Archive for noviembre, 2007
365 días de blasgarcia.com
Xa fai un ano que empecei con esta aventura do blog, o 25 de novembro do pasado ano colguei o meu primeiro post, e desde aquel día logrei manter unha actividade que nin eu mesmo me imaxinaba que podería desenvolver; a verdade é que dubidada que puidese aguantar tanto, xa que eu son dos que acostumo a cansarme rápido, pero nesta ocasión teño que confesarvos que esto do blog chegoume a enganchar ata tal punto que diariamente acudo a visitar este espazo persoal que posúo na rede.186 posts e 547 comentarios, 57.339 visitas e un máximo de 2.033 nun só día, un dos meus post apareceu na portada de La Voz de Galicia, ademais de no Xornal.com, en Vieiros, no Galicia Confidencial, no Chuza, etc. Aínda que todo isto está ben e serve para subir o ego, o máis importante e o que máis valoro destes 365 días na rede e saber que hai persoas que che seguen a diario, que len e opinan o que escribes, que fas amigos e compañeiros de opinión, e en definitiva, que sempre hai alguén ao outro lado do portatil.
Grazas a Iván, Loli, Carlos, Lage, Marcus, Marco, Rubín de Cendoya, Mª Amelia, Delfín, José Luis, Nelly, Eladio, Julio, Vicente, …, e a outros moitos que me acompañan durante esta viaxe pola rede e que coa súas visitas e comentarios me axudan a seguir tecleando opinións persoais –e só persoais- sobre o que me peta, contar parte do meu traballo ou a facer recomendacións.
Seguiremos en contacto.
La mirada positiva
Hoxe foi a presentación oficial de Zapatero como candidato á Presidencia do Goberno. Esta campaña preséntase interesante, e o PSOE ao igual que nos últimos tempos aposta por dar unha imaxe fresca e moderna, e facer unha campaña en positivo, e para eso nada mellor que o seu slogan «La mirada positiva». Ademais, polo que sabemos ata o de agora unha canción de Tequila acompañará e será a sintonía da campaña: Que el tiempo no te cambie.
Tempo teremos para falar desta campaña.
Xuntos por Galicia
A verdade é que este vídeo vén cuns días de retraso, pero nunca é tarde para lembrar os erros cometidos no pasado.
Este vídeo foi proxectado no V aniversario do afundimento do Prestige que organizou a Fundación Iniciativas 21 en Muxía, e á que asistiu, entre outros, o presidente da Xunta, Emilio Pérez Touriño; e no que participou tamén o cantante Jorge Drexler.
O vídeo é moi bo e amosa en poucos minutos o traballo, a loita e a unión dun pobo.
O rey xa ten un corrido
O ¡Por qué no te callas! do Rey está dando para moito, e a última que acabo de escoitar é un “corrido tex mex” segundo me informan as miñas fontes friki-musicais, que se diferencia do corrido tradicional porque son un estilo latinamericano de canción protesta.
Pois o Álex este –que é o Raimón venezolano- fixo un corrido criticando a Chávez. É do máis orixinal que escoitei sobre este asunto real.
Escoitar o corrido na Cadena Ser.
A Asemblea da FEGAMP
Hoxe estiven todo o día na Asemblea da FEGAMP, xa que era a elección do Presidente e dos órganos de dirección desta federación que reúne a tódolos concellos de Galicia. Había serias posibilidades de que a asemblea resultase tensa, xa que o BNG pretendía que a presidencia fose rotatoria, amparándose nun suposto punto dun acordo asinado co PSdeG; pero, a realidade era outra e para poder desenvolver o tipo de presidencia que reclamaban os nacionalistas debería de existir consenso entre todas as forzas políticas, e ese consenso non existía.
Pero o BNG sempre interpreta os acordos segundo a forma que lle interese a eles.A miña opinión persoal é que os nacionalistas non cren no municipalismo, e máis durante esta lexislatura na que desde a Vicepresidencia da Xunta ideou un Consorcio Galego de Servizos de Igualdade e Benestar que pretende quitarlle autonomía aos concellos á hora de xestionar as áreas municipais de benestar social, deste Consorcio dependen centros de tanta importancia como as Galescolas, os centros de día, as vivendas tuteladas, etc. E son moitos os alcaldes e alcaldesas que non están a favor que sexa este Consorcio nacionalista o que controle e manexe directamente unha área tan importante como esta, e que os concellos sexan uns meros convidados de pedra; por iso creo –e repito que é a miña opinión persoal- que ao BNG non lle interesa que a FEGAMP sexa un organismo que funcione de forma unánime e poida resultar un freo no afán opresivo e dominante do Bloque.
