Sentidiño!!

Non podo evitalo. Ao mellor esto que vou a escribir non gusta, pero teño que facelo. Pídemo a miña dignidade.

Estou en contra de que os parlamentarios e parlamentarias cobren dietas por asistir aos plenos e ás comisións. Porque? Porque é o seu traballo!! E ademais porque o seu salario xa está bastante ben, moi ben.

Un parlamentario ou parlamentaria cobra en torno aos catro mil euros ao mes, ademais de dispoñer doutra serie de vantaxas que non teñen o resto dos traballadores e traballadoras da pé. Polo que é excesivo que, aínda teñan como complemento o pago dos desprazamentos.

Cantos traballadores hai que a súa empresa lles pague o quilometraxe por ir a traballar?? Moi poucos!! Só uns privilexiados.

Sen meter o dedo máis na ferida, sobretodo porque non quero que ninguén se enfade co meu post, vou a rematar pedindo moito sentidito co que se fai, no que se di e como se actúa, porque xa a política está bastante devaluada …

AM

Igualdade real

Levo varios días dándolle voltas na cabeza a un post sobre a muller e a política. E non quero deixar pasar a ocasión, agora que teño algo de tempo, de dar a miña opinión sobre a representación femenina nos postos de responsabilidade, e máis despois de celebrarse o 76º aniversario do sufraxio femenino en España, ou da recente concentración de protesta das Eurodeputadas pola escasa presenza de mulleres nas institucións europeas.

Está claro que a política e o poder segue a ser machista e masculina. Os homes ocupan a meirande parte dos postos de poder e responsabilidade tanto nos partidos políticos coma nos gobernos e institucións; e, iso é algo incuestionable. Eu nunca fun un defensor acérrimo das cuotas nas candidaturas electorais, porque penso que as persoas que teñen que ir nas listas deben de ser as mellares e/ou as máis preparadas, independentemente de si son homes ou mulleres, heterosexuais ou gais, xóvenes ou vellos, guapas ou feos. Ben sei que esto é un sono, agora mesmo só é unha frase feita que soa moi ben, e que seguramente moitos dos nosos representantes din nos mítines ou en actos, pero á hora de elexir ou propoñer vanse a inclinar polo home, e apartar á muller.

Enfádame moitísmo que se poida chegar a eses extremos de machismo, ou de ignorancia e falla de responsabilidade; e, máis cando eso ocurre no meu Partido, que precisamente foi o que máis fixo en toda a historia de España pola igualdade de sexos e pola defensa da Muller. Pero, cando descendes á crúa realidade, ás diferentes delegacións da empresa matriz chamada PSOE, ves que non é así. É case imposible que unha muller sexa Secretaria Xeral, moi difícil que sexa Secretaria de Organización, …, pero case todas as secretarías de benestar social, ou asuntos sociais (o 95 %) están ocupadas polo sexo femenino. Digo eu que as féminas do PSdeG saberán de máis cousas que o benestar!!.

Pero, resulta aínda máis grave cando se escolle a unha muller para que ocupe postos “decorativos”, ou para saír na foto, out amén para rellenar e despois poder vender que se cumple a paridade. Se agora mesmo no noso país máis do cincuenta por cento da población é femenina, e as mulleres son porcentualmente e por bastante diferencia as que máis se licencian na universidade, é doado cegar á conclusión de que “habelas hainas” para ocupar cargos de importancia e de responsabilidade.

Pero, se todo isto me enfada terriblemente, o que realmente me pon de “mala hostia” –perdón pola expresión- é cando ves como as que enarbolan a bandeira da igualdade conseguen colocarse, e despois pechan a boca por medo a perder o seu status. E, por riba intentan non deixar destacar a ningunha outra por medo a perder o seu sitio, e só traballan bombardeando e boicoteando ás do seu mesmo sexo.

