Adeus e grazas a Manuel Velo

Acábome de enterar de que Manuel Velo Velo non vai a tomar posesión como concelleiro. Esa nova para Boiro e o Barbanza é das máis importantes, alomenos por sorpresiva, que un se podían imaxinar.

Velo é un persoaxe singular, dos que moitos fixeron mofa e burla (en ocasións propiciaba) pero hai que decir que foi alcalde de Boiro por méritos propios en dúas lexislaturas completas (1983-1987 e 1991-1995) e gañou con maioría absoluta (11 concelleiros de 17) no ano 1987, aínda que case dous anos despois viuse na obriga de abandoar o cargo por unha inexplicable e interesada moción de censura con catro tránsfugas do PSOE. Tras abandonar o Partido Socialista no ano 2001 ao ser expedientado e posteriormente expulsado, creou IC Boiro, un partido independiente, co que se presentou ás elecciónns do 2003, 2007 e 2011 obtendo sempre representación (no 2007 sacou dous concelleiros) e formando parte do goberno tripartito no ano 2003.

A Velo hai que recoñecerlle a súa dedicación á alcaldía e especialmente o desenvolvemento do Boiro que agora coñecemos, e conseguindo infinidade de actuacións para o concello; pero tamén tivo a súa parte obscura, que foi especialmente ese carácter autoritario e dictatorial.

Eu só quero plasmar aquí a miña sorpresa por unha decisión que comparto e que respecto, sobretodo porque a política local de Boiro non vai a ser a mesma sen un personaxe coma el. Outros que foron discípulos seus e que o intentaron imitar seguen aí a pesar dos resultados, e cunha diferencia importante, nunca chegaron a ser alcalde, nin siquiera a ser primeira forza política.

Eu desde o meu blog pido que o novo goberno de Boiro rompa cos habituais enfrontamentos, e amose unha clara disposición ao diálogo e á non beligerancia, e lle faga unha homenaxe a Manuel Velo Velo, o cal algún día deberá de ter unha rúa en Boiro, no seu pobo.

Grazas Velo, polo bo e polo malo.

7 anos ás 7

Ela é especial, distinta. É cariñosa, porque sabe como camelar. Cando quere, é capaz de engancharse ao cuello e abrazarche e bicarche e dicirche canto che quere, e … como podes dicirlle que non, é imposible.

Pero tamén, cando quere, pode ser a máis caprichosa e a máis chorona, eu dígolle moitas veces que se houbese un campeonato de choróns, ela sería medallista.

Nerea é unha nena alegre, cunha capacidade enorme para facer amigos, para relacionarse, e para ligar. Si, si, para ligar!!. Segundo conta ela, xa tivo doce mozos, nunha ocasión chegou a ter dous ao mesmo tempo. Lembro un día que viñamos no coche Paula, ela e eu, e nos viña contando as súas aventuras e desventuras amorosas, e que a ela lle gustaba un tal Marco, que fora mozo dela pero que a deixara; Paula díxolle que a deixara porque lle pegaba, e ela toda seria di: “papá, le pegaba porque le gustaba”. Eu non sabía que facer, dábame a risa, pero púxenme serio e díxenlle que non se lle podía pegar a ninguén, pero lembro aínda a cara que puxo e a súa forma de dicilo.

Nerea é a alegría, a sinceridade, o cariño, … é a princesa. E onte estivo de cumple, onte ás 7 da tarde cumpleu sete anos. Onte foi o día da tarta, dos regalos, dos xogos, dos amigos; onte foi o seu día, no que ela é a protagonista, tal e como lle gusta.

F E L I C I D A D E S

Fotos do cumple en Flickr ou Facebook

AM

SPM

Non quería deixar pasar a ocasión de publicitar unha das últimas creación da Rúa do Pino. Trátase do boletín da Secretaría de Política Municipal ao que decidimos chamar SPM.

Este é un boletín co que pretendemos poñer en contacto e trasladar os feitos que realizan os compañeiros e compañeiras nos distintos concellos de Galicia; e, sobretodo que sexa un escaparate aberto á participación e á colaboración de todos e todas.

Espero que vos guste, e se non vos gusta que tamén o digades para poder melloralo entre todos e todas.

Podedes velo aquí.

AM

A familia de ZP

Unha nova polémica xurde no Estado!!. Parece ser que o Presidente do goberno vai de viaxe oficial e leva con el ás fillas.

Na Voz de Galicia acaban puxeron unha enquisa para coñecer a opinión dos lectores en rede.

Eu acabo de participar, e deixarlle a miña opinión:

Eu creo que os/as Presidentes/as do goberno teñen que ser orfos, estar solteiros e renunciar á familia cando prometan o cargo.

Non é asumible para o estado que algún familiar do/a Presidente/a poida ir un domingo -ou outro día da semana- a xantar ou cear á Moncloa. A quen se lle ocorre que as fillas do Presidente ou a súa dona o acompañen nunha viaxe oficial??. É normal que leve aos asesores/as, escoltas, xefes de prensa, servizo médico, etc.; pero como vai levar á familia.

Que barbaridade!!!

AM

Grande Fito!!

Esta é a nova canción de Fito & Fitipaldis. Un adianto do próximo disco que sairá á luz o vindeiro mes de setembro.

«Antes de que cuente diez», así che chama esta canción que espero que disfrutedes.

