Un pouco de historia

Foi polo ano 2000, nos mes de xullo, cando se celebrou o 35 Congreso Federal do PSOE no que os delegados e delegadas tiñas a difícil tarefa de elixir á persoa que ía a sentarse ao frente do Partido nos próximos anos.

Catro foron ás candidaturas presentadas: Rosa Díez, Matilde Fernández, José Bono e José Luis Rodríguez Zapatero. Pero dúas eran as que sonaban con máis forza, as que tiñan máis posibilidades; a do todopoderoso barón socialista, e Presidente de Castilla La Mancha, Pepe Bono; e, a dun xoven diputado leonés, Zapatero.

Todo indicaba que o presidente Bono ía a ser o novo Secretario Xeral do PSOE, sobretodo ao inicio da carreira precongresual. Bono era o gran favorito, e simbolizaba o poder, daquelas en decadencia no PSOE despois do varapau electoral, pero tamén simbolizaba a tranquilade e a moderación, a veteranía e a experiencia.

Pero despacio, e sin facer moito ruído xurdía a figura do xoven Deputado leonés, ao que moitos nin coñecían. Ese xoven, José Luis Rodríguez Zapatero, que se rodeou dun grupo de compañeiros e compañeiras que simbolizaban unha nova xeración de persoas con ganas de cambiar o Partido e as súas estruturas. Algúns vianos como un grupo de persoas irreverentes, con ambición política, e non os consideraban como un relevo axeitado, porque o que necesitaba o Partido nese momento era tranquilidade e estabilidade.

A prepotencia do candidato Bono, que ao xa creerse gañador, levouno nalgunha ocasión a cometer erros como a de presionar ou amenazar a Delegados e Delegadas, ou a representantes de Federacións; e chegou a vivirse un certo medo a posicionarse a favor doutro candidato que non fose el.

Os candidatos e candidatas visitaron as Federacións e Agrupacións presentando e explicando os seus proxectos para o Partido. Foi nesas visitas e nesas charlas cando o candidato Zapatero empezou realmente a chegar e a convencer aos compañeiros e compañeiras, principalmente porque despertaba e xeraba ilusión, e porque creía no que decía; e porque no fondo, a inmensa maioría do PSOE estaba convencida de que era necesario un cambio e quería ese cambio para poder volver a colocarse na liña de saída electoral con garantías de obter algo positivo.

Ao final, celebrouse o Congreso, e pasou algo inesperado, aínda que non sorpresivo, e o candidato Zapatero, o xoven irreverente leonés que tiña a desvergonza de enfrentarse ao aparato socialista que representaba o todopoderoso Bono, consigueu saír elixido Secretario Xeral por unha escasa diferencia de nove votos. E o tempo veu a demostrar que ás veces as apostas arriscadas, e os cambios son necesario e útiles. O candidato Zapatero convertiuse aos poucos anos no Presidente Zapatero, e o PSOE na primeira forza en España. E o resto da historia coñécemola todos e todas.

A que vén escribir hoxe sobre este anaco de historia do PSOE?. Pois a nada concreto, a que me apetece lembrar o que pasou fai algo máis de nove anos, a que un nunca pode estar convencido da victoria e actuar con prepotencia, a que ás veces –poucas- David gáñalle a Goliath, e que é bo reflexionar e saber o que queremos, e a onde queremos chegar e con quen.

AM

DdC. De mitin con Alejandro Cercas

Levo moitos días sen escribir no blog, a verdade é que me estou convertindo nun vago cibernético. Pero o que menos me apetece, despois de rematar a xornada laboral, e de chegar á casa tras o mitin do día, é sentarme diante do ordenador e escribir algo no ordenador.

Pero hoxe, que me entrou un sentimento de culpabilidade, por non terme conectado he escrito algo, pois aprobeito durante o mitin diario –por certo, hoxe estamos en Mos-, para contarvos que esta campaña europea é un tanto rara, distinta, … E nós, estamos vivindo unha sensación nova, xa que nos toca a acompañar e coordinar os actos do novo Secretario Xeral, de Pachi Vázquez. A campaña en si xa é máis apática ca calquera outra, e polo tanto a asistencia aos actos e menor. Aínda que si bos direi que a xente que asiste aos nosos mítines saen máis contentos e pásano ben, xa que Pachi ten un estilo distinto ao de Touriño. Pachi é moito máis directo no seu discurso, máis guerrilleiro, e eso aos asistentes aos actos gústalle.

