Blog Day

 

Hoxe é o día mundial dos “blogueiros”, o chamado Blog Day. Esta data consiste en recomendar cinco blogs diferentes “á nosa propia cultura, punto de vista e posición”, tal e como din os creadores desta idea.

Recomendar algo nunca é doado, porque seguro que se che queda algo ou alguén no tinteiro, e moito máis distinto á cultura propia. Pero de tódolos xeitos as miñas recomendacións son as seguintes, xa que é o que leo habitualmente:

• A mis 95. O gran descubrimento. A avoa da rede que nos conta as súas historias, e a verdade é que con 95 anos ten moitísimo que ensinarnos.

• Galpón de Breogán. Un blog no que de xeito irónico tratan a actualidade de Galicia.

• Xaime. Trata un pouco de todo, aínda que destaco o seu sentido do humor e as súas creacións.

• Andrés Milleiro. Non fai moito que empecei a ler o seu blog, pero enganchoume xa que trata asuntos diversos, en especial temas tecnolóxicos e da rede.

• Marcus. Sempre aporta unha visión especial da actualidade máis diversa. Trata de todo un pouco pero dun xeito moi persoal.

De tódolos xeitos, quero saudar neste día a Loli, Paula, Lage, Iván, Miguel, Eladio, Pepe, Julio, Nacho, Nelly, Alfonso, Marco, Nacho  Escolar, …, en resumo, a todos e todas que facedes que poida estar máis cerca de vós grazas aos vosos opinións e comentarios.

Technorati

¡¡Más madera, es la guerra!!

A verdade é que no Partido Popular as augas non baixan nadiña tranquilas, e esa aparente calma e unidade en torno á figura mesiánica de Mariano Rajoy  é fundamentalmente unha sociedade limitada con data de caducidade: as eleccións xerais do 2008. Se hai sorte e Rajoy gaña as eleccións, todos contentos porque todos gañan; e se perde, todos contentos tamén porque o único derrotado vai a ser o candidato proclamado a dedo por Aznar.

E que a estabilidade dentro do PP é dubidosa vese, por exemplo, cando aparece Ruiz-Gallardón en público amosando a súa ambición: a de ser candidato ao Congreso dos Deputados polas listas de Madrid. Entón nese momento aparecen as “vacas sagradas” do PP (Esperanza, Zaplana e Acebes) para poñer firme ao alcalde da capital de España e sobre todo para ir marcando o seu territorio de cara ao futuro.

Que Gallardón non é querido e apreciado polo “brazo armado” popular non é ningún segredo, porque tampouco ningún dos mercenarios de Aznar fai nada por ocultalo, e aí están as declaracións realizadas tras a entrevista que Europa Press lle fixo. Acebes, dixo que agora cada un debe estar ao seu traballo, Esperanza Aguirre que non lle sorprende o anuncio de Gallardón, pero si que o faga despois de dicir que non falaría máis do asunto, e para Zaplana é un erro falar agora das futuras candidaturas do PP ao Congreso e asegurou que é o que menos lle convén ao partido.

Pero como na película “Los Hermanos Marx en el Oeste”, todos se dedican a botar madeira á caldeira da locomotora popular porque … ¡¡es la guerra!!. Á madeira aportada por Acebes, Aguirre e Zaplana sumáronse outros membros do PP (Antonio Basagoiti, Javier Arenas, Martínez Pujalte ou Jorge Fernández Díaz) que continuaron botando madeira; Manuel Cobo (man dereita de Gallardón no concello de Madrid) e o propio Alcalde seguiron enchendo a caldeira. E Rajoy de corpo presente –como case sempre- axudou a que o lume non se apagara. Ata o propio José Bono, amigo de Gallardón, axudou a quentar máis a desbocada locomotora do PP. En definitiva, que o PP pode estoupar en calquera intre, só fai falla unha razón para que alguén diga algo que sexa considerado pecado pola curia popular é: ¡¡Más madera, es la guerra!!.

Dúbidas: Unha de tenis

 

¿De verdade que este traxe que luce Maria Sharapova é para xogar ao tenis?. Entón, ¿como se viste cando vai a unha gala ou de cea?.

Eu aínda lembro os uniformes que levaban Arancha Sánchez Vicario, Steffi Graf, Navratilova ou Sabatini.

Visto en El Pais

O pasado e o futuro

 

Onte “rastreando” no ordenador da casa atopei estas fotos do ano 2002, nas que como podedes apreciar é un claro exemplo de como o futuro imponse ao pasado.

A construcción do novo edificio municipal fixo posible que en cuestión dunhas horas desaparecera un anaco da historia de Boiro. O progreso ten estas consecuencias.

