DdC. De mitin con Alejandro Cercas

Levo moitos días sen escribir no blog, a verdade é que me estou convertindo nun vago cibernético. Pero o que menos me apetece, despois de rematar a xornada laboral, e de chegar á casa tras o mitin do día, é sentarme diante do ordenador e escribir algo no ordenador.

Pero hoxe, que me entrou un sentimento de culpabilidade, por non terme conectado he escrito algo, pois aprobeito durante o mitin diario –por certo, hoxe estamos en Mos-, para contarvos que esta campaña europea é un tanto rara, distinta, … E nós, estamos vivindo unha sensación nova, xa que nos toca a acompañar e coordinar os actos do novo Secretario Xeral, de Pachi Vázquez. A campaña en si xa é máis apática ca calquera outra, e polo tanto a asistencia aos actos e menor. Aínda que si bos direi que a xente que asiste aos nosos mítines saen máis contentos e pásano ben, xa que Pachi ten un estilo distinto ao de Touriño. Pachi é moito máis directo no seu discurso, máis guerrilleiro, e eso aos asistentes aos actos gústalle.

Pero, o día de hoxe, é especial porque se une á nosa campaña Alejandro Cercas. Ao que non sepades que é direivos que é o Eurodeputado que loitou contra a directiva das 65 horas. Pero Alejandro, ademais de conseguir que no Parlamento europeo se aplicase o sentido común e respectaran os logros acadados ao longo de moitos anos no terreo laboral, é un socialista histórico; un socialista que leva anos loitando e traballando polos dereitos sociais; e que conseguiu, afortunadamente, o recoñecemento de todos.

Alejandro está intervindo agora mesmo, e nótase no seu discurso o claras que ten as ssúas ideas, os seus ideais, nótase que Alejandro é un socialista de verdade. E agora deixovos que vou a escoitalo.

A.M.

DdC. Outra campaña

Outra campaña, outra muesca máis paara o revolver. Nesta ocasión trátase dunhas eleccións europeas, unhas eleccións que pasan bastante desapercibidas para os cidadáns. E iso nótase na afluencia aos mítines, pero é normal se temos en conta que  fai tres meses estábamos facendo outra campaña –a das Autonómicas-, e fai un ano estábamos nas Xerais. En definitiva, que en pouco máis dun ano tivemos tres procesos electorais, e claro todo acaba cansando, e se nos cansamos nós, que vivimos desto, imaxínome o aburridos que deben de estar os  quecidadáns.

Aínda que non toca agora, e deixareino para outro día, creo que deberíamos de plantexarnos os procesos electorais, e analizar en profundidade a súa celebración e a conveniencia de que coincidan na mesma data distintos procesos.

Esta campaña tan pouco animosa e interesante, polo de agora, estanos a trasladar novamente por Galicia, e desde o xoves que arrancou a campaña en Santiago, estivemos xa en Ribeira, O Carballiño e Lugo. Pero, é o de sempre, máis ou menos; nesta ocasión volvemos ao equipo xeral de actos que compoñen Eva, Víctor e eu; e os tres vamos de acto en acto, facendo o de costume, e en ocasións xa chegamos a facelo cunha rutina que é preocupante. O equipo compóñeno, tamén, os Albertos, que son os responsables da montaxe. En definitiva, o de sempre!!.

Quero destacar durante estes poucos días de campaña, o descubrimento dun gran orador, dun bo mitinero. Unha persoa á que nunca escoltara, pero co que quedei gratamente sorprendido, e ademais é un galego de Cee. O ministro Fran Caaamaño estivo no mitin de Ribeira e no de O Carballiño, e tivo intervencións brillantes.

Escribo estas liñas en Lugo, mentres intervén a Vicepresidenta De la Vega, mentres fala de traxes e de leccións, …, de crise, e de corrupción, de 65 horas. Amigos e amigas, un mitin máis. Non vos vou a cansar.

A.M.

DdC. Punto e final -inesperado-

Sigo estando por aquí. Sigo vivo, aínda que triste, non o vou a negar. A noite de onte non foi doada para ningún dos que estábamos no Puerta del Camino, e moito menos doado foi a noite e o día de hoxe. Algúns alégranse de que os socialistas non gobernemos outra legislatura, e eu entendo e respecto esa alegría. Eu tamén o estaría se fose á inversa. Pero o que non me gusta e a burla, o vacile e a falla de respecto cara o opoñente, cara o rival político.

