6 anos

Nerea cumpre 6 anos. Leva varias semanas falando do seu cumpreanos: a quen invitar, onde ía a celebralo, que regalos lle farían, que tarta comería, … E despois de tanto tempo pensando, facendo plans sobre a súa festa, …, xa rematou. Que mágoa!!. Dúas horas xogando coas súas amigas, tarta, regalos e xa rematou. Pero Nerea está contenta, está feliz porque ten moitos regalos: muñecas, roupa, un patinete, colonia, etc. Esto é o mellor dos “cumples”.

Nerea xa cumpriu seis anos!!. O tempo pasa. É difícil esquecer aquel 30 de novembro ás sete da tarde, cando un bebe pequeno, moi pequeniño, empezou a chorar. Desde aquel día ata agora pasaron moitas cousas, pero o importante é que Nerea segue medrando e cumprindo anos, celebrando festas e recibindo regalos. E chorando coma o primeiro día.

Felicidades Pitufa!!.

SI, moción de censura en Mos!!

Como nos anunciou esta semana Manolo Pombal, o PP presentou a moción de censura en Mos. Que desfachatez!!. Agora demóstrase claramente que a marcha do tránsfuga Gerardo Alonso do Grupo Socialista de Mos obedecía única e exclusivamente a intereses persoais deste individuo que se misturaron coas ansias de poder e de mandar do Partido Popular. Seguramente existen outros intereses que iremos comprobando ao longo do tempo, se fructifica esta alianza de gananciais.

Estou desexando escoitar a Núñez Feijóo, a Rueda, a Louzán, … e ver como xustifican este acto carente de total ética política, e que vai contra un acordo xeral de todos os partidos políticos.

Moción de censura en Mos?

Chega un comentario ao blog dun compañeiro de Mos, no que anuncia para o próximo venres a presentación dunha moción de censura neste concello pontevedrés.

Non sei se ao final este anuncio de Manolo Pombal se chegará a producir ou non, se se producirá o vindeiro venres, ou será outro día. O certo é que os rumores dunha moción de censura en Mos véñense dando desde fai varias semanas, concretamente desde que un concelleiro socialista se pasou ao grupo de non adscritos e deixou en minoría ao goberno.

Pero, para que se produza esta moción de censura o Partido Popular tería que contar co apoio dun tránsfuga (Gerardo Alonso, o ex do PSdeG-PSOE). A dúbida que me xurde é se o PPdeG, e concretamente Núñez Feijóo e Louzán van a autorizar esta estafa aos cidadáns, sobre todo antes das eleccións autonómicas, e así quedar os populares e especialmente o candidato popular coma un charlatán diante de todos os galegos e galegas, xa que Alberto acostuma a predicar, ás veces en exceso, pero non dá nunca trigo. Os antecedentes nesta curta lexislatura municipal dinnos que aos Populares non lles faltan escrúpulos para rachar gobernos democráticos (Calvos de Randín, por exemplo) e obviar o pacto antitransfuguismo.

De todos os xeitos, o venres comprobaremos se o anuncio de Manolo Pombal se fai realidade, e de ser así xa comprobaremos o que nos conta Alfonso Rueda e Núñez Feijóo.

PSOE Fascistas

O pasado martes visitaron de madrugada a Rúa do Pino uns impresentables. Uns valentes que só se atreven a actuar con nocturnidade, ás agachadas e coa cara tapada. Uns rapaces que se auto proclaman independentistas e que din que queren que Galicia sexa unha nazón. Pero esta loita á que xogan, ás veces pode resultar perigosa, porque se atreven a poñer bombas , e xa se sabe o que pode pasar con eses “xoguetes” –lémbrome agora da discoteca Clangor de Santiago-.

Estes defensores da Nazón, termo que debe ter a súa orixe na palabra Nazi, xa que intentan impoñernos algo, que eles queren e pensan, a toda costa e pola forza, a pesares de ser unha minoría moi…moi minoritaria.