A igualdade é cousa de todos e de todas, porque vai en beneficio da sociedade que os mellores, sexan homes ou mulleres, ocupen os postos de responsabilidade.

AM

U-lo coche de Touriño?

Neste luns de resaca electoral venme á memoria a campaña das pasadas elecciónns autonómicas; a fantástica, a limpa e pulcra campaña desenvolvida polo PPdeG e Feijóo.

Pois si, hoxe véñenme lembranzas do coche de Touriño, o famoso coche do Presidente da Xunta que tanto xogo lle dou a Feijóo, a Rueda e aos dirixentes populares; e que decidiron popularizar e convertir nun ariete contra o Partido Socialista. Pero desgraciadamente, transcurridos tres meses, xa ninguén se acorda do Audi de Touriño, ninguén pregunta onde está, que foi del, que fixo Feijóo e o novo goberno co famoso coche, con ese exemplo do despilfarro e do luxo do bipartito –tal e como o dicían os populares-, ese coche que valeu máis de catrocentos mil euros, que era máis caro que o de Obama. Pero que en realidade foi máis barato que o de Ruíz Gallardón, o Esperanza Aguirre ou de Camps; e o de Obama só valeu tres veces máis, coa salvedade de que ten tres iguais. Pero que sen dúbida o PP lle supo quitar un enorme rendimento a base de falsedades, mentiras ao prezo do Audi A8 do presidente da Xunta de Galicia, e aproveitandose ademais dunha situación de crise.

Pasados máis de tres meses, e como suele pasar coas novas estrela, xa ninguén se lembra do “coche de Touriño”, a ninguén lle preocupa onde está esa máquina que custou tantos cartos, ou que fixo Feijóo con ela. O normal é que vendera o coche para non perder semellante gasto do bipartito, ou que, alomenos, se non conseguiu comprador, que o teña ben coidado. Pero, segundo me din, e espero que algún xornalista deste pais recolla o guante que lle lanzo e investigue se o que vou a decir é certo; parace ser que está abandonado nos garaxes de San Caetano, cheo de polvo e lixo, e agachado para que ninguén o vexa. Agora xa non é actualidade, o Audi A8 ficou no olvido, xa ninguén fala del nas tertulias radiofónicas, nos confidencias, nin nos diarios dixitais; xa non se acorda del nin o ABC.

Polo tanto, o símbolo do despilfarro do bipartito e de Touriño, segundo dicía o PP, agora convertiuse en abandono e deixadez por parte da Xunta de Feijóo, que sen dúbida foi o dirixente político que mellor rendabilidade lle quitou a un coche oficial, sin nunca montarse nel.

Ademais, non é que Feijóo decidira castigar ao Audi A8 presidencial e agachalo, senón que tamén retirou da circulación aos outros dous Audis que usaba a Presidencia da Xunta, e que foran mercados na época de Fraga, porque como todo o mundo sabe, Alberto Núñez Feijóo é fiel a Citroen, e prefiere viaxar nun C6 fabricado en Francia.

Agora xa ninguén fala do Audi de Touriño, nin do Citroen de Feijóo, ao que non esquezamos que a fábrica de Vigo lle regalou un C6 cando era aspirante á presidencia da Xunta. Por certo, a quen lle poida interesar, o Secretario Xeral do PSdeG viaxa nun Peugeot 607 mercado polo propio partido, en reting, para máis información.

Eu só espero que algún día se faga xustiza, e os que mentiron e enganaron paguen as súas débedas; e tamén me gustaría que os xornalistas políticos deste país non se queden en meros comunicadores ou simple mercaderes do cotilleo político, e fagan xornalismo de investigación. E a ver quen é o primeiro que consigue unha foto exclusiva do Audi A8 defenestrado por Feijóo.

SQCQM

Seguimento electoral na televisión

Nestes intres, cando son as oito e vintaecinco da tarde, estoume dando conta do profundo interese que teñen as eleccións europeas. dando unha volta polas cadeas de televisión, esto é o que te podes atopar a estas horas:

Na Primeira, España Directo, están a cociñar rabo de toro con zanahorias.

