DdC. Punto e final -inesperado-

Sigo estando por aquí. Sigo vivo, aínda que triste, non o vou a negar. A noite de onte non foi doada para ningún dos que estábamos no Puerta del Camino, e moito menos doado foi a noite e o día de hoxe. Algúns alégranse de que os socialistas non gobernemos outra legislatura, e eu entendo e respecto esa alegría. Eu tamén o estaría se fose á inversa. Pero o que non me gusta e a burla, o vacile e a falla de respecto cara o opoñente, cara o rival político.

Esta campaña traballamos moito, percorremos moitos quilómetros, e ao final a sensación que queda é a da decepción, a de roubarlle horas ao sono, á familia, a de pasar días sen comer, a de estar estresado, …, para nada. Queda unha sensación de baleiro impresionante. Pero o peor e mirar as caras do resto dos compañeiros, a cara de Castiñeiras, do meu compañeiro nesta campaña –grazas Casti, sen ti non sería o mesmo-; de Marquiños –sempre activo e alerta-, de Anxo –que bo eres meu!!-, de Dieguiño –sempre queixándose pero sempre cumprindo-, de Fernando, de Marcial, de Gonzalo, de Ánxela, de Eva –grazas por todo, es increible-, de Víctor –un fenómeno!!-…; ver as súas caras de pena, decepcionados e tristes foi o que máis me marcou, é algo difícil de esquecer. Eu intentei facer de tripas corazón e disimular a miña pena para intentar animalos, pero …

Por eso me “jode” que algúns individuos agora se atrevan a facer comentarios para facer dano, comentarios que doen, porque hai xente que non ten culpa dos erros cometidos por outros, hai persoas que son profesionais no seu traballo e cumplen, e en moitas ocasións dan o douscentos por cen. Hai persoas, compañeiros e compañeiras que quedan nunha situación complicada.

Pero, agora ven o momento de reflexionar, de analizar o que aconteceu e porque razón os galegos e as galegas nos deron as costas, e porque preferiron que gobernase o PP. Estou seguro de que o PSdeG sobrevivirá a esta situación porque xa o fixemos noutras ocasións, e porque ninguén é imprescindible. Hoxe –ou onte- rematou unha época, púsose fin a un anaco da historia do PSdeG, un anaco de éxitos e de fracasos, de luces e sombras, e espero que aprendamos a lección para no futuro non volver a cometer os mesmos erros. O importante é o Partido, e os millerios de persoas que forman parte da nosa organización, e os mellares activos están na casa.

Grazas a todos os compañeiros e compañeiras, a todos os militantes e simpatizantes deste bendito Partido.

AMMA

DdC. Unhas imaxes

Onte, para empezar a última semana de campaña, tocounos visitar a Costa da Morte e Bergantiños, para rematar pola tarde en Ferrol.

De camiño a Ferrol paramos en Malpica –en Cerqueda- para xantar coa prensa que nos acompaña nestas eleccións. Paramos no restaurante Aldeola, no que xantamos un cocido, e posteriormente as correspondentes filloas e orellas.

De camiño ao restaurante con Castiñeras pilotanto a Voyager, e polo tanto cos nervios de punta, porque sabes de onde saes e a que hora, pero non onde podes acabar; deime conta de que era difícil que nos poidesemos perder dada a sinalización existente nos accesos ao restaurante, icluso cheguei a pensar nun momento que todos os camiños levaban ao Aldeola –podedes comprobalo na foto, de todos xeitos a sinaléctica é o forte deste lugar, porque a información existente no interior dos salóns é un tanto excesiva.

De todos os xeitos, e salvo a sinaléctica, direivos que o restaurante Aldeola e todo o seu entorno é un lugar precioso, ao que vos recomendo ir, se tende ocasión; eu intentarei pasar alí un fin de semana.

AM.MA

Vacas en Rodeiro

DdC. Casti, ti vales moito!!