Pero, o día de hoxe, é especial porque se une á nosa campaña Alejandro Cercas. Ao que non sepades que é direivos que é o Eurodeputado que loitou contra a directiva das 65 horas. Pero Alejandro, ademais de conseguir que no Parlamento europeo se aplicase o sentido común e respectaran os logros acadados ao longo de moitos anos no terreo laboral, é un socialista histórico; un socialista que leva anos loitando e traballando polos dereitos sociais; e que conseguiu, afortunadamente, o recoñecemento de todos.

Alejandro está intervindo agora mesmo, e nótase no seu discurso o claras que ten as ssúas ideas, os seus ideais, nótase que Alejandro é un socialista de verdade. E agora deixovos que vou a escoitalo.

A.M.

DdC. Outra campaña

Outra campaña, outra muesca máis paara o revolver. Nesta ocasión trátase dunhas eleccións europeas, unhas eleccións que pasan bastante desapercibidas para os cidadáns. E iso nótase na afluencia aos mítines, pero é normal se temos en conta que  fai tres meses estábamos facendo outra campaña –a das Autonómicas-, e fai un ano estábamos nas Xerais. En definitiva, que en pouco máis dun ano tivemos tres procesos electorais, e claro todo acaba cansando, e se nos cansamos nós, que vivimos desto, imaxínome o aburridos que deben de estar os  quecidadáns.

Aínda que non toca agora, e deixareino para outro día, creo que deberíamos de plantexarnos os procesos electorais, e analizar en profundidade a súa celebración e a conveniencia de que coincidan na mesma data distintos procesos.

Esta campaña tan pouco animosa e interesante, polo de agora, estanos a trasladar novamente por Galicia, e desde o xoves que arrancou a campaña en Santiago, estivemos xa en Ribeira, O Carballiño e Lugo. Pero, é o de sempre, máis ou menos; nesta ocasión volvemos ao equipo xeral de actos que compoñen Eva, Víctor e eu; e os tres vamos de acto en acto, facendo o de costume, e en ocasións xa chegamos a facelo cunha rutina que é preocupante. O equipo compóñeno, tamén, os Albertos, que son os responsables da montaxe. En definitiva, o de sempre!!.

Quero destacar durante estes poucos días de campaña, o descubrimento dun gran orador, dun bo mitinero. Unha persoa á que nunca escoltara, pero co que quedei gratamente sorprendido, e ademais é un galego de Cee. O ministro Fran Caaamaño estivo no mitin de Ribeira e no de O Carballiño, e tivo intervencións brillantes.

Escribo estas liñas en Lugo, mentres intervén a Vicepresidenta De la Vega, mentres fala de traxes e de leccións, …, de crise, e de corrupción, de 65 horas. Amigos e amigas, un mitin máis. Non vos vou a cansar.

A.M.

Pobra Socialista

Hoxe é deses días nos que teño tempo para escribir algo para o blog. Fai varios días que o Congreso me ten absorvido case todo o tempo. Dedicación case plena, e cando queda algo de tempo libre, pois o que menos apetece é sentarse a escribir algo.

De todos ps xeitos fai varios días que me propuxen escribir e recomendarvos un novo espazo que xurde na na rede socialista de blogs; ademais de aproveitar para falarvos duns compañeiros e compañeiras da miña comarca. Os compañeiros e compañeiras de A Pobra decidiron fai uns días sumarse a esto das novas tecnoloxías e aproveitar as facilidades da rede para dar un pouco de “doctrina”, e ao mesmo tempo informar, aos pobrenses -en particular- e a todos e todas as que o desexen, sobre o que acontece no seu concello, as súas actividades políticas e outras serie de cousas.