Na Segunda un programa titulado Trescatorce.

En Antena 3 a película Jerry McGuire, de Tom Cruise.

En Cuatro, o Zapping de Surferos.

En Telecinco o fantástico programa Pasapalabra.

Na Sexta as Noticias.

E na Televisión de Galicia a repetida película, creo que é a oitava vez, Greystoke.

Realmente apasionante a parrilla televisiva deste domingo electoral. E menos mal que rematou a liga de fútbol, senón eu creo que non lle facían nin caso.

A.M.

15 de decembro do 2008

O 15 de decembro do 2008 vai ser un día histórico para a comarca do Barbanza. Vai ser o día no que ao final as persoas que vivimos nesta comarca, as persoas de Ribeira, de Pobra, de Boiro, de Rianxo e de Dodro puxémonos a altura das comarcas mais importantes de Galicia, e por primeira vez un goberno nos ten en consideración e nos da a importancia que nos merecemos, un goberno que cumpre coas xentes do Barbanza.

O 15 de decembro do 2008, Emilio Pérez Touriño, o presidente da Xunta de Galicia, inaugurou a Autovía do Barbanza. Antes desta data só sufrimos humillacións e enganos, falsas promesas e escusas, desprezos, … e ata tivemos que comprobar durante moitos anos –demasiados- como morrían varias decenas de veciños destes concellos da comarca e de outros lugares; de comprobar con tristeza e con impotencia como moitas familias quedaban destrozadas ante a pasividade dun goberno e un partido que miraba para outro lado, un goberno e un partido que non facía nada, un partido que calaba.

O 15 de decembro do 2008, algo cambiou no Barbanza, e foi cando se quitaron a careta algúns políticos que preferiron boicotear o acto de inauguración da Autovía e a propia Autovía, antes que recoñecer que Touriño cumpriu a súa palabra e foi o presidente que nos colou na primeira división das comunicacións. Pero eso non é importante para eses políticos que prefiren antepoñer os intereses partidistas aos dos seus propios veciños, políticos que preferían que os milleiros de barbanzans tivesen que transitar por aquela vía da morte, a ter que desfrutar dunha autovía. Eses foron os políticos que estiveron obstaculizando desde o comezo esta obra, esta gran obra.

O 15 de decembro do 2008 foi o día no que se uniron o PP e o BNG para boicotear a Autovía do Barbanza, foi o día no que Torres Colomer, Isaac Maceiras e Xosé Deira se deron a man publicamente para deteriorar e danar esta importante infraestructura, e xuntos, cunha estratexia común, desprezar ao presidente da Xunta de Galicia. Pero non me cabe dubida de que a xente do Barbanza e intelixente e esta contenta porque xa temos Autovía. E eu so podo dicir: Grazas Touriño por cumprir!!. Oxalá outros cumpriran –e boicotearan- cando o tiñan que facer e seguramente nos aforrariamos moitas bagoas.

Galicia chámase Galicia

A Real Academia Galega, ante unha consulta da Consellería de Cultura, e por tanto do BNG, acaba de resolver que Galicia é a denominación normativa e xuridicamente lexitima oficial do País.

Galiza, ese topónimo medieval co que os nacionalistas intentaron sementar as dúbidas, continuará a ser un elemento de división e confrontación entre os galegos e as galegas?; ou, acatarán os nacionalistas a “sentencia” dos académicos galegos, e comezarán a chamar ao País polo seu nome oficial?.