Javier Castiñeiras

Mitines, mercados, paseos pola rúa, etc. Desde o venres castiñeiras e eu levamos xa case mil quilómetros percorridos: Santiago, Vigo, A Coruña, Pontevedra, Vilalba; tres provincias recorremos nestes catro días, hoxe as tres no mesmo día. E como comprenderedes tantos quilómetros dan para moito, e máis cando se viaxa con Castiñeiras, un compañeiro único e unha gran persoa.

Casti ten unha preocupación, pensa que non se valora o suficiente o seu traballo, e en ocasións ten razón, xa que cando está ninguén pregunta por el, pero cando falta todos andamos preguntando: “onde está Javier?, a onde foi?, Javieeerrr!!!!”. E seguramente non sexamos capaces de trasladarlle o importante que é para o equipo de Rúa do Pino, e eu son quizais o que máis lle esixa e lle pide, pero é que en ocasións consideroo como un irmán pequeno.

Ademais, é unha persoa coa que nunca te aburres, sempre tenn unha anécdota que contarche, e ademais ten esa gracia galega, esa sorna e retranca tan nosa. Pois i maxinádevos o que é subirse nun coche que consume máis que o transbordador espacial, e que é coma un microbús de tamaño, sin GPS e con Javi e carecemos de sentido da orientación. As horas e os quilómetros dan para moito. Pero agora estamos acabando o mitin, e non podo contarvos ningunha anécdota. Deixoas para mañá.

AAAAAA.MMMMMM.

DdC. Xa estamos en campaña!!

Xa estamos en campaña!!. Esta noite pasada foi o día do comezo da carreira, o inicio da conta atrás. Antes deste acto simbólico fomos co Presidente a facer un mitin ao Carballiño, e como sempre que imos alí o recinto do acto estaba a tope, xente de pé polos pasillo e na entrada, e por primeira vez había overbooking na sala de prensa; xa que como hai un plasma colocado no lugar onde seguen o acto os xornalistas,
que retransmite en directo o acto, habia moitas persoas vendo o acto pola tele.

Ir a calquer lugar da provincia de Ourense sempre é un pracer, xa que os compañeiros e compañeiras son estupendos. Osorio, Miguel Fidalgo, Lalo, María Quintas, Laurita,…, todos –bueno case todos- son moi boa xente.

Ao rematar o acto do Carballiño, coller o coche e saír pitando para Santiago. Castiñeiras e eu no noso Voyager, que por certo, consume un mogollón só tivemos que facer unha parada técnica para repostar, tanto o coche coma nós. Unhas pataquiñas ao xamón e unha Coca-Cola Light.

Xa en Santiago baixamos para o San Francisco, para a pegada. Alí nos demos cita case todo o Pino. Víctor, Castiñeiras, Dieguiño, Anxo, Eva, Ánxela, Marcos, Xusto, Paula, Esperanza, Fernando, …, case todos. E chegou o momento, como diría 009, o axente Feijóo. Luces, pantallas, carteis, cubos, directos de tele, aplausos, discurso, bandeiras, …, e remate. E ao acabar a comer un bocata. Non foi doado, estaba case todo pechado porque era a unha e pico da mañá, pero ao final atopamos un sitio no que sentarnos a cear algo. Ufff!!. Descansar un pouco, que ben!!. A verdade é que pasamos un bo rato, con nós estaba ademais Javier Carnota, Iván Puentes e a xefa, Mar.

Hoxe toca acto xoven, no cal estamos agora e á noite viaxar ata Vigo. Isto é a campaña, xa vos irei contando.

Se teño tempo, vou a facer de crítico musical e falarvos do “reggaeton”.

A.M.M.M.M.M.

DdC. Día de listas

O PSdeG continúa a dar os pasos necesarios de cara as eleccións autonómicas. A aprobación das candidaturas foi o derradeiro acto, e quizais o máis difícil e complicado; porque é o momento do proceso electoral no que se xoga coa esperanza e a ilusións de persoas, dos compañeiros e compañeiras que teñen lexítimas aspiracións para figurar nas listas socialistas, e poder aspirar a saír elixidos deputados e deputadas.