Ver as fotos

Espe cabalga a rede

Sorprendente a foto de portada do xornal “La Razón” que nos amosa a unha “espectacular” Esperanza Aguirre nunha postura bastante comprometida.

“La Presidenta”, á que sempre lle gusta pasar inadvertida, posúe un amplo book fotográfico: xogando ao golf ou o pádel, facendo aerobic cun abrigo de visón, tocando a guitarra, facendo ximnasia, saíndo dun helicóptero accidentado, etc.. Só lle falta saír na portada da Interviu, aínda que os amigos de despuesdegoogle.com xa o fixeron posible cunha montaxe.

Pero a foto de “La Razón” amósano a unha Espe preparada para xogar ao pádel cunha indumentaria pouco apropiada, xa que ademais da súa chaqueta vermella, leva unha saia longa e vai descalza. O que non acabo de entender de todo é o intre da instantánea, xa que se atopa cabalgando a rede, non sei se porque xa rematou o partido e vai a felicitar a Gallardón –imaxínome que sería o contrincante-, ou porque aproveitou que estaban os fotógrafos e quixo situarse no centro da pista para amosar que ela non é tan de dereitas nin tan conservadora como din.

¡¡Unha pregunta!!

¿Porque na dirección do PP “montan en cólera” cada vez que fala Gallardón se postula para o Congreso?.

Segundo as enquisas é a persoa máis valorado do PP e o político máis valorado polos españois.

A hipocresía de Rajoy

Mariano Rajoy ten varias varas de medir, e emprégaas sempre en función das responsabilidades e a que partido lle afectan. Estes días vemos como pide a dimisión da ministra de Fomento, Magdalena Álvarez, por todo o que está a acontecer en Catalunya coas infraestructuras. Nembargantes esa mesma vara de medir non a empregou cando en Valencia aconteceu un desgraciado accidente de metro no que morreron máis de corenta persoas; a pesares de que o accidente foi debido á falla de investimento da Generalitat Valenciana –gobernada polo PP-. Nin tampouco me lembro de ningunha dimisión no PP, nin petición expresa por parte de Rajoy con outros accidentes lamentables acontecidos cando el formaba parte do goberno.

Pero o descaro e a desvergonza de don Mariano chega ao extremo de que cualifica simplemente coma un “erro” o fraude de incluír nas candidaturas do PP de Euskadi, sen o seu consentimento, a veciños de O Grove, encubrindo así un claro delicto penal. O normal e o desexable sería que Rajoy, tan propenso a pedir dimisións alleas, lle esixise responsabilidades aos responsables do seu partido en Galicia.

¿Onde está a ética política de don Mariano?

Unha perla musical do grupo Ialma

 

A semana pasada descubrín a través do Chuza unha perla musical dun grupo de rapazas afincadas en Bélxica pero que cantan en galego.

O grupo Ialma, que así se chaman, atrévense a versionar a súper coñecida canción “Under the bridge” dos Red Hot Chili Peppers. O resultado como podedes comprobar no vídeo é impresionante, o que demostra que a música folk galega non ten porque limitarse unicamente ás xotas, muiñeiras ou mazurcas. Tamén pode ser atrevida e buscar outros rexistros máis innovadores.

E como di Turonio: “Mágoa que sexan fillas da emigración e non se poidan pasar por Galicia máis, porque habían ter moita máis difusión”. 

Relacionadas:

• Ialma (MySpace)

• Diario dum Suevo

• Marcus

Unha de leis raras, raras, raras

En moitas ocasións queixámonos da existencia de leis absurdas e sen sentido. Neso son especialistas os do PP que durante esta lexislatura cualificaron como absurdas –e inconstitucionais- case todas as que se aprobaron no Congreso.

Pero, sen dúbida Rajoy e os seus descoñecen a existencia dun ranking, elaborado por The Times, das vintecinco leis máis extravagantes e ilóxicas.

Este é o ranking:

1. Se aparece unha balea morta nas costas británicas, a cabeza é do rei. Con todo, a cola pertence á raíña no caso de que necesite os ósos para o seu corpiño.

2. En Bahrein, un doutor pode examinar os xenitais dunha muller, pero ten terminantemente prohibido mirar a eles directamente durante o exame, e só pode ver o seu reflexo nun espello.

3. En Londres é ilegal montar nun taxi se se ten a peste.

4. En Vermont (Estados Unidos), as mulleres necesitan un permiso asinado dos seus maridos para usar dentadura postiza.

5. Na cidade estadounidense de Boulder  (Colorado) é ilegal matar un paxaro dentro dos límites da cidade, así como ser o dono dunha mascota (legalmente, os cidadáns só son «supervisores» destas).

6. Na cidade de York (Inglaterra), é ilegal asasinar a un escocés dentro das antigas murallas, pero só se el leva un arco e frechas.

