A Ministra 2.0

Bibiana Aído, a nova ministra de Igualdade, agradece a través do seu blog a infinidades de parabéns que recibiu. Está claro que a Ministra 2.0, como a chaman xa algúns medios de comunicación, pon de manifesto que os tempos cambian, e que agora ata os ministros e ministras poden comunicarse directamente cos cidadáns, só é cuestión de querer, de ter vontade e un pouco de tempo libre. Parece que Bibiana está disposta a facelo:

Sí, me cambia la vida el ser ministra. Pero seré -como he leido por ahí- una ministra 2.0. Una ministra cercana que va a luchar con todas sus fuerzas por la igualdad. Me cambiará la vida, pero merecerá la pena si logro que cambien las vidas de muchas mujeres y muchos hombres. En eso consiste para mí la política y el compromiso.

 

Ver máis no blog de Bibiana Aído.

Zapatero Presidente!!

Aínda que a nova non é ningunha novidade para ninguén, José Luis Rodríguez Zapatero acaba de ser investido polo Congreso como Presidente do goberno cos votos a favor dos Deputados e Deputadas socialistas.

Noraboa e a traballar!!

DdC. Curiosidades ortográficas

 

Unha campaña electoral dá para moitas cousas. Como visitas moitos lugares vives infinidade de anécdotas e atopas moitas curiosidades.

Estas dúas fotos son da precampaña electoral e son obra de Rubén –do equipo dos Albertos-; son dunha viaxe a Ribadavia e foron obtidas no concello de Leiro. Creo que é de destacar o estilo e a caligrafía de ámbolos dous carteis, en especial o deseño do primeiro. A ortografía prefiro que a xulguedes vós mesmos.

Rajoy, a crónica dunha morte anunciada

O 9 de marzo do 2008 puxo fin a un ciclo político duro e difícil, rematou –eso espero- con catro anos de crispación, mentiras e provocación por parte dun partido político e duns dirixentes que nunca foron capaces de asumir unha derrota electoral.O Partido Popular empregou durante esta lexislatura todos as artimañas ao seu alcance para despreciar e ridiculizar a un Presidente e a un goberno aos que nunca respectou; e intentou por todos os medios de enganar e confundir aos españois co único obxectivo de acadar a presidencia do goberno. En definitiva, tanto Mariano Rajoy coma os seus acólitos e seguidores empregaron todo menos a cabeza e o corazón. Pero catro anos despois os cidadáns votaron libremente e decidiron volver a darlle o seu apoio e o seu respaldo a Zapatero e ao PSOE, e a pregunta que xurde é: ¿e agora que?.

As dúbidas empezan a xurdir nas filas populares e os que no seu momento foron os brazos armados de Rajoy, agora empezan a darlle as cosas. Algúns medios de comunicación afíns empezan a poñer en dúbida o seu “liderazgo”, e os escudeiros/as ¿fieis? onte decidiron non acompañar na foto máis importante de Mariano no balcón de Xénova. Onde estaba Esperanza, Aznar, Anita Botella, Rato, Zaplana, …; parece ser que algúns celebrando a ¿victoria? en Madrid. E o pobre Mariano estaba só acompañado por Acebes, Pizarro, Soraya, Pío e Viri –a súa muller-. ¡¡Pobre Mariano!!.

Rajoy quixo xogar unha partida de “póker” sen ter ningunha baza, e botoulle un farol a todos os cidadáns pero collérono nun “renuncio”, e agora quizais sexa el o que teña que renunciar, porque aínda que nos intente dicir agora que os resultados acadados foron case exitosos a realidade deixa a Mariano e ao PP catro anos máis na oposición. ¡¡Na fría e dura oposición!!. As mentiras, os enganos, os insultos, a traizón, a man dura, …, non obtivo os resultados esperados, e agora chega o momento de que Rouco –o seu amigo e aliado- rece unha oración pola súa alma e que os acólitos populares se apiaden de Mariano.

O día 9 púxolle fin á crónica dunha morte anunciada.

DdC. The End

Boas Noites e boa sorte!!

DdC. ¡¡Adeus Isaías, e grazas!!

