Unha idea. Un camiño. Un obxectivo

Dous rapaces galegos: Juan Rivas “Coru” e Andrés Fraga queren dar 6 millóns de pasos. Ou o que é o mesmo, percorrer 6000 km, entre o cabo de Nordkapp en Noruega e Santiago de Compostela, seguindo un dos trazados do Camiño de Santiago.

A aventura é espectacular, xa que cruzarán toda Europa visitando as cidades e lugares máis representativos do camiño. E vivindo situacións tan extremas como poden ser os -15º da planicie polar de Laponia ou as terrazas soleadas de Praga. Pero ademais, todos nós poderemos compartir esta aventura con Coru e Andrés desde as nosas casas, xa que nos irán contando a través da rede as súas emocións, as súas vivencias, a súa experiencia. A través das redes sociais máis populares poderemos ir coñecendo e vivindo con eles os 6 millóns de pasos.

Pero esta viaxe necesita algo moi importante para poder realizarse, necesita axudas económicas e patrocinio. Así que aproveito para animar a aqueles que poidan patrocinar ou axudar económicamente a estes dous rapaces para realizar este duro camiño. Non estaría mal que o propio Xacobeo lles dera uns cantos euros, xa que ao igual que fixo con outras actividades e outras persoas, esta idea innovadora merecería un apoio institucional.

Remato felicitando a Coru, ao que non coñezo persoalmente, e a Andrés Fraga, ao que si coñezo a través da súa actividade profesional como fotógrafo; e desexándolles aos dous que teñan sorte e poidan realizar esta interesante viaxe coa que todos poderemos desfrutar.

Como podes seguilos:

Web
Facebook
Twitter
Flick
YouTube
Tuenti
Latri.ca
Vimeo

AM

Grazas, grazas, grazas!!!

En menos dunha semana escribo dous post sobre o Barça, e é a primeira vez que o fago. Teño que confesarvos que ao inicio da tempada non tiña demasiada confianza nos éxitos deste equipo, especialmente porque a excepción de Alves, o resto das fichaxes non prometían moito; e Guardiola, como entrenador non me entusiasmaba, sobretodo porque a súa traxectoria ao fronte dos banquillos era escasa, case nula.

Pero, afortunadamente, teño que dicir que estaba equivocado; sobre todo con Guardiola, o cal demostrou durante esta tempada que a experiencia é importante, pero non o é todo, ás veces o que importa é as gañas, a ilusión, o querer, a convivenci, o grupo, o equipo, …, e Pep supo xerar todo iso nun equipo que na tempada anterior carecía de todo.

Este Barça fíxonos desfrutar a todos e a todas, non só aos barcelonistas -ou cataláns-, a calquera persoa que lle guste o fútbol, sexa do equipo que sexa, seguro que lle encantou ver xogar ao equipo de Guardiola. Eu, como dicía, escribo dous post nun intervalo de cinco días, e ao mellor non volvo a escribir máis nesta tempada, pero o que non cabe dúbida é que este Barça foi o mellor equipo, pode ser que non gañemos nada, ou pode ser que o gañemos todo; pero ninguén poñerá en dúbida a clase de Xavi e Iniesta ou Messi, o pundonor e a forza de Puyol ou Piqué, a entrega de Alves ou Eto’o, o talento de Henry, en definitiva o estilo, a loita e o bo xogo do FCBarcelona.

Nós, por sorte, aínda podemos seguir soñando coa Liga, a Copa do Rey e a Champions; outros, por desgracia, só poden ter envexa e buscar escusas para as nosas victorias.

Grazas, grazas, grazas.

CCAMA

Bravo Fernando!!

Bravo Fernando!!

Un premio ao traballo

Xavi Hernández é un deses xogadores que non pasa desapercibido nun campo de fútbol, pero que non chega nunca á categoría de crack. É un futbolista humilde, calado, …, un currante con clase que pasa desapercibido durante un partido, porque son outros os que levan os trofeos, os parabéns e saen nas fotos. Pero que cando non xoga todo o mundo o bota en falta, xa que na engranaxe do motor do equipo unha parte importante non está.