Esta campaña traballamos moito, percorremos moitos quilómetros, e ao final a sensación que queda é a da decepción, a de roubarlle horas ao sono, á familia, a de pasar días sen comer, a de estar estresado, …, para nada. Queda unha sensación de baleiro impresionante. Pero o peor e mirar as caras do resto dos compañeiros, a cara de Castiñeiras, do meu compañeiro nesta campaña –grazas Casti, sen ti non sería o mesmo-; de Marquiños –sempre activo e alerta-, de Anxo –que bo eres meu!!-, de Dieguiño –sempre queixándose pero sempre cumprindo-, de Fernando, de Marcial, de Gonzalo, de Ánxela, de Eva –grazas por todo, es increible-, de Víctor –un fenómeno!!-…; ver as súas caras de pena, decepcionados e tristes foi o que máis me marcou, é algo difícil de esquecer. Eu intentei facer de tripas corazón e disimular a miña pena para intentar animalos, pero …

Por eso me “jode” que algúns individuos agora se atrevan a facer comentarios para facer dano, comentarios que doen, porque hai xente que non ten culpa dos erros cometidos por outros, hai persoas que son profesionais no seu traballo e cumplen, e en moitas ocasións dan o douscentos por cen. Hai persoas, compañeiros e compañeiras que quedan nunha situación complicada.

Pero, agora ven o momento de reflexionar, de analizar o que aconteceu e porque razón os galegos e as galegas nos deron as costas, e porque preferiron que gobernase o PP. Estou seguro de que o PSdeG sobrevivirá a esta situación porque xa o fixemos noutras ocasións, e porque ninguén é imprescindible. Hoxe –ou onte- rematou unha época, púsose fin a un anaco da historia do PSdeG, un anaco de éxitos e de fracasos, de luces e sombras, e espero que aprendamos a lección para no futuro non volver a cometer os mesmos erros. O importante é o Partido, e os millerios de persoas que forman parte da nosa organización, e os mellares activos están na casa.

Grazas a todos os compañeiros e compañeiras, a todos os militantes e simpatizantes deste bendito Partido.

AMMA

DdC. Unhas imaxes

Onte, para empezar a última semana de campaña, tocounos visitar a Costa da Morte e Bergantiños, para rematar pola tarde en Ferrol.

De camiño a Ferrol paramos en Malpica –en Cerqueda- para xantar coa prensa que nos acompaña nestas eleccións. Paramos no restaurante Aldeola, no que xantamos un cocido, e posteriormente as correspondentes filloas e orellas.

De camiño ao restaurante con Castiñeras pilotanto a Voyager, e polo tanto cos nervios de punta, porque sabes de onde saes e a que hora, pero non onde podes acabar; deime conta de que era difícil que nos poidesemos perder dada a sinalización existente nos accesos ao restaurante, icluso cheguei a pensar nun momento que todos os camiños levaban ao Aldeola –podedes comprobalo na foto, de todos xeitos a sinaléctica é o forte deste lugar, porque a información existente no interior dos salóns é un tanto excesiva.

De todos os xeitos, e salvo a sinaléctica, direivos que o restaurante Aldeola e todo o seu entorno é un lugar precioso, ao que vos recomendo ir, se tende ocasión; eu intentarei pasar alí un fin de semana.

AM.MA

Vacas en Rodeiro

DdC. Domingo de enquisas (e de entroido)

Último domingo de campaña. Día de enquisas. É habitual que os xornais nos invadan neste día co adianto dos resultados electorais, e que os medios máis afíns a cada un dos partidos en liza lle den un mellor resultado. Eu xa teño comentado en varias ocasións que non son moi crédulo coas enquisas, e menos en Galicia, xa que como se di de nós habitualmente: “non se sabe si subimos ou baixamos”. Seguro que nos indican como están as tendecias, pero daí a dicirnos se imos a quitar 25 ou 27, se gañamos opor un ou perdemos por dous, pois non o acabo de crer. E a experiencia indícanos o índice de acerto dos últimos procesos electorais.

Nunha campaña electoral existen moitas variables que poden cambiar o voto, e eu penso que en campaña se pode perder máis do que se pode gañar, pero non me vou a enrollar agora coas miñas ideas e teorías sobre as campañas electorais, para iso xa están os estrategas; esas persoas que se sentan ao redor dunha mesa a divagar e planificar o que hai que facer e o que hai que dicir, e como hai que actuar, …, para que despois os candidatos fagan os que lles dea a gana.