Para ti, que me enseñastes a escoitar a Fito. AM

Unha recomendación: Vocal Tempo

Fai uns días por Área Central escoitei esta versión de Fito y Fitipaldis, e a verdade é que me sonou un tanto rara. E onte no coche, escoitando os 40, puxeron novamente a versión «La casa por el tejado», e o sorprendente é que a fai un grupo chamado Vocal Tempo, sen instrumentos, todo coa boca.

Escoitádeos, son sobretodo orixinais. Pero de todos os xeitos, nada comparable a Fito.

A.M.

Seguimento electoral na televisión

Nestes intres, cando son as oito e vintaecinco da tarde, estoume dando conta do profundo interese que teñen as eleccións europeas. dando unha volta polas cadeas de televisión, esto é o que te podes atopar a estas horas:

Na Primeira, España Directo, están a cociñar rabo de toro con zanahorias.

Na Segunda un programa titulado Trescatorce.

En Antena 3 a película Jerry McGuire, de Tom Cruise.

En Cuatro, o Zapping de Surferos.

En Telecinco o fantástico programa Pasapalabra.

Na Sexta as Noticias.

E na Televisión de Galicia a repetida película, creo que é a oitava vez, Greystoke.

Realmente apasionante a parrilla televisiva deste domingo electoral. E menos mal que rematou a liga de fútbol, senón eu creo que non lle facían nin caso.

A.M.

DdC. Outra campaña

Outra campaña, outra muesca máis paara o revolver. Nesta ocasión trátase dunhas eleccións europeas, unhas eleccións que pasan bastante desapercibidas para os cidadáns. E iso nótase na afluencia aos mítines, pero é normal se temos en conta que  fai tres meses estábamos facendo outra campaña –a das Autonómicas-, e fai un ano estábamos nas Xerais. En definitiva, que en pouco máis dun ano tivemos tres procesos electorais, e claro todo acaba cansando, e se nos cansamos nós, que vivimos desto, imaxínome o aburridos que deben de estar os  quecidadáns.

Aínda que non toca agora, e deixareino para outro día, creo que deberíamos de plantexarnos os procesos electorais, e analizar en profundidade a súa celebración e a conveniencia de que coincidan na mesma data distintos procesos.

Esta campaña tan pouco animosa e interesante, polo de agora, estanos a trasladar novamente por Galicia, e desde o xoves que arrancou a campaña en Santiago, estivemos xa en Ribeira, O Carballiño e Lugo. Pero, é o de sempre, máis ou menos; nesta ocasión volvemos ao equipo xeral de actos que compoñen Eva, Víctor e eu; e os tres vamos de acto en acto, facendo o de costume, e en ocasións xa chegamos a facelo cunha rutina que é preocupante. O equipo compóñeno, tamén, os Albertos, que son os responsables da montaxe. En definitiva, o de sempre!!.

Quero destacar durante estes poucos días de campaña, o descubrimento dun gran orador, dun bo mitinero. Unha persoa á que nunca escoltara, pero co que quedei gratamente sorprendido, e ademais é un galego de Cee. O ministro Fran Caaamaño estivo no mitin de Ribeira e no de O Carballiño, e tivo intervencións brillantes.

Escribo estas liñas en Lugo, mentres intervén a Vicepresidenta De la Vega, mentres fala de traxes e de leccións, …, de crise, e de corrupción, de 65 horas. Amigos e amigas, un mitin máis. Non vos vou a cansar.

A.M.

Boa viaxe María Amelia

Onte entereime dunha mala nova. Pola mañá chamáronme para dicirme que morrera María Amelia. Uffff!!. A sensación cando mo dixeron foi de tristeza, de profunda tristeza. Cando morre alguén, sempre é un momento triste, pero moito máis cando a persoa que nos deixa é alguén coñecido, e ademais María Amelia é –e digo é- desas persoas que se fan querer, e das que é difícil que un se poida esquecer.

Lembro cando descubrín o seu blog, e cando empecei a introducirme no seu mundo, nas súas anécdotas, na súa vida. Que bos momentos teño pasado!!. Pero lembro especialmente a primeira vez que falei con ela, foi por teléfono, e eu pensaba que estaba vivindo algo irreal, porque aquela señora de 95 anos estábame falando da banda ancha, de internet, … ; pero sobre todo chamoume a atención a ilusión coa que falaba, alguén que descubrira unha actividade, unha ocupación extra ao remate da súa vida.

“Mis nietiños”, así nos chamaba María Amelia a todos e a todas os que a seguíamos na rede, conseguimos que o seu blog pasara a ser en pouco tempo un santuario na rede, e demostrou que internet non ten idade.

Eu tampouco quero estenderme moito, só quero darlle as grazas a Daniel por compartir a súa avoa con todos nós, a Chelis por acercarme a ela, e por permitirme compartir con ela e con María Amelia un dos días máis felices no meu traballo. Pero, sobre todo, quero darche as grazas a ti. Grazas por coñecerche, por compartir a túa vida con nós, por ser como eras, por xerarnos ilusión, por facernos rir, por facernos chorar, …, moitas grazas avoa; porque sempre serás a nosa avoa bloguera.

Estés onde estés, coida de todos nós.

D.E.P.

No cabe duda. Esta es mi casa
aquí sucedo, aquí
me engaño inmensamente.
Esta es mi casa detenida en el tiempo.

A.M.