7. En Chester (Inglaterra), os galeses non poden entrar á cidade antes da saída do sol, e non poden permanecer nela unha vez que se puxo.

8. En Kentucky (EEUU), é ilegal levar armas ocultas que excedan dos dous metros de longo.

9. En Florida (EEUU), as mulleres solteiras que salten en paracaídas os domingos poden ser encarceradas.

10. No Reino Unido, un home que sente obrigado a ouriñar en público pode facelo a condición de que apunte cara á roda do seu vehículo e manteña a súa man dereita apoiada nel.

11. No Salvador, os conductores borrachos poden ser castigados coa morte ante un pelotón de fusilamento.

12. Está permitido pasear un rabaño de ovellas ao longo da Ponte de Londres sen ter que pagar peaxe, o mesmo que ocorre cos gansos en Cheapside.

13. No Reino Unido, os homes menores de 14 deben practicar diariamente o tiro con arco.

14. En Indonesia, a masturbación está penada coa decapitación.

15. En Miami, é ilegal pasearse pola comisaría de Policía en monopatín.

16. En Lancashire (Inglaterra) , se un policía che parae na beira do mar, está prohibido que incites a un can a ladrar.

17. No Reino Unido, unha embarazada pode ouriñar onde queira, ata nun casco de policía.

18. Os barcos da Armada Real Británica que entran ao Porto de Londres deben proporcionar un barril de ron aos encargados da Torre londinense.

19. En Ohio (EEUU), é ilegal pescar bébedo.

20. En Alabama (EEUU) , é ilegal vendar os ollos a unha persoa mentres conduce o seu vehículo.

21. No Reino Unido, é ilegal non contarlle ao cobrador de impostos o que non queres que saiba. Con todo, podes ocultarlle o que non che importaría que soubese.

22. En Francia, é ilegal pór de nome a un porco Napoleón.

23. No Reino Unido, considérase un acto de traizón pór ao revés un selo de correos no que aparece unha imaxe da monarquía británica.

24. É ilegal morrer no Parlamento británico.

25. Vai contra a lei que un taxi transporte cadáveres ou cans rabiosos en Londres.

Como vedes hainas para todos os gustos. Sen dúbida os grandes mestres de leis raras son os ingleses e os americanos. 

Máis leis absurdas dos EEUU.

Un pacto difícil

 

A vida política en Boiro anda un pouco revolta –ou un moito- porque os cidadáns notan a existencia dun “vacío” de poder ao fronte do goberno municipal. E os e as boirenses están espectante para ver como se resolve o asunto das dedicacións e ver ao final quen consegue tirar máis forte da corda e arrastrar ao contrario ata o seu campo.

 A cuestión de quen vai a cobrar converteuse nun pulso que manteñen ámbalas formacións políticas, na que ningunha delas quere dar o seu brazo a torcer, xa que a situación chegou a enrocarse de tal xeito que de ceder algunha das partes consideraríase coma unha derrota fronte á sociedade; pero o peor de todo é que ningunha das formacións quere dar o primeiro paso para falar, e iso estámolo pagando os boirenses, porque a sensación de desgoberno e de apatía e notoria. 

Seguramente haberá xente que poidan sorprenderse de que eu diga cousas como estas, dada a miña afiliación, pero eu teño unha concepción da política que dista bastante de como están a actuar os chamados líderes de ambos partidos. Por encima de todo hai que entender a política como un servizo aos cidadáns e non como unha maneira de sobrevivir, e a imaxe que se está trasladando e aquela de “todo por la pasta”. 

Eu descoñezo a solución que vai a ter este asunto, pero o que si sei é que de chegar a un acordo a ferida vai a quedar aberta e terá unha difícil cicatrización, feito que vai a incidir de xeito negativo durante toda a lexislatura. Deira quixo repetir novamente como alcalde de Boiro, e iso levouno a asinar “in extremis” un preacordo con Ares, o cal agora está a obviar e permanece agachado detrás das presuntas directrices que lle marca a súa asemblea de militantes; pero un líder debe de ser sobre todo honesto e ter palabra, e debe de estar capacitado para arranxar as dificultades que xurdan, e coa súa actitude o que demostra e unha incapacidade para o diálogo e para estar sentado no sillón da alcaldía. A non ser que toda esta situación a estea provocando el mesmo porque o que quere é gobernar en minoría e pactar de xeito puntual con calquera partido con representación no pleno; e de ser así debería de ser sincero e dicilo claramente. 

Di o refrán que “en auga revolta ganancia de pescadores”, e os únicos que están saíndo beneficiados do fracaso político de nacionalistas e socialistas son o Partido Popular e os independentes de Velo. E de non acadar un acordo en datas próximas alguén debería de empezar a asumir a súa responsabilidade a curto prazo.