Os obstáculos de David Cal

Segundo a Consellería de Cultura e Deporte, que dirixe a nacionalista Ánxela Bugallo, o piragüista David Cal non é un deportista de alto nivel. ¡¡Parece mentira!!.A traxectoria e o “curriculum” do atleta de Cangas é impresionante, xa que ademais da dúas medallas que gañou nos xogos olímpicos de Atenas (unha de ouro e outra de prata), tamén conseguiu varias medallas máis en campionatos mundiais e europeos. Pero esto parece ser que para os “burócratas” da consellería non é importante nin suficiente, eles prefiren manter un enfrontamento e un trato case vexatorio con David Cal, e no canto de prestarlle axuda e colaborar con el, é preferible poñerlle obstáculos e chegar case ao boicot do “palista” galego.

¿Pero que pasará se este deportista galego -que fixo historia no deporte español ao ser o primeiro atleta que conseguiu gañar dúas medallas nunha mesma olimpíada- consegue algún “metal” nas vindeiras xogos olímpicos?. Imaxino que os que agora lle negan a súa axuda serán despois os primeiros que: dirán que é un exemplo para tódolos galegos e galegas, que Galiza é unha potencia mundial e que a nazón galega merece unha selección en piragüismo; e ata me imaxino o recibimento á súa chegada a Peinador ou Lavacolla onde estarán en primeira fila para saír na foto. ¡¡Menudo éxito do nacionalismo!!.

A verdade é que ser deportista de elite en Galicia non é unha fazaña, ¡é unha milagre!. A impresión que eu me levo da xestión desta área é que os investimentos van dirixidos a potenciar non o deporte senón unha serie de espectáculos que calmen e contenten aos militantes do BNG. Ou senón que explicación ten o impresionante gasto dedicado ao paso da Volta Ciclista a España por Galicia, ou o impresionante apoio ao equipo Karpin Galicia, ou os partidos da selección galega de fútbol, …, . Eu, a verdade é que non son capaz de lembrar ningún outro “éxito” da Consellería de Ánxela Bugallo, agás a recente declaración de San Mamés.

Seguramente alguén dirá que se investiu no deporte de base, pero agora véñenme á cabeza os casos de Rufino Regueira (nadador boirense que gañou varios campionatos de España e de Galicia) ou de Miguel Rodríguez Galbán (piragüista rianxeiro que logrou varias medallas en campionatos do mundo e de Europa) aos que lles negaron as becas no Centro de Tecnificación de Pontevedra; ou tamén podemos poñer o exemplo das traiñeiras onde se marxina a clubs como Cabo de Cruz, que participan na Liga ACT contra traiñeiras de Euskadi ou Cantabria, e as axudas que recibe son ridículas.

En definitiva, que o caso de David Cal é o máis soado pola repercusión mediática que ten, pero a política desenvolvida por esta consellería é bastante errática e orientada á promoción da esencia nacional-patriótica, e non do deporte propiamente dito.

Deira para ser feliz quería un camión

Dando unha volta polo blog de Carlos Insúa leo a súa última anotación na que fala do novo camión de recolleita de lixo que a Consellería de Medio Ambiente, que dirixe Manuel “Pachi” Vázquez, lle regalou ao Concello de Boiro. Na nova do xornal La Voz de Galicia aparece unha foto na que o alcalde Xosé Deira se amosa feliz e contento sentado aos mandos do vehículo ao cal, segundo este medio, ata deu varios bocinazos.

Non cabe dúbida de que o rexedor municipal se amosaba moi contento e feliz con este obsequio do conselleiro socialista Vázquez, ao cal, por certo, lle deu plantón fai case un ano e non o quixo recibir. Queda demostrado polo tanto que non todos son iguais, e «Pachi» Vázquez, alomenos non é rencoroso, e a pesares do desplante de febreiro deste ano foi capaz de facer feliz a Deira.

Carlos, xa o decía Loquillo: “Yo para ser feliz quero un camión”; e a Deira este vehículo motorizado deulle unha grande alegría. ¡¡Grazas “Pachi” por non terlle en conta ao noso alcalde a súa falla de educación!!

