DdC. Madrid, parada e fonda

Fai tempo que non visito estas páxinas do meu blog; a verdade é que agora temos tantas formas para comunicarnos que en ocasións os “frikis” desto das redes non temos tempo de ocuparnos de todo.

O motivo da visita de hoxe ao blog é o de compartir con vós unhas parrafadas é porque, como algúns xa saberedes, vou a instalarme en Madrid durante uns días para facer a precampaña e a campaña cos compañeiros e compañeiras do PSOE. Unha experiencia nova e tremendamente ilusionante para min, que si vos apetece, gustaríame compartir con todos e todas vós; non por nada concreto, sinxelamente por intentar seguir aquel Diario de Campaña (DdC) que inicie na precampaña das eleccións xerais do 2007.

Nesta ocasión os desplazamentos van a ser moito máis longos, e os actos multiplicados por 3 ou por 4 aos que facemos en Galicia, pero, como xa dixen, será unha experiencia interesante e que espero que me sirva para aprender cousas novas para desenvolver no PSdeG (se me deixan).

Saúdos a todos e a todas e espero que nos atopemos por aquí.

SENTIDIÑO!!!

Creo que non queda a menor dúbida de que os socialistas non estamos pasando por un bo momento. Despois do batacazo nas eleccións municipais o PSOE entra nunha situación pouco recomendable para calquera partido a un ano vista das eleccións xerais.

E o peor, é que comezan as discrepancias internas sobre como debemos de afrontar este proceso: se primarias, se congreso extraordinario, se dedazo, … e como sempre (ou case) son os chamados baróns os que opinan sobre este tema, mentres os militantes de base, os que realmente quedamos tocados do lamentable resultado electoral, temos que asistir impávidos a este cruce de opinións que en nada benefician ao noso Partido.

Eu en ocasións, cando contemplo estas situacións creo que os nosos dirixentes viven nun mundo paralelo (ou para lelos), porque son incapaces de entender á xente común, ao votante que se expresan cando lle toca cunha papeleta. Aínda foron incapaces de entender que o tsunami ou marea azul non é máis que un rexeitamento a unha situación moi concreta que os nosos dirixentes non foron capaces de xestionar. Está claro que debemos de dar novamente un xiro á esquerda, porque para aplicar políticas de dereita e liberais xa están os que teñen a patente.

Realmente pensan os dirixentes do meu Partido que aos votantes (é decir ás persoas) lles preocupa si congreso ou primarias? A xente normal quere solucións con rapidez, non quere asitir a unha obra de teatro onde os actores principais semilla que están máis preocupados por manter o seu status orgánico e institucional que por axudar a resolver os problemas que de verdade ten o meu Partido.

Desde este espazo, e como militante e dentro da miña libertade e usó pido SENTIDIÑO.

Igualdade real

Levo varios días dándolle voltas na cabeza a un post sobre a muller e a política. E non quero deixar pasar a ocasión, agora que teño algo de tempo, de dar a miña opinión sobre a representación femenina nos postos de responsabilidade, e máis despois de celebrarse o 76º aniversario do sufraxio femenino en España, ou da recente concentración de protesta das Eurodeputadas pola escasa presenza de mulleres nas institucións europeas.

Está claro que a política e o poder segue a ser machista e masculina. Os homes ocupan a meirande parte dos postos de poder e responsabilidade tanto nos partidos políticos coma nos gobernos e institucións; e, iso é algo incuestionable. Eu nunca fun un defensor acérrimo das cuotas nas candidaturas electorais, porque penso que as persoas que teñen que ir nas listas deben de ser as mellares e/ou as máis preparadas, independentemente de si son homes ou mulleres, heterosexuais ou gais, xóvenes ou vellos, guapas ou feos. Ben sei que esto é un sono, agora mesmo só é unha frase feita que soa moi ben, e que seguramente moitos dos nosos representantes din nos mítines ou en actos, pero á hora de elexir ou propoñer vanse a inclinar polo home, e apartar á muller.

Enfádame moitísmo que se poida chegar a eses extremos de machismo, ou de ignorancia e falla de responsabilidade; e, máis cando eso ocurre no meu Partido, que precisamente foi o que máis fixo en toda a historia de España pola igualdade de sexos e pola defensa da Muller. Pero, cando descendes á crúa realidade, ás diferentes delegacións da empresa matriz chamada PSOE, ves que non é así. É case imposible que unha muller sexa Secretaria Xeral, moi difícil que sexa Secretaria de Organización, …, pero case todas as secretarías de benestar social, ou asuntos sociais (o 95 %) están ocupadas polo sexo femenino. Digo eu que as féminas do PSdeG saberán de máis cousas que o benestar!!.

