Entrevista a Mª Amelia

Que non coñece á avoa blogeira?. Eu creo que moi poucos son os que non escoitaron falar nunca de María Amelia, esa muxián entrañable de 96 anos que apareceu na rede fai algo máis dun ano e desde aquela converteuse nun referente para todos os que tecleamos e seguimos este marabilloso mundo dos blogs e “da internet” como di ela.

Nesta ocasión a web do PSdeG-PSOE (www.psdeg-psoe.com) faille unha entrevista a María Amelia na que nos fala de todo un pouco, da súa vida, de como se fixo socialista, de cando coñeceu a Zapatero, etc. A verdade é que ela ten moitas cousas que contar, e ademais pódovos asegurar que falar con ela é un pracer, máis ben escoitala porque falar fala case todo ela. Lembro a primeira vez que a miña filla falou por teléfono con ela, e eu observaba que Paula non dicía nada, pensei que era debido á súa timidez, e díxenlle en voz baixa: “dille algo, fala con ela”, e Paula dime: “Papá non podo, non me deixa dicir nada”.

Polo tanto, recoméndovos esta entrevista que fixo o gabinete de comunicación do PSdeG-PSOE, e espero que vos guste.

E a adorable María Amelia dicirlle que grazas polos vos momentos que me fixo pasar, e que é unha honra coñecela. Un bico!!!

Entrevista
Vídeo

DdC. Momentos da campaña

Esta campaña electoral é das máis duras que levo vivido, e asegúrovos que xa levos unhas cantas. A verdade é que non sei se é pola idade, é porque cada vez asumimos máis tarefas na organización dos actos electorais, ou son as dúas cousas.O certo é que levo sen entrar no blog desde o 19 de febreiro, pero é que desde ese día entramos xa na voráxine electoral. O martes mitin en Narón con Alfonso Guerra, ao día seguinte mitin de Felipe González en Vigo, o 21 en A Coruña e Lugo, e pola noite volta á Coruña para o inicio da campaña, e dahí para diante Burela, O Carballiño, Vilagarcía, Ribeira, Ribadavia, A Coruña con ZP, Pontevedra, Baiona, Fene, O Barco, Santiago, Caldas de Reis, Cee, Culleredo, Melide, e hoxe Vigo. En total creo que levamos percorridos preto de 5000 quilómetros. E aínda nos queda ir a Ferrol e a Ourense.

Tiña a intención de realizar o Diario de Campaña, ao igual que fixen nas últimas eleccións municipais, pero a verdade é que me resultou imposible, porque, como vos dicía ao principio, as tarefas cada vez son máis e os horarios máis longos. E iso que nesta campaña incrementamos o equipo de actos de xeito permanente coa presenza de Eva Tomé, co cal conseguimos cumprir a paridade. O equipo de actos públicos nesta ocasión está formado polo “incombustible” Víctor, o cal leva xa case tantos anos no partido como Pablo Iglesias, e vaiamos a onde vaiamos sempre atopa coñecidos; Víctor sempre ten un momento para tararearnos unha canción durante os longos desprazamentos en coche, o cal el é o encargado de conducir –porque se non di que se marea-. Eva Tomé, a nova compañeira, ademais de un soplo de aire fresco ao noso equipo e á organización do PSdeG-PSOE é unha especie de terremoto, que ademais do seu importante traballo apórtanos alegría polo seu entusiasmo e porque sempre está de bo humor.