Xavi xoga para o equipo, é deses xogadores que é capaz de facer estrelas a outros, porque é o que dá o último pase para que o dianteiro meta o gol que o levará á fama, é o que canaliza, dirixe e distribúe o xogo para que todo o equipo sexa capaz de gañar os partidos.

Pero de vez en cando alguén é capaz de recoñecer e valorar o traballo de persoas como Xavi, e danlle un premio. Por iso, que o xogador de Tarrasa fose recoñecido como o mellor futbolista da Euro2008, non é un premio só para el, tamén o é para todos os que son como el.

Xavi non vende camisetas, nin ten contratos publicitarios millonarios, pero el xoga ao fútbol. Bravo Xavi!!

Puidemos

Fai menos dun mes poucos eran os que confiaban en que a selección española de fútbol puidese gañar a Eurocopa. Se alguén se atrevese a dicir algo así a principios de xuño diriamos que estaba tolo, ou que era un soñador. Pero, tras o Podemos lanzado como slogan pola cadea de televisión Cuatro agochábase unha ilusión encuberta que ao final fíxose realidade, e en verdade puidemos: España Campeona!!.

Pero o mellor, é que a selección española, ese grupo de rapaces novos fixo posible que todo un estado se ilusionase con eles, e conseguiron que fose en Madrid, Cataluña, Euskadi ou Galicia se sentisen e se vivisen as cores da selección, as cores de España. Prazas e pobos de calquera punto ateigáronse de xente para animar á selección, fuxindo de banais nacionalismos separatistas que só están na cabeza dalgúns irresponsables que viven a costa de fomentar un odio inexistente.

O certo é que despois dun partido intenso, e grazas ao gol dun rapaz chaval de vinte e catro anos, conseguimos gañar un Eurocopa, corenta e catro anos despois. Un día histórico, non só pola victoria –que foi o máis importante-, senón tamén pola unidade amosada por millóns de persoas que fomos capaces de vestir unha camiseta vermella e festexar un triunfo. Que dirán agora os Urkullus, os Puigcercós ou os Quintanas de turno?. Quizais estivesen máis alegres coa victoria de Alemaña, pero a realidade é que gañou un pobo, un estado, un sentimento: gañou España.

Ah!!!, e por certo, gañamos con Zapatero no palco; polo tanto, non debe de ser tan gafe como algúns dicían.

España rompe o gafe

Era hora!!. E é merecido. A selección española de fútbol foi capaz de romper coa historia e un 22 de xuño de 2008 pasou de cuartos de final, rompendo o maleficio ao que estabamos acostumados. Agora xa podemos dicir que xogamos coma sempre e gañamos como nunca.

Pero ademais a victoria prodúcese contra Italia e aos penaltis, algo impensable fai uns días. Agora tocan as semifinais, e pasará o que pase, pero alomenos conseguimos romper coa racha de mala sorte que nos acompañaba desde fai anos; demasiados anos.

Luis Aragonés, ese adestrador criticado por todos e respectado por moi poucos, foi capaz de crear un conxunto de rapaces xóvenes aos que lle deu confianza e apoio e como un avó calquera coidou, protexeu e ensinou e fixoos medrar para convertilos en adultos e facer historia con eles.

Ánimo a todos: Villa, Xavi, Iker, Sena, Silva, Iniesta, Puyol, …, a todos os xogadores da selección.

Por certo, dicir que en Boiro hai festa, e os bares está coa música a tope celebrando o triunfo da selección española. Por algo será? Imaxino que ao final neste país –en Galicia- a xente

Rafa Nadal: sen comentarios

6-1, 6-3 e 6-0. Este é o resultado co que Rafa Nadal ganou o seu cuarto Roland Garros contra o mellor xogador de tenis do mundo, Roger Federer.

Poderíanse dicir moitas cousas de Rafa, pero o tenista mallorquín xa o dixo todo na pista central do trofeo francés. 6-1, 6-3 e 6-0, e punto.