Eu, que son un defensor das posibilidades que nos ofrecen as novas tecnoloxías aplaudo sempre estas iniciativas, e apoioas en todo o que podo, e moito máis a uns compañeiros e compañeiros de comarca. E con maior motivo se se trata dun grupo de persoas cunha tremenda ilusión e gañas de traballar; polo tanto, non podo máis que felicitar e animar aos socialistas de A Pobra.

Ao fin, parece que están no bo camiño, despois duns anos dando tumbos, e cometendo infinidade de erros que nos levaron a todos a rozar o ridículo, e a decepcionar a moitos pobrenses. Agora, afortunadamente parace que estamos a dar un xiro de timón, e a convertirnos nunha alternativa seria; e, sen dúbida ese éxito débese a un grupo humano que está intentando xerar algo novo e fresco na Pobra, algo que esté afastado das tradicionais familias que nos levaron a pasar unha verdadeira odisea.

Borja, Pardavila, Berta, Andrés, Celestino, Teresa –a Secretaria Xeral-, …, e outros compañeiros e compañeiras son os artífices deste cambio, no que só buscan traballar en positivo, e camiñar cara adiante, sen torcer a cabeza para mirar ao pasado.

En definitiva, que non deeixedes de visitar o blog dos socialistas de A Pobra.

CCQMA

Congreso Extraordinario

Falta pouco máis dunha semana para o inicio do Congreso Extraordinario. Nesta ocasión, e por primeira vez desde o ano 1998 (tamén nun Congreso Extraordinario) saímos fóra de Santiago; imos a Pontevedra, ao Centro Social Caixanova. Un sitio moi bonito, moi coidado, adaptado ás novas tecnologías, pero … non está preparado para a celebración dun congreso dun número amplo de asistentes; non é un pazo de congresos.

Aínda así, e dadas as limitacións existentes, seguro que vai a saír todo ben, porque o importante deste congreso non é a escenografía, nin o número de invitados e invitadas que asistan, …, o importante é que os Delegados e Delegadas participen e sexan capaces de elixir un bo –ou boa- Secretario –ou Secretaria- Xeral e unha Executiva Nacional que sexa traballe a reo, que escoite e sepa entender as necesidades do Partido e dos galegos e as galegas. En definitiva, un equipo de homes e de mulleres que ilusionen e sexan capaz, co apoio de todos nós, de que este Partido volva a gobernar o noso País.

Xa sabedes o venres 24 ás tres e media da tarde inauguraremos o Congreso Extraordinario, así que saúde e sorte.

A.M.

DdC. Punto e final -inesperado-

Sigo estando por aquí. Sigo vivo, aínda que triste, non o vou a negar. A noite de onte non foi doada para ningún dos que estábamos no Puerta del Camino, e moito menos doado foi a noite e o día de hoxe. Algúns alégranse de que os socialistas non gobernemos outra legislatura, e eu entendo e respecto esa alegría. Eu tamén o estaría se fose á inversa. Pero o que non me gusta e a burla, o vacile e a falla de respecto cara o opoñente, cara o rival político.

Esta campaña traballamos moito, percorremos moitos quilómetros, e ao final a sensación que queda é a da decepción, a de roubarlle horas ao sono, á familia, a de pasar días sen comer, a de estar estresado, …, para nada. Queda unha sensación de baleiro impresionante. Pero o peor e mirar as caras do resto dos compañeiros, a cara de Castiñeiras, do meu compañeiro nesta campaña –grazas Casti, sen ti non sería o mesmo-; de Marquiños –sempre activo e alerta-, de Anxo –que bo eres meu!!-, de Dieguiño –sempre queixándose pero sempre cumprindo-, de Fernando, de Marcial, de Gonzalo, de Ánxela, de Eva –grazas por todo, es increible-, de Víctor –un fenómeno!!-…; ver as súas caras de pena, decepcionados e tristes foi o que máis me marcou, é algo difícil de esquecer. Eu intentei facer de tripas corazón e disimular a miña pena para intentar animalos, pero …

Por eso me “jode” que algúns individuos agora se atrevan a facer comentarios para facer dano, comentarios que doen, porque hai xente que non ten culpa dos erros cometidos por outros, hai persoas que son profesionais no seu traballo e cumplen, e en moitas ocasións dan o douscentos por cen. Hai persoas, compañeiros e compañeiras que quedan nunha situación complicada.