A Asemblea da FEGAMP

Hoxe estiven todo o día na Asemblea da FEGAMP, xa que era a elección do Presidente e dos órganos de dirección desta federación que reúne a tódolos concellos de Galicia. Había serias posibilidades de que a asemblea resultase tensa, xa que o BNG pretendía que a presidencia fose rotatoria, amparándose nun suposto punto dun acordo asinado co PSdeG; pero, a realidade era outra e para poder desenvolver o tipo de presidencia que reclamaban os nacionalistas debería de existir consenso entre todas as forzas políticas, e ese consenso non existía.

Pero o BNG sempre interpreta os acordos segundo a forma que lle interese a eles.A miña opinión persoal é que os nacionalistas non cren no municipalismo, e máis durante esta lexislatura na que desde a Vicepresidencia da Xunta ideou un Consorcio Galego de Servizos de Igualdade e Benestar que pretende quitarlle autonomía aos concellos á hora de xestionar as áreas municipais de benestar social, deste Consorcio dependen centros de tanta importancia como as Galescolas, os centros de día, as vivendas tuteladas, etc. E son moitos os alcaldes e alcaldesas que non están a favor que sexa este Consorcio nacionalista o que controle e manexe directamente unha área tan importante como esta, e que os concellos sexan uns meros convidados de pedra; por iso creo –e repito que é a miña opinión persoal- que ao BNG non lle interesa que a FEGAMP sexa un organismo que funcione de forma unánime e poida resultar un freo no afán opresivo e dominante do Bloque.

Pero, ao remate só se presentaron tres listas (PSdeG, PP e BNG), a pesares dos rumores de que o PP ía a presentar dúas listas para obter máis representación, ou de que o BNG non ían a presentar candidatura e podían abandonar a Asemblea; os que si abandonaron foron os independentes porque ao final non puideron presentar candidatura, e iso que o PP ofreceulle poder incorporar á súa a algún alcalde. En definitiva foi un xoves entretido e interesante que me serviu como unha nova experiencia para coñecer o complicado sistema de elección de representantes que ten este organismo.

Aínda que a boa nova, sobre todo para os socialistas, foi poder acadar a presidencia da FEGAMP e a maioría nos órganos de dirección. Carlos Fernández, o alcalde de Ames, resultou elixido presidente ao ser a candidatura socialista a máis votada; e a alegría é dobre, xa que Carlos é un compañeiro ao que coñezo desde fai tempo e co que teño vivido algunha experiencia política desas que é difícil de esquecer, por iso me alegro enormemente que sexa o elixido polo PSdeG para ser o referente municipal galego nos vindeiros anos.

Por iso, quero rematar este post dándolle a miña noraboa e os meus parabéns a Carlos, e desexarlle moita sorte. Ahhh!! e tamén a Iván, que saíu elixido para formar parte do Consello Federal da FEGAMP e que ademais hoxe tocoulle traballar, xa que formou parte da Mesa da Asemblea por ser o alcalde máis xoven de Galicia.

Quo Vadis Quin ??

“Asusta pensar lo que tendrá en mente el vicepresidente de la Xunta cuando afirma, como acaba de hacerlo ante la comisión de investigación sobre el Gaiás, que la Ciudad de la Cultura será un contenedor ‘da memoria e da identidade nacional’ de Galicia”.

Roberto Blanco Valdés escribe hoxe na súa columna de La Voz de Galicia un artigo (¿Por qué dicen nacional si quieren decir nacionalista?) sobre o Quintana, o BNG e o novo concepto e visión dos nacionalistas sobre a Cidade da Cultura.

Creo que Blanco Valdés nesta ocasión da no cravo, xa que a comparecencia de Quintana na Comisión do Gaiás sementeu certas dúbidas –a min si- sobre o proxecto do que foi denominado –polo BNG- coma o “mauseleo de Fraga”, e que agora parece que o queren converter nun monumento ao nacionalismo.

Artigo de Roberto Blanco valdés