Unha satisfacción mediática

Paula e eu na foto de Lavoz de Galicia. (Foto de Dani Gestoso)

Esta fin de semana tiven a honra de saír coa miña filla no xornal La Voz de Galicia. Confesareivos que é un orgullo tremendo para min compartir un espazo con Paula, pola cal, vos confesarei, que me sinto unha tremenda devoción e satisfacción.

La Voz de Galicia, na súa sección “de tal pau tal, tal acha” pensou en nós pola nosa afición polos blogs e as novas tecnoloxías; e aí estamos os dous sentados diante dos nosos ordenadores e coas nosas bitácoras contando porque decidimos entrar neste apaixonante mundo.

O problema desta entrevista, e que xa viñamos carrexando desde fai uns meses, é que agora Nerea tamén quere ter un blog. Eu sempre lle poñía como escusa que aínda non sabía ler nin escribir ben, pero agora insísteme que xa sabe ler e escribir, e que ademais vai a clases de informática. Vamos a intentar convencela de que aínda é moi noviña para ter un, pero non vai a ser tarefa doada, xa que é moi “cabezona”.

Entrevista en pdf

Un comentario gracioso

Fai uns días no Chuza colgouse unha nova relacionada coa xuntanza de bloggers socialistas celebrada en Rúa do Pino:

Blogueiros que militan no PSOE a polo partido 2.0

Blogueiros que militan no PSOE botan a nadar a autodenominada «Rede Progresista de Galicia» coa finalidade de achegarse á cidadanía a través da rede. Carlos Pajares, Mar Barcón, Blas García, Lage e Iván Puentes participan na acción

Esta nova tivo varios comentarios, ademais duns cantos votos negativos. Algo moi habitual cada vez que aparece unha nova relacionada co PSdeG nesta web de promoción de novas -copiada do popular Menéame-.

Pero o que quero destacar neste post é un dos comentarios, o cal me fixo moita gracia e co que me rin un bo anaco:

Pois que lhes preste a Carlos Pajearse, Mar Lacón, Bluf García, Lage Uñas e Iván Cuentos. Enquanto não volvam fazer spam-sociata por Chuza… porque eu já estou afiando os meus negativos para a precampanha eleitoral

Sobra dicir, que o comentario, ademais da gracia, que a ten; amosa o afecto e o cariño que certos usuarios do Chuza lle teñen a todo aquelo que teña que ver co PSdeG; sen valorar a información da nova, o que sen dúbida adultera a verdadeira esencia deste espazo creado polo gran Berto.

Post asinado por Bluf García

Xuntanza de Bloggers Socialistas

Son as 16:45 horas, e damos comezo á I xuntanza de bloggers socialistas. Mar Barcón, Secretaria de Organización do PSdeG, e blogueira; daí que sexa tan sensible e coñecedora das novas tecnoloxías e promovese esta xuntanza que desde fai tempo lle levamos dando voltas e intentando organizar.

Preto de medio cento de compañeiros e compañeiras asisten a esta xuntanza, o cal podemos calificar de exitosa.

Somos afortunados/as

Este domingo saín con Paula e con Nerea a dar unha volta por Santiago, e paseando por Área Central, Paula contounos que unha vez que estiveron na praza había un vagabundo durmindo nun dos bancos. Nerea preguntou que era un vagabundo, e eu expliqueille que era unha persoa que non ten casa e que vive na rúa, que non ten para come re que ten que vivir das esmolas da xente. E Nerea non acababa de entender como era posible iso, que unha persoa non tivese casa e que non puidese nin comer nin cear, que non puidese comer un bocadillo ou un iogurt cando quixera, que non puidese durmir na súa cama todas as noites, que non se poda duchar, ou que non disfrute de cousas tan normais para ela como ver Disney Channel na tele, xogar á PlayStation, ir á piscina ou a clases de informática.

Por iso, cando ves cos ollos dunha nena de cinco anos –case seis como di sempre ela- cales son as súas necesidades máis básicas e a súa escala de necesidades te das conta de que vivimos nun mundo cargado de luxos; pero, desde logo cheo de diferencias e desigualdades, pero non hai que mirar moi lonxe para poder comprobalo e darse conta. Non só nos países terceiromundistas existen persoas pobres, que malviven e que carecen das necesidades máis básicas e elementais. Ao noso carón existen persoas que o pasan mal, moi mal; que viven na miseria máis absoluta.