Pero, ao remate só se presentaron tres listas (PSdeG, PP e BNG), a pesares dos rumores de que o PP ía a presentar dúas listas para obter máis representación, ou de que o BNG non ían a presentar candidatura e podían abandonar a Asemblea; os que si abandonaron foron os independentes porque ao final non puideron presentar candidatura, e iso que o PP ofreceulle poder incorporar á súa a algún alcalde. En definitiva foi un xoves entretido e interesante que me serviu como unha nova experiencia para coñecer o complicado sistema de elección de representantes que ten este organismo.
Aínda que a boa nova, sobre todo para os socialistas, foi poder acadar a presidencia da FEGAMP e a maioría nos órganos de dirección. Carlos Fernández, o alcalde de Ames, resultou elixido presidente ao ser a candidatura socialista a máis votada; e a alegría é dobre, xa que Carlos é un compañeiro ao que coñezo desde fai tempo e co que teño vivido algunha experiencia política desas que é difícil de esquecer, por iso me alegro enormemente que sexa o elixido polo PSdeG para ser o referente municipal galego nos vindeiros anos.
Por iso, quero rematar este post dándolle a miña noraboa e os meus parabéns a Carlos, e desexarlle moita sorte. Ahhh!! e tamén a Iván, que saíu elixido para formar parte do Consello Federal da FEGAMP e que ademais hoxe tocoulle traballar, xa que formou parte da Mesa da Asemblea por ser o alcalde máis xoven de Galicia.
Quo Vadis Quin ??
“Asusta pensar lo que tendrá en mente el vicepresidente de la Xunta cuando afirma, como acaba de hacerlo ante la comisión de investigación sobre el Gaiás, que la Ciudad de la Cultura será un contenedor ‘da memoria e da identidade nacional’ de Galicia”.
Roberto Blanco Valdés escribe hoxe na súa columna de La Voz de Galicia un artigo (¿Por qué dicen nacional si quieren decir nacionalista?) sobre o Quintana, o BNG e o novo concepto e visión dos nacionalistas sobre a Cidade da Cultura.
Creo que Blanco Valdés nesta ocasión da no cravo, xa que a comparecencia de Quintana na Comisión do Gaiás sementeu certas dúbidas –a min si- sobre o proxecto do que foi denominado –polo BNG- coma o “mauseleo de Fraga”, e que agora parece que o queren converter nun monumento ao nacionalismo.
A «gilipollez» non ten cura
A homosexualidade xa se pode curar, ou eso alomenos é o que fai a “popular” locutora da COPE, Cristina López Schlichting, no seu programa “La tarde con Cristina”.
Parece ser que esta boa muller se plantexou, xunto con outras compañeiras de viaxe, optar ao Nobel de Medicina e a través deste insigne programa radiofónico van a querer curar a todos estes enfermos e enfermas crónicos que non foron capaces aínda de ter clara a súa orientación sexual. Nin o SIDA nin o cancro, a estes iluminados retrógrados o único que lles preocupa é a homosexualidade, ¡¡vaia por Deus!!.
O que si está claro é que a homofobia e a “gilipollez” nin ten cura nin se pode gardar nun armario, e para mostra un botón. Pero cada un é libre de amar a quen lle pete, a ver si se entera a Schlichting.
Visto en Dos Manzanas.
Monseñor o fariseo
A Igrexa Católica española xa iniciou a campaña electoral, e o único ao que podo achacar as palabras de Ricardo Blázquez nas que presuntamente pedía perdón pola participación da igrexa na Guerra Civil.
«Deseamos pedir el perdón de Dios para todos los que se vieron implicados en acciones que el Evangelio reprueba, estuvieran en un lado u otro lado de los frentes trazados por la guerra”. Estas palabras de Blázquez -entre outras- representan para a maioría dos medios de comunicación unha gran nova porque a Igrexa pide perdón. E, como vos dicía, considero que Blázquez é un fariseo, un actor que está interpretando un papel nun momento determinado porque tanto a el como á Igrexa que representa lle interesa, pero a realidade é que ata o de agora nin Rouco, nin Cañizares, nin o Papa lle pediron perdón ata o de agora ás víctimas da “santa cruzada” franquista aos cales sempre mantiveron no seu esquecemento; nembargantes aos do outro lado, aos seus, si os lembran e premian coa beatificación –498 recentemente-. Como di o refrán: unha cousa é predicar –monseñor- e outra dar trigo, e Blázquez trigo ata o de agora non foi capaz de darlle ningún aos do outro bando, a aqueles que fusilaron nos cemiterios e mataron ás portas das igrexas.
A Conferencia Epìscopal, co seu presidente á cabeza, está xa inmersa nunha campaña electoral da que é parte importante e interesada desde fai xa moito tempo, e ao igual que o PP os bispos españois tamén fan a súa Conferencia Política, as cales coinciden case nos días; e mentres Rajoy fai anuncios de fume –coa baixada de impostos-, Blázquez, que non vai ser menos, xoga tamén o seu papel de telepredicador.