Contador fai historia

Alberto Contador é o segundo ciclista español que gaña o Giro de Italia, o anterior foi Indurain. Pero Contador gaña ademais este Giro despois de que os organizadores do Tour de Francia anunciaran que o seu equipo non ía a tomar parte na saída deste ano, a pesares de ser o gañador do ano pasado; o que sen dúbida lle fixo un gran dano á súa moral, xa que a decepción para el foi tremenda, porque non ía a poder demostrar que non foi só unha sorpresa ou unha casualidade froito dos abandonos forzosos de varios ciclistas que deron positivo, ou dos que se dubidaba da súa legalidade.

Algúns, ata puxeron en entredito a victoria do ciclista madrileño na ronda francesa do ano pasado, pero Contador demostrou neste Giro a súa clase e a súa categoría ao ser capaz de facerse coa maglia rosa, a pesares de que días antes do seu comezo se atopase de vacacións e non se imaxinase nin polo máis mínimo de que ía a participar na carreira italiana. Pero, por sorpresa, a organización do Giro decidiu invitar ao Astaná, o seu equipo, e Contador tivo que facer as maletas, e case sen adestramento, e moito menos a forma axeitada subirse á bici e dar pedaladas polas estradas transalpinas. Ninguén daba un euro por el, algúns, os máis entendidos dicían que só ía aguantar unha semana, pero ao final, dándolle unha lección a todos, o bravo corredor, o sucesor de Indurain acabou impoñéndose ás estatísticas e gañando unha dura carreira.

Que dirán agora os organizadores do Tour, que pensarán os que o acusaron ou dubidaron da súa profesionalidade. Seguramente, haberá de todo, e os chauvinistas organizadores do Tour seguirán crendo que foron acertados na súa decisión, pero o certo é que Alberto Contador acaba de facer historia.

Dobre ou nada

O Barça decidiu xogarse esta tempada á ruleta, e apostou en Manchester a dobre ou nada e ao final, como case sempre nestes casos, saíu nada.

É unha mágoa que un equipo –este ano máis ben un grupo de amiguetes millonarios- coma o Barça pase unha tempada en branco –que non merengue- e o peor é que xa é a segunda. E encima dando o espectáculo bochornoso que deu este ano.

É certo que hoxe en Manchester xogou un bo partido, pero víronse as carencias tamén máis que nunca: un equipo con pouca forma física, un Eto’o totalmente desatinado e falto de “olfato”, unha defensa débil, Iniesta mal colocado e en baixa forma, …, e un adestrador perdido e sen confianza; do presidente é mellor non falar. Se o Barça fose aquel equipo con ilusión e que disfrutaba xogando ao fútbol outro galo cantaría, pero o que hai é o que hai.

Esta tempada, nada de nada!!, pero eu espero que esto sirva para reflexionar aos dirixentes culés e invistan en novos xogadores e un adestrador. E que procuren que estes novas adquisicións aprendan principalmente a sufrir, a suar e a querer as cores do club, e non sexan meros mercenarios.

De todas formas: VISÇA EL BARÇA!!!!!

Adeus á Copa

Non sei que lle pasa a este Barça!!. Hoxe os barcelonistas sufrimos a nosa enésima decepción esta tempada, porque este equipo non acaba de arrancar. Eu, alomenos, levo desde o comezo esperando que o xogo mellore e empecemos a gañar, pero nada de nada, cada partido é unha pequena desilusión.

Esta vez foi en Valencia, coa resaca das fallas o equipo que dirixe Koeman e Bakero –dous ex barcelonistas ilustres- acabou por prenderlle lume ao “ninot” blaugrana. Nin Eto’o, nin Puyol, nin Valdés, nin Milito, nin Xavi, nin Iniesta, …, ningún estivo á altura das circunstancias e sucumbiron ante un equipo mediocre que está dando máis que falar polo espectáculo extra deportivo que polo seu xogo.

Cada vez que vexo un partido do Barça lembro con nostalxia a aquel equipo que daba espectáculo, que presionaba e atacaba con orden, e que transmitía unha maxia especial; agora só vexo un grupo de xogadores sen ideas, sen clase, que semella que estean aburridos ou cansos de xogar ao fútbol. ¡¡Canto boto de menos ao Dream Team!!

E a pesares de todo o FC Barcelona ata hoxe aínda aspiraba a gañar tres títulos, pero de seguir así, de non xurdir unha milagre as vitrinas do museo do Nou Camp van a quedar como estaban.