Pero, nesta sociedade tan consumista e materialista, que actualmente só estamos centrado na crise, e falamos a cotío de millóns de euros que se lle inxectan aos bancos, das subidas ou baixadas das bolsas, das hipotecas e do IPC; non nos damos conta de que hai persoas que están en crise permanentemente.

Que afortunados somos!!

Grazas!!

Este post é simplemente para satisfacer o meu ego persoal, xa que este mes o meu blog –humilde blog, como digo sempre- aparece no posto 37 do ranking Wikio de blogs políticos de España.

Como diría ese entrañable funcionario do Estado: “me llena de orgullo y satisfacción” atoparme nun posto como este, xa que cando creei esta bitácora persoal nunca imaxinei que sería seguida por tanta xente. E iso que ultimamente estou en plan vago total e non o actualiza o que debería.

De todos os xeitos, grazas a todos e a todas os que seguides e entrades en blasgarcia.com. Cando sexa rico e famoso seguirei lembrándome de vós!!. Pero desde o Caribe.

Unha aperta. A.M.

Novos blog’s socialistas

Dous novos compañeiros se suman á Rede de Blog’s do PSdeG, e xa case somos corenta. Pouco a pouco imos medrando, empezamos uns cantos innovadores, e pasiño a pasiño a rede socialista vai aumentando.

Carmela Silva, a portavoz socialista no Senado, e Lucho Lago, tamén Senador, acaban de incorporarse a esta tolería das novas tecnoloxías, a escribir nun ordenador e que centos de persoas poidan leelo e comentalo. Que te espidas en moitas ocasións diante de milleiros de descoñecidos.

Alégrome especialmente por Lucho, porque ademais é un bo amigo, unha boa persoa, á cal levo tempo animando a que abra un blog, porque ademais sei que lle gusta escribir, xa o ten feito en numerosas ocasións naquel blog do PSdeG que tivemos colgado durante case un ano.

Espero, e xa estamos traballando, que no próximo Congreso do PSdeG nos xuntemos unha boa parte dos blogueiros e blogueiras do PSdeG, e incluso algúns invitados. A nosa intención é que o Congreso dos días 25, 26 e 27 de xullo sexa un Congreso aberto e participativo, e queremos que os usuarios de internet coñezan o traballo dos socialistas galegos desde diferentes olladas. Desto xa vos irei informando.

Non vos esquezades de visitar os blogs de Lucho e de Carmela.

Un mail moi cariñoso

Só quería compartir con vós este fantástico mail que me enviou unha tal Marga a través do blog. Sen dúbida que indica o talante, a tolerancia e o respecto dunha persoa que pode ter moitas cualidades, pero que seguramente non destaca polo sentido do humor, nin pola súa ortografía

Este é o mail tan cariñoso:

eres un puta racista de mierda

metete el dedo del amor por donde te quepa ( si es que te cabe por el culo claro y si no por la nariz)

Ijo de puta

«Politicamente incorrecto». Grazas José Luis

Lendo hoxe La Voz de Galicia atópome cunha entrevista a José Luis Prieto, un blogger nado en Madrid pero que recentemente adoptamos como galego, xa que se veu a vivir a Bertamiráns coa súa familia.

O blog de José Luis é o máis visitado de toda Galicia e o octavo de toda España –segundo o raking de Wikio– no apartado de política, por diante de algúns tan importantes coma o de Pepe Blanco, Juan Carlos Escudier, Luis Solana ou Iñaki Anasagasti –tan popular ultimamente coas súas opinións sobre a monarquía-. Aproveito para indicar tamén que a miña humilde bitácora ocupa o posto 65.

O motivo deste post é para, ademais de para felicitar a José Luis polo seu blog, para darlle as grazas polo que comenta nesta entrevista sobre o meu blog:

“La bitácora de Blas García, secretario general de Barbanza es buenísima, es muy crítico y políticamente incorrecto”.

Entenderedes que é unha honra que alguén comente algo semellante, porque como diría o monarca de todos os españois “me llena de orgullo y satisfacción”. De agora en diante procurarei sendo politicamente incorrecto, e intentarei non defraudar a ninguén.