¡¡Deus nos colla confesados!!
Mª Amelia: noraboa e moitas grazas
O 26 de decembro do pasado ano dando un paseo polo Chuza descubrin unha nova na que falaban dunha señora de Muxía que acababa de cumprir 95 anos e o seu neto lle regalara un blog, a miña curiosidade ante unha nova tan extrana levoume a visitar este espazo na rede, e quedei tan sorprendido e tan namorado das historias de Mª Amelia que non dubidei en poñer un post no meu blog –creo que fun dos primeiros-. Pero o efecto “amis95” empezou a correr como a polvora por este incrible mundo da rede, e aos poucos días a avoa de Muxía xa formaba parte dos xornais de toda España, dos informativos e outros programas da televisión, e concedía entrevistas nas radios; un fenómeno que nos indica a forza que ten internet, e como unha nova anecdótica e singular pode convertirse nun fenómeno a nivel mundial.Ademais de en España, tamén en Italia, Alemaña, Reino Unido, Holanda, Bélxica, Rusia, Croacia, …; ou en países x amáis alonxados como Argentina, Brasil, Estados Unidos, Chile, India, Australia ou Xapón se fixeron eco da avoa blogueira. Polo que o seu blog e a súa autora pasaron a ser coñecidos nos cinco continentes e a recibir unha media de máis de 2000 visitas diarias.
Mª Amelia sempre se amosou sorprendida con todo este éxito mediático, e desde a súa sabiduría e experiencia reclamou incesantemente o necesario e útil que é internet, e anima aos pais a “compren el Internet para los niños”, e anima aos maiores a que “lo compren y les digan a sus hijos o sus nietos que les enseñen”. Non cabe dúbida de que a avoa cibernáutica, como a chaman os seus netos da rede, este ano foi moi especial, e cambioulle bastante a vida, tal e como ela afirma: “Internet fue lo que mejor me pudo pasar, porque yo necesitaba amigos para pasar el rato y ahora estoy muy acompañada, muy respaldada. Son tantos los que me escriben… ¡Estoy contentísima!. Me siento muy querida.”
Pero o colofón a todo este ano remata –polo de agora- co galardón nos premios BOBs ao mellor blog en castelán. Un premio que é merecido pola frescura que Mª Amelia lle aportou á rede, e porque coas súas historias e as súas reflexións a moitos nos enganchou e nos fixo ver que internet non ten idade, e moito menos límite. Nos demostrou que con ganas, interese e dedicación unha persoa, teña a idade que teña, pode ser tremendamente útil e necesario para moitas persoas.
Tamén existen internautas que critican que se lle concedese este premio a Mª Amelia, e os seus motivos terán e son enormemente respectables, pero a rede e os blogs afortunadamente non é un recuncho exclusivo para profesionais das novas tecnoloxías, e a revolución e o que significou Mª Amelia ben merece este premio e outros que de seguro lle chegarán.
Mª Amelia, só dicirche unha cousa, felicidades e moitas grazas polos bos momentos que me fixeches pasar lendo o teu blog, e polos que de seguro vou a seguir pasando.
Sardá é un «crack»
O pasado sábado estivo invitado no programa La Noria de Telecinco Xavier Sardá, e volver a ver a este “showman” televisivo foi un pracer, foi lembrar aqueles momentos entrañables nos que trasnochaba diante da tele vendo Crónicas Marcianas.
Sardá foi e é –para min- o mellor expoñente do “late night” en España, moitos foron os que intentaron competir con el por restarlle audiencia, e moitos tamén os que intentaron superalo ou igualo unha vez que decidiu abandonar as noites –despois de oito anos-; pero ningún deles o conseguiu, porque Sardá combinaba no seu programa, ademais do seu inxenio, espontaneidade e humor; cun xenial equipo de colaboradores (Boris Izaguirre, Manel Fuentes, Paz Padilla, Carlos Latre, Deltell, o señor Galindo, Mariano Mariano, etc.); e, cun guión apto só para a medianoite.
Pois, como vos dicia, o sábado estivo de convidado nunha entrevista que lle fixo Jordi González, e na que sinxelamente estivo xenial. Analizou e comentou o incidente entre o Rey Juan Carlos I e Hugo Chávez, fixo valoracións de Rajoy ou Zapatero, amosou a súa simpatía por Acebes, pediu un trato humanitario para Jiménez Losantos, etc. En definitiva, unha entrevista do máis entretida e do máis divertida, por eso, para min Sardá segue a ser o número un.
Aquí vos deixo a entrevista a Sardá dividida en seis vídeos, grazas ao traballo de Azuuki.
Blas García 
Comentarios