Pero, agora ven o momento de reflexionar, de analizar o que aconteceu e porque razón os galegos e as galegas nos deron as costas, e porque preferiron que gobernase o PP. Estou seguro de que o PSdeG sobrevivirá a esta situación porque xa o fixemos noutras ocasións, e porque ninguén é imprescindible. Hoxe –ou onte- rematou unha época, púsose fin a un anaco da historia do PSdeG, un anaco de éxitos e de fracasos, de luces e sombras, e espero que aprendamos a lección para no futuro non volver a cometer os mesmos erros. O importante é o Partido, e os millerios de persoas que forman parte da nosa organización, e os mellares activos están na casa.

Grazas a todos os compañeiros e compañeiras, a todos os militantes e simpatizantes deste bendito Partido.

AMMA

DdC. Domingo de enquisas (e de entroido)

Último domingo de campaña. Día de enquisas. É habitual que os xornais nos invadan neste día co adianto dos resultados electorais, e que os medios máis afíns a cada un dos partidos en liza lle den un mellor resultado. Eu xa teño comentado en varias ocasións que non son moi crédulo coas enquisas, e menos en Galicia, xa que como se di de nós habitualmente: “non se sabe si subimos ou baixamos”. Seguro que nos indican como están as tendecias, pero daí a dicirnos se imos a quitar 25 ou 27, se gañamos opor un ou perdemos por dous, pois non o acabo de crer. E a experiencia indícanos o índice de acerto dos últimos procesos electorais.

Nunha campaña electoral existen moitas variables que poden cambiar o voto, e eu penso que en campaña se pode perder máis do que se pode gañar, pero non me vou a enrollar agora coas miñas ideas e teorías sobre as campañas electorais, para iso xa están os estrategas; esas persoas que se sentan ao redor dunha mesa a divagar e planificar o que hai que facer e o que hai que dicir, e como hai que actuar, …, para que despois os candidatos fagan os que lles dea a gana.

Pois si, hoxe foi día de enquisas, pero a pesares diso nos seguimos coa campaña e cos mitins, a golpe de domingo imos a celebrar dous: un en Noia (na miña comarca) e outro en Monforte. Pola mañá costoume traballo levantarme, coma sempre –que ganas teño de durmir ata que me canse-, e iso que ía a atoparme co cantidade de compañeiros e compañeiras. Alí estiven con Marisa, Fontenlos, Rafa, Paco, Guillermo, Manolo e Enrique de Outes, Secundino, Antonio do Son, …, moita boa xente!!. Pero sobre todo puiden estar un ratiño con Paula e con Nerea. Alí estaba as dúas con Eva, súa nai; Paula disfrazada de vaquera, e Nerea de andaluza, moito lles gusta as dúas disfrazarse!!. Poder darlles un bico e abrazalas é unha das maiores alegrías, e como atopar un oasis no deserto da campaña. Con Nerea xa puiden estar onte pola tarde, despois do mitin de Zapatero e Touriño en Vigo; xantamos xuntos na casa de meus pais en Cespón, e despois esivemos tirados no sofá vendo a tele; Disney Channel, como non!!.

Agora pola tarde, despois de xantar un arrociño con Eva, Casti e Anxo; collemos cada un para o seu mitin, e Eva, Ánxela e Marcos marcharon para Arteixo con Mar e Alfonso Guerra; e Casti e eu collemos camiño de Monforte.

Por certo, mentres escribo estas liñas no coche direivos que na entrada a Rodeiro tivemos que deternos porque unhas cantas vacas cruzaron a estrada nese momento, e aínda que non houbera paso de cebra, tivemos que deternos á forza porque tiñan preferencia. E non están os tempos para meterse coaas vacas, senón que llo pregunten a Feijóo.

Ahh!!. E feliz domingo de entroido, porque disque estamos en entroido.

A.M.M.A.

DdC. O Xabarín

Xa superamos os dous mil quilómetros e confésovos que empezan a pesar os días. E sobre todo empeza a pesar non poder ver á familia, canto boto de menos a Paula e a Nerea. Levo case quince días sen estar con elas e sen poder abrazalas, só falando con elas por teléfono.