¡¡Que tristeza rematar así, deste xeito tan duro e tan cruel!!. Viñamos de facer unha visita por Santiago co “Presi” cando me chamou Eva –a miña muller- para dicir que ETA volvera a matar. Nese momento pasáronme moitas cousas pola cabeza, pero o que lembro con máis forza é un sentimento de carraxe, de odio e de impotencia.Levamos moitos quilómetros de esforzo, moitas horas de traballo, moita ilusión, demasiadas horas sen descansar, pero iso agora non conta, o triste despois de tantos días é que un grupo de asasinos desalmados e sen escrúpulos son capaces de aparecer e rachar con todo. E o máis triste é que se atribúen a potestade de poder poñerlle fin a unha vida, sinxelamente porque lles da a gana.

Esta vez a víctima foi Isaías, e a pregunta é: ¿quen pode ser o seguinte?, ou ¿vai a haber máis asasinados?. Creo que a todos e a todas non gustaría que alguén fose a último, e todos temos a esperanza de que iso algún día acontecerá, pero para que sexa así hai que tomar decisións e encarar o futuro con valentía. Algúns estamos dispostos a facelo, pero outros seguen empeñados en mirarse o embigo.

O domingo os demócratas e os que amamos a liberdade temos a oportunidade de expresarnos e de decidir o que queremos co noso voto, por iso todos e todas deberiamos votar con todas as nosas forzas.

Que pena que esta campaña rematase así!!. ¡¡Adeus Isaías, e grazas!!

DdC. Momentos da campaña

Esta campaña electoral é das máis duras que levo vivido, e asegúrovos que xa levos unhas cantas. A verdade é que non sei se é pola idade, é porque cada vez asumimos máis tarefas na organización dos actos electorais, ou son as dúas cousas.O certo é que levo sen entrar no blog desde o 19 de febreiro, pero é que desde ese día entramos xa na voráxine electoral. O martes mitin en Narón con Alfonso Guerra, ao día seguinte mitin de Felipe González en Vigo, o 21 en A Coruña e Lugo, e pola noite volta á Coruña para o inicio da campaña, e dahí para diante Burela, O Carballiño, Vilagarcía, Ribeira, Ribadavia, A Coruña con ZP, Pontevedra, Baiona, Fene, O Barco, Santiago, Caldas de Reis, Cee, Culleredo, Melide, e hoxe Vigo. En total creo que levamos percorridos preto de 5000 quilómetros. E aínda nos queda ir a Ferrol e a Ourense.

Tiña a intención de realizar o Diario de Campaña, ao igual que fixen nas últimas eleccións municipais, pero a verdade é que me resultou imposible, porque, como vos dicía ao principio, as tarefas cada vez son máis e os horarios máis longos. E iso que nesta campaña incrementamos o equipo de actos de xeito permanente coa presenza de Eva Tomé, co cal conseguimos cumprir a paridade. O equipo de actos públicos nesta ocasión está formado polo “incombustible” Víctor, o cal leva xa case tantos anos no partido como Pablo Iglesias, e vaiamos a onde vaiamos sempre atopa coñecidos; Víctor sempre ten un momento para tararearnos unha canción durante os longos desprazamentos en coche, o cal el é o encargado de conducir –porque se non di que se marea-. Eva Tomé, a nova compañeira, ademais de un soplo de aire fresco ao noso equipo e á organización do PSdeG-PSOE é unha especie de terremoto, que ademais do seu importante traballo apórtanos alegría polo seu entusiasmo e porque sempre está de bo humor.

MARÍA AMELIA E ZAPATERO
Anécdotas nesta campaña levamos xa unhas cantas, as cales espero contarvos noutra ocasión; pero sen dúbida desta campaña teño dous momentos moi especias. O primeiro é o día que coñecín en persoa a Maria Amelia, foi no mitin de A Coruña con Zapatero, e podo asegurarmen que vivín un dos días máis felices desde que traballo no PSdeG-PSOE. Días antes do mitin de Riazor Nacho e Chelis de Pontedeume chamáronme por teléfono para ver a posibilidade de que a avoa blogueira puidese coñecer ao presidente do Goberno, e a min ese encontro resultábame do máis bonito e entrañable, pero non vos nego tamén que me parecía extremadamente complicado, non porque Zapatero non quixese estar con ela, senón polas medidadas de seguridade que o rodean e polo entorno do presidente que de entrada sempre suelen poñer dificultades. Ese mesmo día púxenme en contacto coa xente de actos públicos de Ferraz, e teño que dicir que me facilitaron todo o seu apopio e colaboración e o que ao principio me resultaba bastante difícil resultou ser un momento inesquecible, sobre todo se temos en conta que a propia María Amelia non sabía nada do que lle tiñamos preparado.