MARÍA AMELIA E ZAPATERO
Anécdotas nesta campaña levamos xa unhas cantas, as cales espero contarvos noutra ocasión; pero sen dúbida desta campaña teño dous momentos moi especias. O primeiro é o día que coñecín en persoa a Maria Amelia, foi no mitin de A Coruña con Zapatero, e podo asegurarmen que vivín un dos días máis felices desde que traballo no PSdeG-PSOE. Días antes do mitin de Riazor Nacho e Chelis de Pontedeume chamáronme por teléfono para ver a posibilidade de que a avoa blogueira puidese coñecer ao presidente do Goberno, e a min ese encontro resultábame do máis bonito e entrañable, pero non vos nego tamén que me parecía extremadamente complicado, non porque Zapatero non quixese estar con ela, senón polas medidadas de seguridade que o rodean e polo entorno do presidente que de entrada sempre suelen poñer dificultades. Ese mesmo día púxenme en contacto coa xente de actos públicos de Ferraz, e teño que dicir que me facilitaron todo o seu apopio e colaboración e o que ao principio me resultaba bastante difícil resultou ser un momento inesquecible, sobre todo se temos en conta que a propia María Amelia non sabía nada do que lle tiñamos preparado.

A verdade é que ela algo sospeitaba, xa que unha vez que entrou no pavillón de deportes empezou a facer preguntas: “e logo porque me sentades en primeira fila”, cando lle dixen que íamos a subir a unha sala de espera dicía “e a donde me levades agora, non me iredes a facer algo, mira que me poño moi nerviosa”. Pero o gran momento foi cando ela estaba sentada ao carón dunha mesa con Chelis, e Zapatero entrou na habitación e lle dixo “buenas noches”, María Amelia levantou a cabeza e veu ao presidente e dun salto –a pesares da súa idade- levantouse coma un resorte da silla e se abrazou nel. O momento é difícil de contar, porque a emoción e a alegría que transmitía a avoa de muxía non se pode escribir nun blog; estiveron falando bastantes minutos, ata que tivemos que baixala ao recinto do mitin porque tiñamos que empezar. Polo camiño María Amelia dicíame que sentía admiración por Zapatero, porque o vía tan sensible e boa persoa, “tan bueniño” que era coma un neno. Sen dúbida poder participar nunha sorpresa como esta foi algo difícil de esquecer, e serve para sentirse contento polo traballo que facemos a diario.

EN FENE CON IVÁN
Outro dos momentos entrañables da campaña e que gardarei nese álbum de lembranzas e o día que visitamos Fene con Touriño, xa que ese día tiven ese sentimento de satisfacción por un amigo, ao que fai un ano era un compañeiro de traballo na organización socialista, un compañeiro máis que formaba parte do equipo do que vos falaba ao inicio, e agora é nin máis nin menos que o alcalde de Fene. Iván, aquel amigo que viña con nós no coche, o que colaboraba, participaba e traballaba con nós na Rúa do Pino era o que estaba recibindo ao Presidente da Xunta na súa calidade de alcalde, e era o que lle explicaba os proxectos que tiña para Fene e para a comarca de Ferrolterra. Iván psou de estar entre as bambalinas da política, a ser un dos actores protagonistas; e confésovos que me sinto orgulloso de que un amigo e un compañeiro triunfe.

Un aniversario especial

 
Lembro aquel blog que atopei por casualidade fai hoxe xustamente un ano, e no que unha muller de 95 anos nos contaba historias sobre a súa longa vida. Durante este ano tanto Mª Amelia como o seu blog viviron unha chea de acontecementos e novidades, desde varios premios e recoñecementos de prestixio ata innumerables aparicións en medios de comunicación de diferentes países.

Eu creo que nin Mª Amelia, nin Esteban –o seu neto e o que lle regalou o blog- se imaxinaron nunca semellante éxito, pero as case un millón de visitas e os seus millerios de netos –como ela os chama- fixeron que a avoa de Muxía fose capaz de vivir e desfrutar dunha segunda xuventude.

Eu non quero deixar de felicitar a Mª Amelia polo seu noventa e seis aniversario, e polo “aniño” que cumpriu o seu blog, e desexarlle que continúe a darnos moitos máis instantes memorables coa lectura das súas historias.

¡¡Felicidades!!