Pois si, hoxe foi día de enquisas, pero a pesares diso nos seguimos coa campaña e cos mitins, a golpe de domingo imos a celebrar dous: un en Noia (na miña comarca) e outro en Monforte. Pola mañá costoume traballo levantarme, coma sempre –que ganas teño de durmir ata que me canse-, e iso que ía a atoparme co cantidade de compañeiros e compañeiras. Alí estiven con Marisa, Fontenlos, Rafa, Paco, Guillermo, Manolo e Enrique de Outes, Secundino, Antonio do Son, …, moita boa xente!!. Pero sobre todo puiden estar un ratiño con Paula e con Nerea. Alí estaba as dúas con Eva, súa nai; Paula disfrazada de vaquera, e Nerea de andaluza, moito lles gusta as dúas disfrazarse!!. Poder darlles un bico e abrazalas é unha das maiores alegrías, e como atopar un oasis no deserto da campaña. Con Nerea xa puiden estar onte pola tarde, despois do mitin de Zapatero e Touriño en Vigo; xantamos xuntos na casa de meus pais en Cespón, e despois esivemos tirados no sofá vendo a tele; Disney Channel, como non!!.

Agora pola tarde, despois de xantar un arrociño con Eva, Casti e Anxo; collemos cada un para o seu mitin, e Eva, Ánxela e Marcos marcharon para Arteixo con Mar e Alfonso Guerra; e Casti e eu collemos camiño de Monforte.

Por certo, mentres escribo estas liñas no coche direivos que na entrada a Rodeiro tivemos que deternos porque unhas cantas vacas cruzaron a estrada nese momento, e aínda que non houbera paso de cebra, tivemos que deternos á forza porque tiñan preferencia. E non están os tempos para meterse coaas vacas, senón que llo pregunten a Feijóo.

Ahh!!. E feliz domingo de entroido, porque disque estamos en entroido.

A.M.M.A.

DdC. O Xabarín

Xa superamos os dous mil quilómetros e confésovos que empezan a pesar os días. E sobre todo empeza a pesar non poder ver á familia, canto boto de menos a Paula e a Nerea. Levo case quince días sen estar con elas e sen poder abrazalas, só falando con elas por teléfono.

Pesa tamén o “stres” e a tensión, o carecer de tempo para descansar e para o ocio, para pasear. Pero as campañas son así, e máis as eleccións autonómicas.

Percorremos as catro provincias varias veces, houbo un día que paseamos polas catro, aínda que tamén é certo que Galicia non é os Estados Unidos, pero bueno!!, cansar, cansa igual. A verdade é que teño cantidade de anécdotas, pero hai unha que nos pasou no Grove o xoves que foi xenial. Cando chegou o Presidente había un grupo de rapaces de entorno as un dez e doce anos manifestándose cuns carteis; O Presidente ao velos pedíu que se achegara algún desles a explicarlle o que lles pasaba e porque protestaban. Unha rapaza foi a xunto del e explicoulle que o motivo da súa protesta era porque a TVG poñía polla mañá o Xabarín Club (de oito a oito e media) e o retirara da programación de tarde, e eles querían que o seguisen emitindo pola tarde. Touriño solidarizouse con eles, e a rapaza aproveitando a coxuntura xa lle pedía que asinase unha postal do Xabarín e se quitase unha foto coa chapa, a postal e ela, Emilio accedeu, e ao rematar, O Presidente, díxolle se lle regalaba a chapa.

Hai moitas anécdotas, tal e como vos contaba, e moitos quilómetros percorridos, pero aínda quedan moitos por facer, e de seguro que moitas anécdotas máis. Espero ter forzas para poder adicarlle uns minutos a este blog, e seguir contándovos cousas.

Teño moitas ganas de vervos Paula e Nerea.

A.M.e G.

DdC. Perdidos

Perdidos en Teis

Chegar ao Barco de Valdeorras é un largo percorrido,pouco máis de dúas horas se tarda desde Santiago. Bueno, nós tardamos algo máis, porque o GPS liouse un pouco e Castiñeiras un pouco máis. Non vos minto nin esaxero se vos digo que pasamos ata tres veces polo mesmo sitio, e que en Lalín viñemos por algúns sitios polos que difícilmente pasaba o coche. Creo que algún dos lugares estaban sin descubrir. Pero ao final, grazas á pericia de Castiñeiras, e sobretodo á divina providencia conseguimos chegar á estrada que nos conduciría ata O Barco. Teño que confesarvos que estou un pouco “acojonado” coa volta, porque se nos perdemos de día, de noite non sei a onde podemos ir a parar. Xa vos direi.

Que nos perdamos no coche non é habitual, só nos acontece todos os días. Sen ir máis lonxe onte pola mañá perdemos en Vigo, camiño de Teis, e chegamos a un sitio que non tiña saída (o da foto). Era unha casa onde remataba a pista pola que pretendíamos chegar ata o mercado de Teis. As risas no coche eran escandalosas, especialmente cando saíu cara nós ladrando un can enorme, e casti intentaba dar a volta ao coche nun sitio bastante pequeno.