Hoxe foi o día das sonrisas e as bágoas, da ledicia e das decepcións, …; a min véñenme agora mesmo uns cantos nomes á cabeza de compañeiros e compañeiras que atravesar cada unha destas sensacións que vos digo. Pero, é a lei da política, e ningún posto é hereditario, en franquicia ou propiedade, … aínda que nalgúns casos poida parecelo; e disculparédesme se non dou ningún nome; verdade?. E, tampouco é menos certo que nas listas electoras non sempre están os mellores compañeiros e compañeiras, nin os que máis o merecen. Pero …!!!

Eu, que sabedes que suelo mollarme, direivos que non son as listas que máis me gustan, ou alomenos que non son as que eu facería, …, pero imaxino que esto é como coa selección de fútbol, cada un de nós facería unha … candidatura distinta. Eu boto de menos a persoas cunha enorme capacidade de traballo, e con moita valía, e desde logo hai outros que teñen un premio excesivo.

Pero, o bo desto das candidaturas é que unha vez pasado este trance, poñemos punto e aparte e poñémonos todos a trabajar co obxectivo de acadar o mellor resultado posible, que non é outro que conseguir que Emilio Pérez Touriño volva a ser presidente da Xunta de Galicia.

A.M.

DdC. Volver a empezar: unha nova campaña.

Levo varios días “desaparecido” da rede, pero nesta ocasión foi por causas alleas á miña vontade, xa que a culpa foi dunha infección respiratoria que me tivo desconectado durante uns días e recluído na casa. Pero xa estou novamente por aquí disposto a seguir dando guerra e a contarvos algunha que outra “batalliña”.A verdade é que o regreso ao traballo foi de todo menos suave, xa que temos a maquinaria electoral en marcha e quentando motores para afrontar a campaña das eleccións xerais con garantías. Para empezar dous “mitins”: onte en Pontevedra e hoxe en Ourense –con Zapatero-; pero, ademais, mañá imos a Ferrol e o domingo un paseo por Padrón.

Eu intentarei, ao igual que na última campaña, ir contándovos as anécdotas e outros historias que nos acontezan durante estes meses. Confesareivos que o inicio non tivo desperdicio e empezamos onte coas anécdotas xa que Fernando Martínez e eu tivemos que ir dando un pequeno paseo a pé pola autoestrada –camiño de Pontevedra- porque Víctor e Castiñeiras esquecéronse de collernos na área de servizo na que eu deixei o meu coche, e déronse conta cando pasaran de largo; pero nada, unha carreiriña pola vía de acceso e “aquí no pasa nada”, entre nós e sen que se entere ninguén: menos mal que non pasou nese momento a Garda Civil de Tráfico.

Hoxe estivemos no Pavillón dos Remedios de Ourense no primeiro mitin de Zapatero en Galicia, e foi un éxito. Máis de cinco mil persoas abarrotaban o pavillón e foron moitas as que quedaron ás portas, xa que dentro non collía nin un “alfiler”. Zapatero estivo grandioso e tivo, como non, palabras de cariño para os bispos dos que dixo que caeran na tentación de usar o terrorismo na campaña electoral. Falou tamén do medo e das escusas do PP cos debates electorais.

Antes de empezar o mitin, a anécdota foi a intervención do Follonero -o que aparece no programa de Buenafuente– que subiu ao atril e pediu o apoio para o PSOE e para Zapatero. Despois estiven falando con el nun dos pasillos, mentres esperábamos que chegara o presidente, e comenteille que me sorprendera que se mollase desa forma, pero que é algo que se agradece. ¡¡Eu que sempre pensei que a Sexta era do PP!!. Por certo, o Follonero vai a ter un programa na Sexta que se vai chamar “Salvados por la campaña”.

Pois por hoxe nada máis, voume deitar que mañá tocamos en Ferrol e hai que madrugar.