Mª Amelia: noraboa e moitas grazas

O 26 de decembro do pasado ano dando un paseo polo Chuza descubrin unha nova na que falaban dunha señora de Muxía que acababa de cumprir 95 anos e o seu neto lle regalara un blog, a miña curiosidade ante unha nova tan extrana levoume a visitar este espazo na rede, e quedei tan sorprendido e tan namorado das historias de Mª Amelia que non dubidei en poñer un post no meu blog –creo que fun dos primeiros-. Pero o efecto “amis95” empezou a correr como a polvora por este incrible mundo da rede, e aos poucos días a avoa de Muxía xa formaba parte dos xornais de toda España, dos informativos e outros programas da televisión, e concedía entrevistas nas radios; un fenómeno que nos indica a forza que ten internet, e como unha nova anecdótica e singular pode convertirse nun fenómeno a nivel mundial.Ademais de en España, tamén en Italia, Alemaña, Reino Unido, Holanda, Bélxica, Rusia, Croacia, …; ou en países x amáis alonxados como Argentina, Brasil, Estados Unidos, Chile, India, Australia ou Xapón se fixeron eco da avoa blogueira. Polo que o seu blog e a súa autora pasaron a ser coñecidos nos cinco continentes e a recibir unha media de máis de 2000 visitas diarias.

Mª Amelia sempre se amosou sorprendida con todo este éxito mediático, e desde a súa sabiduría e experiencia reclamou incesantemente o necesario e útil que é internet, e anima aos pais a “compren el Internet para los niños”, e anima aos maiores a que “lo compren y les digan a sus hijos o sus nietos que les enseñen”. Non cabe dúbida de que a avoa cibernáutica, como a chaman os seus netos da rede, este ano foi moi especial, e cambioulle bastante a vida, tal e como ela afirma: “Internet fue lo que mejor me pudo pasar, porque yo necesitaba amigos para pasar el rato y ahora estoy muy acompañada, muy respaldada. Son tantos los que me escriben… ¡Estoy contentísima!. Me siento muy querida.”

Pero o colofón a todo este ano remata –polo de agora- co galardón nos premios BOBs ao mellor blog en castelán. Un premio que é merecido pola frescura que Mª Amelia lle aportou á rede, e porque coas súas historias e as súas reflexións a moitos nos enganchou e nos fixo ver que internet non ten idade, e moito menos límite. Nos demostrou que con ganas, interese e dedicación unha persoa, teña a idade que teña, pode ser tremendamente útil e necesario para moitas persoas.

Tamén existen internautas que critican que se lle concedese este premio a Mª Amelia, e os seus motivos terán e son enormemente respectables, pero a rede e os blogs afortunadamente non é un recuncho exclusivo para profesionais das novas tecnoloxías, e a revolución e o que significou Mª Amelia ben merece este premio e outros que de seguro lle chegarán.

Mª Amelia, só dicirche unha cousa, felicidades e moitas grazas polos bos momentos que me fixeches pasar lendo o teu blog, e polos que de seguro vou a seguir pasando.

Mª Amelia e Paula cara a cara

Senior vs Junior. Así subtitulaban no suplemento do Grupo Vocento o cara a cara que manteñen Mª Amelia López (amis95.blogspot.com) e Paula García (pauladeboiro.blogspot.com). Dúas visións da rede e dos blogs a través dunha bisavoa de 95 anos e dunha nena de 9, ambas as dúas galegas, unha de Muxía e a outra de Boiro.Como xa saberedes a maioría dos que acceden a este blog, estou bastante ligado a estas dúas blogueiras, a Paula porque é a miña filla –que podo dicir dela, xa vos imaxinades- e a Mª Amelia porque fun dos primeiros que descubrín e potenciei o seu blog, e porque sinto un especial cariño e alegría polo seu éxito e a súa labor cibernética.

O suplemento Infoempleo do grupo Vocento decidiu xuntalas ás dúas para dar a coñecer como accederon á rede, a súa experiencia cos seus respectivos blogs e os seus diferentes puntos de vista.

Se vos interesa, podedes ver a reportaxe nos seguintes enlaces:

Páxina 1
Páxina 2