Pero, resulta aínda máis grave cando se escolle a unha muller para que ocupe postos “decorativos”, ou para saír na foto, out amén para rellenar e despois poder vender que se cumple a paridade. Se agora mesmo no noso país máis do cincuenta por cento da población é femenina, e as mulleres son porcentualmente e por bastante diferencia as que máis se licencian na universidade, é doado cegar á conclusión de que “habelas hainas” para ocupar cargos de importancia e de responsabilidade.

Pero, se todo isto me enfada terriblemente, o que realmente me pon de “mala hostia” –perdón pola expresión- é cando ves como as que enarbolan a bandeira da igualdade conseguen colocarse, e despois pechan a boca por medo a perder o seu status. E, por riba intentan non deixar destacar a ningunha outra por medo a perder o seu sitio, e só traballan bombardeando e boicoteando ás do seu mesmo sexo.

A igualdade é cousa de todos e de todas, porque vai en beneficio da sociedade que os mellores, sexan homes ou mulleres, ocupen os postos de responsabilidade.

AM

Un pouco de historia

Foi polo ano 2000, nos mes de xullo, cando se celebrou o 35 Congreso Federal do PSOE no que os delegados e delegadas tiñas a difícil tarefa de elixir á persoa que ía a sentarse ao frente do Partido nos próximos anos.

Catro foron ás candidaturas presentadas: Rosa Díez, Matilde Fernández, José Bono e José Luis Rodríguez Zapatero. Pero dúas eran as que sonaban con máis forza, as que tiñan máis posibilidades; a do todopoderoso barón socialista, e Presidente de Castilla La Mancha, Pepe Bono; e, a dun xoven diputado leonés, Zapatero.

Todo indicaba que o presidente Bono ía a ser o novo Secretario Xeral do PSOE, sobretodo ao inicio da carreira precongresual. Bono era o gran favorito, e simbolizaba o poder, daquelas en decadencia no PSOE despois do varapau electoral, pero tamén simbolizaba a tranquilade e a moderación, a veteranía e a experiencia.

Pero despacio, e sin facer moito ruído xurdía a figura do xoven Deputado leonés, ao que moitos nin coñecían. Ese xoven, José Luis Rodríguez Zapatero, que se rodeou dun grupo de compañeiros e compañeiras que simbolizaban unha nova xeración de persoas con ganas de cambiar o Partido e as súas estruturas. Algúns vianos como un grupo de persoas irreverentes, con ambición política, e non os consideraban como un relevo axeitado, porque o que necesitaba o Partido nese momento era tranquilidade e estabilidade.

A prepotencia do candidato Bono, que ao xa creerse gañador, levouno nalgunha ocasión a cometer erros como a de presionar ou amenazar a Delegados e Delegadas, ou a representantes de Federacións; e chegou a vivirse un certo medo a posicionarse a favor doutro candidato que non fose el.

Os candidatos e candidatas visitaron as Federacións e Agrupacións presentando e explicando os seus proxectos para o Partido. Foi nesas visitas e nesas charlas cando o candidato Zapatero empezou realmente a chegar e a convencer aos compañeiros e compañeiras, principalmente porque despertaba e xeraba ilusión, e porque creía no que decía; e porque no fondo, a inmensa maioría do PSOE estaba convencida de que era necesario un cambio e quería ese cambio para poder volver a colocarse na liña de saída electoral con garantías de obter algo positivo.

Ao final, celebrouse o Congreso, e pasou algo inesperado, aínda que non sorpresivo, e o candidato Zapatero, o xoven irreverente leonés que tiña a desvergonza de enfrentarse ao aparato socialista que representaba o todopoderoso Bono, consigueu saír elixido Secretario Xeral por unha escasa diferencia de nove votos. E o tempo veu a demostrar que ás veces as apostas arriscadas, e os cambios son necesario e útiles. O candidato Zapatero convertiuse aos poucos anos no Presidente Zapatero, e o PSOE na primeira forza en España. E o resto da historia coñécemola todos e todas.

A que vén escribir hoxe sobre este anaco de historia do PSOE?. Pois a nada concreto, a que me apetece lembrar o que pasou fai algo máis de nove anos, a que un nunca pode estar convencido da victoria e actuar con prepotencia, a que ás veces –poucas- David gáñalle a Goliath, e que é bo reflexionar e saber o que queremos, e a onde queremos chegar e con quen.

AM

Seguimento electoral na televisión

Nestes intres, cando son as oito e vintaecinco da tarde, estoume dando conta do profundo interese que teñen as eleccións europeas. dando unha volta polas cadeas de televisión, esto é o que te podes atopar a estas horas:

Na Primeira, España Directo, están a cociñar rabo de toro con zanahorias.

Na Segunda un programa titulado Trescatorce.

