta de Galicia, que vai cobrar 81.760; ou o de Manuel Marín, presidente do Congreso dos Deputados –o político mellor pagado-, que cobrará máis de 175.000 euros. 

Francisco González ten a sorte de ser o presidente do BBVA, e digo a sorte porque chegou a este posto por ser amigo de Aznar, e ademais dunha maneira un tanto rara. Pero o certo é que el gaña todos eses cartos por ser o que garda a chave da caixa forte que protexe os nosos cartos, e por prestarnos cartos para que poidamos vivir un pouco mellor, en definitiva podemos dicir que gaña millóns de euros por ser usureiro profesional, un galáctico da usura. 

Din que os cartos non dan a felicidade, pero non me cabe dúbida que este chantadino é algo máis feliz que a maioría dos seus paisanos

Un novo xornalismo

Xa podemos dicir que grazas aos blogs estase a crear un novo xornalismo, non só pola infinidade de bitácoras de xornalistas que se dedican a comentar o que acontece na actualidade informativa (Nacho Escolar, Juan Varela, Nacho de la Fuente ou outros moitos); senón que agora os medios de comunicación de certa relevancia xa empezan a facer novas cos comentarios que persoeiros de relevancia fan nos seus blogs.

O exemplo é o xornal La Voz de Galicia, na súa edición de Ferrolterra, que fai a súa nova máis importante do día en función dun post publicado polo voceiro de pesca do PSdeG-PSOE, José Manuel Lage.

Lage aclaraba no seu blog que a paraxe da praia de Ponzos en Ferrol estaba a salvo da ubicación dunha planta de acuicultura, e o xornalista Ruben Santamarta. A min paréceme ben que os xornalistas lean as bitácoras dos políticos e doutros persoeiros relevantes para informarse, e incluso que poidan sacar información para publicar nos medios nos que traballan, o que non comparto é que non citen a fonte; e no caso concreto desta nova, aínda que o xornalista si fala de que estes datos se poden ler na bitácora de José Manuel Lage, non cita a dirección do seu blog.

Blanco Vila o xormalista

Quero aclararvos que cando vexades o título deste post, non é que me equivocara, é que estou transcribindo o que aparece nuns panfletos, carteis e vallas que hai por todo Boiro.

Non fai moitos días que vos falaba da boa pluma –literaria- de Luis Blanco Vila, candidato do PP á alcaldía de Boiro. Boa pluma que queda de manifesto na redacción da publicidade de precampaña. A simple vista eu puiden detectar só oito fallos de ortografía, aínda que é posible que haxa máis (invítovos a buscalos); sen contar a redacción dalgunhas frases de sintaxe complicada.

Ten difícil explicación que un home da brillante traxectoria do profesor Blanco Vila -Doutor en Letras e en Ciencias da Información e gañador de varios premios literarios- poida definirse coma xormalista ou pretender que Boiro sexa un logar tranquilo, e ademais atreverse a difundir por todo o municipio a súa grave equivocación. Aínda que podía ser peor, e escribir Boiro con “V”.

Eu non acabo de entender como isto lle puido suceder a un home tan ilustrado coma el, que escribe semanalmente cartas de opinión nos xornais; aínda que, as únicas explicacións que lle atopo son que ao estar tanto tempo fora de Galicia descoñece o vocabulario e a lingua galega, ou que o que lle está a deseñar a campaña é un inimigo a soldo de Velo ou de Deira.

Pero tal e como remata o xormalista Blanco Vila no seu panfleto: Iso é o que hai. Do deseño e da foto podemos falar outro día.

CQC no Parlamento de Galicia

Gonzo, o reporteiro galego de Caiga quien Caiga visita o Parlamento de Galicia con motivo do debate polo fracaso no Estatuto de Autonomía.

O vídeo que vos recomendo é grandioso, e Gonzo está espléndido. Especial atención ao desliz de Quintana cando di “aquí en España”, ou as directas que lle lanza a Feijoo e a Touriño.

¡¡Menudo erro de Oleguer!!

Oleguer, o xogador do Barça, cometeu tres erros imperdoables para os tempos que corren en España actualmente: pensar, ter opinión propia e non ser politicamente correcto. E erros dese calibre acábanse pagando caros porque a certos sectores políticos e mediáticos españois non lles gusta que poida saír alguén con certa repercusión pública e manifeste unha opinión contraria á liña que eles intentar marcar diariamente.

Oleguer é un chaval de 27 anos, estudiante de Económicas, que se manifestou en diversas ocasións de esquerdas, involucrado en diversos movementos sociais e cunhas ideas e un ideais que non dubida en defender publicamente. É dicir, un raro exemplar no conformista mundo do fútbol, onde a gran maioría dos galácticos deste deporte só se preocupan por facer contratos millonarios, ter coches deportivos, vestir roupa de marca, …; e os que non son galácticos soñan con chegar a ser.

E como non é habitual que un deportista de elite opine e se molle en temas políticos, xa que unicamente estamos acostumados a escoitarlles pronunciar frases tópicas e baleiras, xa o apunta Loli Rodríguez no seu blog. Oleguer Presas converteuse nun cabeza de turco, un aviso ao resto de futbolistas no que parece que se lle está a dicir: “non pensedes, e se por casualidade o facedes …. calade”. Iso é o que optou por facer a empresa de roupa deportiva Kelme que patrocinaba a Oleguer, e decidiu romper a súa relación contractual por falar e opinar. ¡¡Viva a liberdade de expresión!!.

Eu vou a confesarvos que non habitúo a mercar cousas de Kelme, pero a partires dagora non teño pensado gastar un euro nesa marca.

Adeus ao Suky

O derrube da Discoteca Suky supón o adeus a outro anaco máis da historia de Boiro. Todos sabiamos que isto ía a pasar tarde ou cedo porque xa facía varios anos que se rumoreaba polo municipio que Juan –o propietario- a quería vender.

O Suky, tal e como escribía Moncho Ares o pasado domingo na Voz (un espléndido artigo), forma parte da historia moderna de Boiro, xa que somos moitos e moitas os que lembramos algunha “aventurilla” acontecida neste templo da movida durante moitos anos. É certo que a última etapa deste local foi un tanto decadente, xa que unha vez que a discoteca empezou a perder clientela, o seu propietario intentou experimentar con outra serie de actividades tales como a de restaurante de vodas e banquetes, ou a de clube de alterne; pero o Suky non volveu a recuperar aquel prestixio e sona que tivo nos anos 70 e 80.

As escavadoras, a demanda inmobiliaria e o declive da discoteca Suky conseguiron rematar cun anaco da historia de moitos boirenses, pero non conseguirán que esquezamos aqueles marabillosos momentos dos que tanto temos disfrutado.