Pesa tamén o “stres” e a tensión, o carecer de tempo para descansar e para o ocio, para pasear. Pero as campañas son así, e máis as eleccións autonómicas.

Percorremos as catro provincias varias veces, houbo un día que paseamos polas catro, aínda que tamén é certo que Galicia non é os Estados Unidos, pero bueno!!, cansar, cansa igual. A verdade é que teño cantidade de anécdotas, pero hai unha que nos pasou no Grove o xoves que foi xenial. Cando chegou o Presidente había un grupo de rapaces de entorno as un dez e doce anos manifestándose cuns carteis; O Presidente ao velos pedíu que se achegara algún desles a explicarlle o que lles pasaba e porque protestaban. Unha rapaza foi a xunto del e explicoulle que o motivo da súa protesta era porque a TVG poñía polla mañá o Xabarín Club (de oito a oito e media) e o retirara da programación de tarde, e eles querían que o seguisen emitindo pola tarde. Touriño solidarizouse con eles, e a rapaza aproveitando a coxuntura xa lle pedía que asinase unha postal do Xabarín e se quitase unha foto coa chapa, a postal e ela, Emilio accedeu, e ao rematar, O Presidente, díxolle se lle regalaba a chapa.

Hai moitas anécdotas, tal e como vos contaba, e moitos quilómetros percorridos, pero aínda quedan moitos por facer, e de seguro que moitas anécdotas máis. Espero ter forzas para poder adicarlle uns minutos a este blog, e seguir contándovos cousas.

Teño moitas ganas de vervos Paula e Nerea.

A.M.e G.

O blog de Touriño

Blog de Touriño

A pasada semana O Presidente abríu o seu vídeoblog en touriño.tv. Pero para darlle un maior repercusión agora decidíu abrir tamén un blog no que colgue os vídeos do youtube e as transcripcións do que conta.

Este diario de campaña do Presidente (voulle a cobrar dereitos de autor polo nome) actualizarase a diario. Espero que vos guste esta nova ferramenta dixital, a que espero que sexa duradeira e a súa vida se prolongue máis alá da campaña electoral.

Blog do Presidente.

DdC. Perdidos

Perdidos en Teis

Chegar ao Barco de Valdeorras é un largo percorrido,pouco máis de dúas horas se tarda desde Santiago. Bueno, nós tardamos algo máis, porque o GPS liouse un pouco e Castiñeiras un pouco máis. Non vos minto nin esaxero se vos digo que pasamos ata tres veces polo mesmo sitio, e que en Lalín viñemos por algúns sitios polos que difícilmente pasaba o coche. Creo que algún dos lugares estaban sin descubrir. Pero ao final, grazas á pericia de Castiñeiras, e sobretodo á divina providencia conseguimos chegar á estrada que nos conduciría ata O Barco. Teño que confesarvos que estou un pouco “acojonado” coa volta, porque se nos perdemos de día, de noite non sei a onde podemos ir a parar. Xa vos direi.

Que nos perdamos no coche non é habitual, só nos acontece todos os días. Sen ir máis lonxe onte pola mañá perdemos en Vigo, camiño de Teis, e chegamos a un sitio que non tiña saída (o da foto). Era unha casa onde remataba a pista pola que pretendíamos chegar ata o mercado de Teis. As risas no coche eran escandalosas, especialmente cando saíu cara nós ladrando un can enorme, e casti intentaba dar a volta ao coche nun sitio bastante pequeno.

E despois prodúcense miragres inexplicables, feitos para o estudio e a análise de Íker Jiménez. Onte camiño de Vilalba seguíanos un coche dun dos compañeiros de campaña, e o condúctor equivocousa ao coller a autovía. Nós fomos todo o tempo pola autovía ata Vilalba, e cando chegamos ao hotel no que se celebraba o mitin, resulta que xa estaban alí. Como é posible??. Teóricamente adiántaase máis pola autovía que pola estrada. Pois non sabemos que aconteceu, pero gañáronnos.

Pouco máis que contarvos que en Valdeorras fai frío, e que estamos a piques de empezar o acto, a xente empeza a chegar, e que estou un pelín triste.