En Antena 3 a película Jerry McGuire, de Tom Cruise.

En Cuatro, o Zapping de Surferos.

En Telecinco o fantástico programa Pasapalabra.

Na Sexta as Noticias.

E na Televisión de Galicia a repetida película, creo que é a oitava vez, Greystoke.

Realmente apasionante a parrilla televisiva deste domingo electoral. E menos mal que rematou a liga de fútbol, senón eu creo que non lle facían nin caso.

A.M.

DdC. Outra campaña

Outra campaña, outra muesca máis paara o revolver. Nesta ocasión trátase dunhas eleccións europeas, unhas eleccións que pasan bastante desapercibidas para os cidadáns. E iso nótase na afluencia aos mítines, pero é normal se temos en conta que  fai tres meses estábamos facendo outra campaña –a das Autonómicas-, e fai un ano estábamos nas Xerais. En definitiva, que en pouco máis dun ano tivemos tres procesos electorais, e claro todo acaba cansando, e se nos cansamos nós, que vivimos desto, imaxínome o aburridos que deben de estar os  quecidadáns.

Aínda que non toca agora, e deixareino para outro día, creo que deberíamos de plantexarnos os procesos electorais, e analizar en profundidade a súa celebración e a conveniencia de que coincidan na mesma data distintos procesos.

Esta campaña tan pouco animosa e interesante, polo de agora, estanos a trasladar novamente por Galicia, e desde o xoves que arrancou a campaña en Santiago, estivemos xa en Ribeira, O Carballiño e Lugo. Pero, é o de sempre, máis ou menos; nesta ocasión volvemos ao equipo xeral de actos que compoñen Eva, Víctor e eu; e os tres vamos de acto en acto, facendo o de costume, e en ocasións xa chegamos a facelo cunha rutina que é preocupante. O equipo compóñeno, tamén, os Albertos, que son os responsables da montaxe. En definitiva, o de sempre!!.

Quero destacar durante estes poucos días de campaña, o descubrimento dun gran orador, dun bo mitinero. Unha persoa á que nunca escoltara, pero co que quedei gratamente sorprendido, e ademais é un galego de Cee. O ministro Fran Caaamaño estivo no mitin de Ribeira e no de O Carballiño, e tivo intervencións brillantes.

Escribo estas liñas en Lugo, mentres intervén a Vicepresidenta De la Vega, mentres fala de traxes e de leccións, …, de crise, e de corrupción, de 65 horas. Amigos e amigas, un mitin máis. Non vos vou a cansar.

A.M.

DdC. Un comezo moi…moi frío

Xa estamos metidos en faena, xa estamos en campaña. Onte comezamos en Vigo cunha sectorial sobre Economía e Territorio, e ao rematar collemos o coche con destino a Ourense, cunha paradiña de respostaxe na Cañiza, da que só poido dicir: “Que cocido!!”. Foi o mellor cocido que xamais comín, coa excepción dos que fai a miña nai, claro está.

Ourense recibiunos con moito frío, aínda que nada comparable co que facía hoxe pola mañá, cando viña andando cara o pavillón dos Remedios, pensei que me ían a caer a cachos as orellas, tiñas tan frías que creo que podía rallar os cristais con elas.

Xa no pavillón, o de sempre, o de todas as campañas, sobre todo ao principio, primeiras descoordinacións, falla de entendemento, …, pero algo normal e habitual ao inicio das campañas, que se solucionará co paso dos actos. Pero unha vez que empeza o mitin, xa vai todo de corrido.

Este é o meu primeiros post destas leccións autonómicas, das que espero manter un diario de campaña, e tervos informado do noso percorrido por Galicia, e a nosa acción diaria; sempre e cando sexa nos deixe o traballo.

Ademais de ter en mente algunha que outra idea para esta campaña, onde podamos participar na rede varios compañeiros e compañeiras.

Antes de despedirme, darlle as gracias aos compañeiros e Compañeiras de Ourense que nos axudaron no bo desenrolo deste acto: Eladio Osorio, Lalo, Conchi, Bea, Miguel Fidalgo, María Quintas, …, e a outros moitos. E especialmente a eles, a Víctor, Eva, Ánxela, …, que compartiremos moitos días de traballo e de anécdotas.

A.M.

PSOE Fascistas

O pasado martes visitaron de madrugada a Rúa do Pino uns impresentables. Uns valentes que só se atreven a actuar con nocturnidade, ás agachadas e coa cara tapada. Uns rapaces que se auto proclaman independentistas e que din que queren que Galicia sexa unha nazón. Pero esta loita á que xogan, ás veces pode resultar perigosa, porque se atreven a poñer bombas , e xa se sabe o que pode pasar con eses “xoguetes” –lémbrome agora da discoteca Clangor de Santiago-.