Entrevista en pdf

365 días de blasgarcia.com

Xa fai un ano que empecei con esta aventura do blog, o 25 de novembro do pasado ano colguei o meu primeiro post, e desde aquel día logrei manter unha actividade que nin eu mesmo me imaxinaba que podería desenvolver; a verdade é que dubidada que puidese aguantar tanto, xa que eu son dos que acostumo a cansarme rápido, pero nesta ocasión teño que confesarvos que esto do blog chegoume a enganchar ata tal punto que diariamente acudo a visitar este espazo persoal que posúo na rede.186 posts e 547 comentarios, 57.339 visitas e un máximo de 2.033 nun só día, un dos meus post apareceu na portada de La Voz de Galicia, ademais de no Xornal.com, en Vieiros, no Galicia Confidencial, no Chuza, etc. Aínda que todo isto está ben e serve para subir o ego, o máis importante e o que máis valoro destes 365 días na rede e saber que hai persoas que che seguen a diario, que len e opinan o que escribes, que fas amigos e compañeiros de opinión, e en definitiva, que sempre hai alguén ao outro lado do portatil.

Grazas a Iván, Loli, Carlos, Lage, Marcus, Marco, Rubín de Cendoya, Mª Amelia, Delfín, José Luis, Nelly, Eladio, Julio, Vicente, …, e a outros moitos que me acompañan durante esta viaxe pola rede e que coa súas visitas e comentarios me axudan a seguir tecleando opinións persoais –e só persoais- sobre o que me peta, contar parte do meu traballo ou a facer recomendacións.

Seguiremos en contacto.

Mª Amelia: noraboa e moitas grazas

O 26 de decembro do pasado ano dando un paseo polo Chuza descubrin unha nova na que falaban dunha señora de Muxía que acababa de cumprir 95 anos e o seu neto lle regalara un blog, a miña curiosidade ante unha nova tan extrana levoume a visitar este espazo na rede, e quedei tan sorprendido e tan namorado das historias de Mª Amelia que non dubidei en poñer un post no meu blog –creo que fun dos primeiros-. Pero o efecto “amis95” empezou a correr como a polvora por este incrible mundo da rede, e aos poucos días a avoa de Muxía xa formaba parte dos xornais de toda España, dos informativos e outros programas da televisión, e concedía entrevistas nas radios; un fenómeno que nos indica a forza que ten internet, e como unha nova anecdótica e singular pode convertirse nun fenómeno a nivel mundial.Ademais de en España, tamén en Italia, Alemaña, Reino Unido, Holanda, Bélxica, Rusia, Croacia, …; ou en países x amáis alonxados como Argentina, Brasil, Estados Unidos, Chile, India, Australia ou Xapón se fixeron eco da avoa blogueira. Polo que o seu blog e a súa autora pasaron a ser coñecidos nos cinco continentes e a recibir unha media de máis de 2000 visitas diarias.

Mª Amelia sempre se amosou sorprendida con todo este éxito mediático, e desde a súa sabiduría e experiencia reclamou incesantemente o necesario e útil que é internet, e anima aos pais a “compren el Internet para los niños”, e anima aos maiores a que “lo compren y les digan a sus hijos o sus nietos que les enseñen”. Non cabe dúbida de que a avoa cibernáutica, como a chaman os seus netos da rede, este ano foi moi especial, e cambioulle bastante a vida, tal e como ela afirma: “Internet fue lo que mejor me pudo pasar, porque yo necesitaba amigos para pasar el rato y ahora estoy muy acompañada, muy respaldada. Son tantos los que me escriben… ¡Estoy contentísima!. Me siento muy querida.”

Pero o colofón a todo este ano remata –polo de agora- co galardón nos premios BOBs ao mellor blog en castelán. Un premio que é merecido pola frescura que Mª Amelia lle aportou á rede, e porque coas súas historias e as súas reflexións a moitos nos enganchou e nos fixo ver que internet non ten idade, e moito menos límite. Nos demostrou que con ganas, interese e dedicación unha persoa, teña a idade que teña, pode ser tremendamente útil e necesario para moitas persoas.

Tamén existen internautas que critican que se lle concedese este premio a Mª Amelia, e os seus motivos terán e son enormemente respectables, pero a rede e os blogs afortunadamente non é un recuncho exclusivo para profesionais das novas tecnoloxías, e a revolución e o que significou Mª Amelia ben merece este premio e outros que de seguro lle chegarán.

Mª Amelia, só dicirche unha cousa, felicidades e moitas grazas polos bos momentos que me fixeches pasar lendo o teu blog, e polos que de seguro vou a seguir pasando.