Pois ben, estes individuos na súa visita á sede Nacional do PSdeG deixáronnos unhas pintadas chulísimas no acceso, ademais de atacar o rótulo da entrada. Individuos que nos chaman fascistas (“PSOE Fascistas”, escribiron), e piden a liberdade dun tal Ugio e Giana, os cales creo lembrar que están na cadea e esperando sentencia por algo tan inocente como poñer unha bomba na sucursal de Caixa Galicia en Santiago, e previamente viaxar nun coche roubado e ter documentación falsa. Bahh!!. Unha tontería!!. Se a culpa ao final é dos represores espanhois.

Fariña, vai por ti!!

Hoxe, como é lóxico e normal, tocaría falar de Obama. Quen non coñece a Obama?. Fai uns meses para aquí é un home tremendamente popular, e máis que o vai a ser, posto que pasou de ser Senador dos Estados Unidos –case nada- a Presidente do que din que é o país máis poderoso do mundo.

Pero eu non vou a destacar, nin loubar as virtudes de Obama, xa que o máis doado nestes intres é falar ben del, e subirse ao carro exitoso deste político ao que fai algo máis dun ano a maioría dos que escribimos del non tiñamos nin idea de quen era.

Eu hoxe quero falar de Javier Fariña, e quero falar del porque foi o primeiro que me falou dun Senador negro que se chamaba Obama, e que era un crack. Segundo Xavi, ía a chegar lonxe. Pero esto díxomo fai catro ou cinco anos –non lembro ben a data exacta-. Faloume da súa brillante intervención na convención demócrata e da súa traxectoria ata ese momento.

Fariña non é ningún vidente, nin ningún visionario, é sinxelamente un rapaz ao que lle gustan cousas que a outros lle pasan desapercibidas ou simplemente non lle interesan; en ocasións eu lle teño dito que é algo friki. Pero quen de nós non ten algo de friki?. Pero nesta ocasión creo que merece unha mención especial e un recoñecemento, xa que el veu algo fai anos nun tal Obama, que ninguén tiña visto. E cando agora todos e todas falan de Barack, como se cease nas súas casas todos os fins de semana, hai uns meses se lle preguntan por ese nome, moitos dirían que é un xogador da NBA, ou un actor de Hollywood.

Yes we can. Oxalá!!

Case se pode dicir que este foi o comezo dunha aventura que pode rematar na Casa Blanca. Oxalá!!.

Sete días sen fumar!!

Mañá fai unha semana que non probo o Ducados. Algo incrible, especialmente para os que están comigo todos os días, xa que creo que ningún deles pensou que puidera aguantar tanto. Eu tampouco, a verdade!!.

Teño que confesarvos que o primeiro e o segundo día paseino mal, Fernando conta por aí que estaba moi irascible. Mentira!!. Pero o que si é certo que houbo algúns momentos que sería capaz de fumarme unha folla dunha planta das que hai polos despachos do Pino. Confesareivos tamén que Eva ten un Ducados gardado por si algún día me da o mono, e necesito unha dose urxente de nicotina, grazas!!

Pero o problema de deixar de fumar é que case gasto máis en caramelos de eucalipto que no propio tabaco, e como me dixo alguén estes días –non me lembro quen foi-: “agora respiras de marabilla, pero vaiche a subir o azucre no sangue”; e é certo, esta semana, entre os caramelos de eucalipto e a abstinencia de nicotina teño os pulmóns abertos a tope.

Non sei o que aguantarei sen volver a caer no vicio do Ducados, aínda que espero que sexa por moito tempo, a última e única vez que o intentei estiven once meses. Tamén sei que non é doado, e sobre todo agora que empeza a pre campaña e a campaña electoral, pero por intentalo que non quede.

Contareivos tamén que a mellor frase que levo escoitado ata o de agora sobre a miña rehabilitación foi de Nerea, a miña filla pequena, que cando llo dixen dille en voz alta a meu pai: “papi deixou de fumar!!, como dirían os italianos, mamma mia!!”.

A.M.