Estes defensores da Nazón, termo que debe ter a súa orixe na palabra Nazi, xa que intentan impoñernos algo, que eles queren e pensan, a toda costa e pola forza, a pesares de ser unha minoría moi…moi minoritaria.

Pois ben, estes individuos na súa visita á sede Nacional do PSdeG deixáronnos unhas pintadas chulísimas no acceso, ademais de atacar o rótulo da entrada. Individuos que nos chaman fascistas (“PSOE Fascistas”, escribiron), e piden a liberdade dun tal Ugio e Giana, os cales creo lembrar que están na cadea e esperando sentencia por algo tan inocente como poñer unha bomba na sucursal de Caixa Galicia en Santiago, e previamente viaxar nun coche roubado e ter documentación falsa. Bahh!!. Unha tontería!!. Se a culpa ao final é dos represores espanhois.

Consejo Federal de Política Municipal

Este fin de semana, no noso xa tradicional percorrido por Galicia, tocamos en Vigo (Eva, Víctor e eu). Como di Eva: “parecemos a Panorama”. Onte saímos de Santiago á unha do mediodía é ás dúas estábamos en Ourense nunha comida de Mar e Ricardo cos Alcaldes e Alcaldesas da provincia de Ourense. Por certo, xantou con nós o bo amigo e camarada nesto da blogosfera Eladio Osorio.

Ao rematar de xantar saímos cara a Vigo, ao Hotel Hesperia onde estamos aloxados, e despois cara ao Hotel Los Escudos, no que se celebra este quinto Consejo Federal de Política Municipal. Esta edición trata sobre as políticas de emprego nos concellos, e a organización consta cunha asistencia de medio cento de alcaldes, alcaldesas e concelleiros e concelleiras de toda España.

Hoxe, á unha é a apertura na que estará Emilio –o Presi-, xunto con Abel Caballero e Antonio Hernando –o Secretario de Política Municipal Federal. Ademais durante estes dous días de traballo e debate estarán, por exemplo, Ricardo Varela, os ministros Celestino Corbacho e Elena Espinosa, Pedro Castro (o presidente da FEMP), os alcaldes socialistas da grandes cidades, Paz Felgueroso (alcaldesa de Gijón), Pepe Blanco, etc.

Non cabe dúbida de que vai a ser un fin de semana interesante e productivo, pero sabedes que a min gústame darlle outra óptica a este blog, e do que levamos aquí quero destacarvos dúas cousas. A primeira que estou co compañeiro Dani Casal, blogger de pro que agora está traballando en Ferraz (en Política Municipal); e outra, as magníficas vistas que hai neste hotel, as cales podedes ver no meu Flickr.

Seguireivos contando.

37C.PSOE=Futuro

Non me cabe dúbida que este 37 Congreso do PSOE serviu para trasladar á sociedade a imaxe dun Partido, ademais de moderno, que traballa e se preocupa dos cidadáns. Entre os Delegados e Delegadas que asisten a debater e a traballar polo futuro de España e do socialismo hai persoas de todo tipo, con distintas forma de pensar, pero que son capaces de participar nunha comisión, de debatir e opinar sobre temas como a auga e os trasvases, a lei do aborto, o Partido que queremos, o camiño a percorrer cara o laicismo de verdade ou a eutanasia, a lingua, etc. E o bo de facer estes debates, e de que a xente fale e defenda a súa opinión é que ademais o resto da sociedade sepa de que se fala, non sexa un secreto que quede pechado no interior do Pazo de Congresos no que se celebra o evento.

Por eso, eu quero destacar que é moi importante a participación dos centos de bloggers que participaron no Congreso, e que grazas aos seus blogs están a trasladar á rede o que acontece. Este é o verdadeiro avance, conseguir que o PSOE estea á vangarda e que as novas tecnoloxías e a ciberparticipación non sexa só palabrería que queda moi ben nun discurso, senón que sexa algo real e palpable que milleiros de persoas poidan certificar e comprobar facendo un paseo pola rede.

Nestes días durante o escaso tempo que tiven achegueime varias veces pola zona wifi e pola Agrupación do Futuro, e podo garantirvos que estaba sempre a tope de compañeiros e compañeiras de todas as idades que tecleaban nos seus ordenadores.

O verdadeiro avance e a forza do cambio está na aposta que fixo o PSOE de Zapatero e de Pepe Blanco, e aínda que sei que algúns compañeiros e compañeiras da rede están un pouco decepcionados por non ser aceptada a emenda facebook, creo que a cibermilitancia tardará algo máis do previsto en facerse efectiva nos termos que propoñían, pero que será unha realidade nuns anos, e tampouco debemos de esquecer todo o que ata o de agora se avanzou.