A verdade é que ela algo sospeitaba, xa que unha vez que entrou no pavillón de deportes empezou a facer preguntas: “e logo porque me sentades en primeira fila”, cando lle dixen que íamos a subir a unha sala de espera dicía “e a donde me levades agora, non me iredes a facer algo, mira que me poño moi nerviosa”. Pero o gran momento foi cando ela estaba sentada ao carón dunha mesa con Chelis, e Zapatero entrou na habitación e lle dixo “buenas noches”, María Amelia levantou a cabeza e veu ao presidente e dun salto –a pesares da súa idade- levantouse coma un resorte da silla e se abrazou nel. O momento é difícil de contar, porque a emoción e a alegría que transmitía a avoa de muxía non se pode escribir nun blog; estiveron falando bastantes minutos, ata que tivemos que baixala ao recinto do mitin porque tiñamos que empezar. Polo camiño María Amelia dicíame que sentía admiración por Zapatero, porque o vía tan sensible e boa persoa, “tan bueniño” que era coma un neno. Sen dúbida poder participar nunha sorpresa como esta foi algo difícil de esquecer, e serve para sentirse contento polo traballo que facemos a diario.

EN FENE CON IVÁN
Outro dos momentos entrañables da campaña e que gardarei nese álbum de lembranzas e o día que visitamos Fene con Touriño, xa que ese día tiven ese sentimento de satisfacción por un amigo, ao que fai un ano era un compañeiro de traballo na organización socialista, un compañeiro máis que formaba parte do equipo do que vos falaba ao inicio, e agora é nin máis nin menos que o alcalde de Fene. Iván, aquel amigo que viña con nós no coche, o que colaboraba, participaba e traballaba con nós na Rúa do Pino era o que estaba recibindo ao Presidente da Xunta na súa calidade de alcalde, e era o que lle explicaba os proxectos que tiña para Fene e para a comarca de Ferrolterra. Iván psou de estar entre as bambalinas da política, a ser un dos actores protagonistas; e confésovos que me sinto orgulloso de que un amigo e un compañeiro triunfe.

Un vídeo das XSG

As Xuventudes Socialistas de Galicia celebrou unha rolda de prensa para presentar a súa campaña para as eleccións xerais.

Desta campaña, polo de agora vou a destacarvos dúas cousas. En primeiro lugar o vídeo que presentaron e que vos deixo aquí para que o vexades, e en segundo o titural que deu Loli Rodríguez –a Secretaria Xeral das XSG– contra a crispación diversión.

Ao longo da campaña electoral haberá máis novas das Xuventudes, asegúrovolo.

Defendamos a alegría ^^

Hoxe vai de vídeos!!, pero a novidade é a presentación da Plataforma de Apoio a Zapatero (PAZ), que integran máis de 2000 persoas da universidade, a ciencia, o deporte ou a empresa; ademais de representantes da cultura, do cine, da canción, etc.

Os impulsores da plataforma diríxense á esquerda que poda estar indecisa. E no manifiesto deféndese a Zapatero pola súa política a favor dos dereitos sociais e individuais: por «su incansable lucha por la igualdad, y por conseguir un país mejor, más moderno y tolerante».

A canción, básase nun poema de Mario Benedetti e, como di Víctor Manuel ao principio, busca «defender a alegría dos cenizos». Caras coñecidas como Ana Belén, Serrat, Sabina, Soledad Giménez, Fran Perea, Concha Velasco ou María Barranco interpretan «Defendamos la alegría». Por certo, o cenizo de Rajoy aproveitou xa para criticar aos artistas.

Eu tamén estou con ^^

Eu, como xa vos podíades maxinar, tamén estou con Zapatero^^.

E ti?