E despois prodúcense miragres inexplicables, feitos para o estudio e a análise de Íker Jiménez. Onte camiño de Vilalba seguíanos un coche dun dos compañeiros de campaña, e o condúctor equivocousa ao coller a autovía. Nós fomos todo o tempo pola autovía ata Vilalba, e cando chegamos ao hotel no que se celebraba o mitin, resulta que xa estaban alí. Como é posible??. Teóricamente adiántaase máis pola autovía que pola estrada. Pois non sabemos que aconteceu, pero gañáronnos.

Pouco máis que contarvos que en Valdeorras fai frío, e que estamos a piques de empezar o acto, a xente empeza a chegar, e que estou un pelín triste.

DdC. Casti, ti vales moito!!

Javier Castiñeiras

Mitines, mercados, paseos pola rúa, etc. Desde o venres castiñeiras e eu levamos xa case mil quilómetros percorridos: Santiago, Vigo, A Coruña, Pontevedra, Vilalba; tres provincias recorremos nestes catro días, hoxe as tres no mesmo día. E como comprenderedes tantos quilómetros dan para moito, e máis cando se viaxa con Castiñeiras, un compañeiro único e unha gran persoa.

Casti ten unha preocupación, pensa que non se valora o suficiente o seu traballo, e en ocasións ten razón, xa que cando está ninguén pregunta por el, pero cando falta todos andamos preguntando: “onde está Javier?, a onde foi?, Javieeerrr!!!!”. E seguramente non sexamos capaces de trasladarlle o importante que é para o equipo de Rúa do Pino, e eu son quizais o que máis lle esixa e lle pide, pero é que en ocasións consideroo como un irmán pequeno.

Ademais, é unha persoa coa que nunca te aburres, sempre tenn unha anécdota que contarche, e ademais ten esa gracia galega, esa sorna e retranca tan nosa. Pois i maxinádevos o que é subirse nun coche que consume máis que o transbordador espacial, e que é coma un microbús de tamaño, sin GPS e con Javi e carecemos de sentido da orientación. As horas e os quilómetros dan para moito. Pero agora estamos acabando o mitin, e non podo contarvos ningunha anécdota. Deixoas para mañá.

AAAAAA.MMMMMM.

DdC. Non todo é política

Onte na Coruña tivemos un mitin impresionante con Zapatero e con Touriño. Pero non vos quero falar diso, hoxe quero que disfrutedes escoitando a tres rapazas: Ángeles, Carmen e Aixa, que teñen como nome artístico Gospel 3; e que cantan moi moi moi ben.

Durante o mitin de Riazor interpretaron unha versión góspel de «Quen puidera namorala», unha versión adaptada por elas mesmas. Eu só podo dicirvos que son IMPRESIONANTES.

A.M.

DdC. Xa estamos en campaña!!

Xa estamos en campaña!!. Esta noite pasada foi o día do comezo da carreira, o inicio da conta atrás. Antes deste acto simbólico fomos co Presidente a facer un mitin ao Carballiño, e como sempre que imos alí o recinto do acto estaba a tope, xente de pé polos pasillo e na entrada, e por primeira vez había overbooking na sala de prensa; xa que como hai un plasma colocado no lugar onde seguen o acto os xornalistas,
que retransmite en directo o acto, habia moitas persoas vendo o acto pola tele.

Ir a calquer lugar da provincia de Ourense sempre é un pracer, xa que os compañeiros e compañeiras son estupendos. Osorio, Miguel Fidalgo, Lalo, María Quintas, Laurita,…, todos –bueno case todos- son moi boa xente.

Ao rematar o acto do Carballiño, coller o coche e saír pitando para Santiago. Castiñeiras e eu no noso Voyager, que por certo, consume un mogollón só tivemos que facer unha parada técnica para repostar, tanto o coche coma nós. Unhas pataquiñas ao xamón e unha Coca-Cola Light.

Xa en Santiago baixamos para o San Francisco, para a pegada. Alí nos demos cita case todo o Pino. Víctor, Castiñeiras, Dieguiño, Anxo, Eva, Ánxela, Marcos, Xusto, Paula, Esperanza, Fernando, …, case todos. E chegou o momento, como diría 009, o axente Feijóo. Luces, pantallas, carteis, cubos, directos de tele, aplausos, discurso, bandeiras, …, e remate. E ao acabar a comer un bocata. Non foi doado, estaba case todo pechado porque era a unha e pico da mañá, pero ao final atopamos un sitio no que sentarnos a cear algo. Ufff!!. Descansar un pouco, que ben!!. A verdade é que pasamos un bo rato, con nós estaba ademais Javier Carnota, Iván Puentes e a xefa, Mar.

Hoxe toca acto xoven, no cal estamos agora e á noite viaxar ata Vigo. Isto é a campaña, xa vos irei contando.

Se teño tempo, vou a facer de crítico musical e falarvos do “reggaeton”.

A.M.M.M.M.M.