Unha promesa electoral

Eu estaba na xuntanza na que acordamos propoñer a gratuidade dos libros de texto. Era un xuntanza electoral durante a campaña do 2005, e esta ía a ser unha proposta estrela, unha das chamadas promesas electorais.

Pero esa promesa nacida na efervescencia electoral fíxose realidade pouco máis de dous meses despois, no mes de setembro o Consello da Xunta aprobaba a gratuidade dos libros de texto. Creo que aquela xuntanza na Rúa do Pino, o apoio dos Galegos e das galegas e a decisión e o compromiso dun goberno progresista presidido por Emilio Pérez Touriño fixeron posible un dos avances sociais máis importantes no noso País.

Milleiros de pais e nais ían a notar nos seus petos un aforro importante, ademais de lograr que unha das súas reivindicacións se vise colmada. Sen dúbida, o sistema non era perfecto nos seus inicios, e creou confusión nos pais e nos centros, xa que algúns xa compraran os libros; pero despois dos habituais problemas dunha medida deste calibre o modelo foise mellorando e perfeccionando, ata que aquela promesa electoral xurdida no mes de xuño de 2005 se convirtiu nun dereito para as familias galegas. Convirtiuse nalgo tan normal que moitos pais e nais xa non lle daban importancia, é máis, moitos deles cando foron a votar o pasado mes de marzo nin se acordaron que antes da chegada de Touriño ao goberno había que pagar os libros.

Pero, por desgracia, coa chegada de Feijóo á Presidencia da Xunta este logro social vai a desaparecer. Ao PP nunca lle gustou que a educación estea ao alcance de todos, e agora decidiron cambiar un dereito por unha limosna; e só unha poucas familias terán acceso a un cheque-regalo. E encima atrévense a decir que a medida aprobada polo goberno anterior non era progresista, que a deles si o é. Ou que agora é cando os libros van a ser gratuitos de verdade. Que barbaridade!!. Que desfachatez!!!.

A realidade é que milleiros pais e nais imos a ter que desembolsar, novamente cada mes de agosto ou setembro, uns douscentos euros por cada fillo. Pero iso a Feijóo dalle igual, porque el está coa chamada política da austeridade, pero non pensa nas familias, nos galegos e nas galegas. Só pensa en facer política de escaparate e contentar aos sectores interesados en que os libros non sexan gratuitos.

Pero o peor de todo é que o sistema da esmola de Feijóo, é máis caro que o existente, e que implantou Touriño e o seu goberno no 2005.

A.M.

U-lo coche de Touriño?

Neste luns de resaca electoral venme á memoria a campaña das pasadas elecciónns autonómicas; a fantástica, a limpa e pulcra campaña desenvolvida polo PPdeG e Feijóo.

Pois si, hoxe véñenme lembranzas do coche de Touriño, o famoso coche do Presidente da Xunta que tanto xogo lle dou a Feijóo, a Rueda e aos dirixentes populares; e que decidiron popularizar e convertir nun ariete contra o Partido Socialista. Pero desgraciadamente, transcurridos tres meses, xa ninguén se acorda do Audi de Touriño, ninguén pregunta onde está, que foi del, que fixo Feijóo e o novo goberno co famoso coche, con ese exemplo do despilfarro e do luxo do bipartito –tal e como o dicían os populares-, ese coche que valeu máis de catrocentos mil euros, que era máis caro que o de Obama. Pero que en realidade foi máis barato que o de Ruíz Gallardón, o Esperanza Aguirre ou de Camps; e o de Obama só valeu tres veces máis, coa salvedade de que ten tres iguais. Pero que sen dúbida o PP lle supo quitar un enorme rendimento a base de falsedades, mentiras ao prezo do Audi A8 do presidente da Xunta de Galicia, e aproveitandose ademais dunha situación de crise.

Pasados máis de tres meses, e como suele pasar coas novas estrela, xa ninguén se lembra do “coche de Touriño”, a ninguén lle preocupa onde está esa máquina que custou tantos cartos, ou que fixo Feijóo con ela. O normal é que vendera o coche para non perder semellante gasto do bipartito, ou que, alomenos, se non conseguiu comprador, que o teña ben coidado. Pero, segundo me din, e espero que algún xornalista deste pais recolla o guante que lle lanzo e investigue se o que vou a decir é certo; parace ser que está abandonado nos garaxes de San Caetano, cheo de polvo e lixo, e agachado para que ninguén o vexa. Agora xa non é actualidade, o Audi A8 ficou no olvido, xa ninguén fala del nas tertulias radiofónicas, nos confidencias, nin nos diarios dixitais; xa non se acorda del nin o ABC.

Polo tanto, o símbolo do despilfarro do bipartito e de Touriño, segundo dicía o PP, agora convertiuse en abandono e deixadez por parte da Xunta de Feijóo, que sen dúbida foi o dirixente político que mellor rendabilidade lle quitou a un coche oficial, sin nunca montarse nel.

Ademais, non é que Feijóo decidira castigar ao Audi A8 presidencial e agachalo, senón que tamén retirou da circulación aos outros dous Audis que usaba a Presidencia da Xunta, e que foran mercados na época de Fraga, porque como todo o mundo sabe, Alberto Núñez Feijóo é fiel a Citroen, e prefiere viaxar nun C6 fabricado en Francia.

Agora xa ninguén fala do Audi de Touriño, nin do Citroen de Feijóo, ao que non esquezamos que a fábrica de Vigo lle regalou un C6 cando era aspirante á presidencia da Xunta. Por certo, a quen lle poida interesar, o Secretario Xeral do PSdeG viaxa nun Peugeot 607 mercado polo propio partido, en reting, para máis información.

Eu só espero que algún día se faga xustiza, e os que mentiron e enganaron paguen as súas débedas; e tamén me gustaría que os xornalistas políticos deste país non se queden en meros comunicadores ou simple mercaderes do cotilleo político, e fagan xornalismo de investigación. E a ver quen é o primeiro que consigue unha foto exclusiva do Audi A8 defenestrado por Feijóo.

SQCQM

DdC. De mitin con Alejandro Cercas

Levo moitos días sen escribir no blog, a verdade é que me estou convertindo nun vago cibernético. Pero o que menos me apetece, despois de rematar a xornada laboral, e de chegar á casa tras o mitin do día, é sentarme diante do ordenador e escribir algo no ordenador.

Pero hoxe, que me entrou un sentimento de culpabilidade, por non terme conectado he escrito algo, pois aprobeito durante o mitin diario –por certo, hoxe estamos en Mos-, para contarvos que esta campaña europea é un tanto rara, distinta, … E nós, estamos vivindo unha sensación nova, xa que nos toca a acompañar e coordinar os actos do novo Secretario Xeral, de Pachi Vázquez. A campaña en si xa é máis apática ca calquera outra, e polo tanto a asistencia aos actos e menor. Aínda que si bos direi que a xente que asiste aos nosos mítines saen máis contentos e pásano ben, xa que Pachi ten un estilo distinto ao de Touriño. Pachi é moito máis directo no seu discurso, máis guerrilleiro, e eso aos asistentes aos actos gústalle.

Pero, o día de hoxe, é especial porque se une á nosa campaña Alejandro Cercas. Ao que non sepades que é direivos que é o Eurodeputado que loitou contra a directiva das 65 horas. Pero Alejandro, ademais de conseguir que no Parlamento europeo se aplicase o sentido común e respectaran os logros acadados ao longo de moitos anos no terreo laboral, é un socialista histórico; un socialista que leva anos loitando e traballando polos dereitos sociais; e que conseguiu, afortunadamente, o recoñecemento de todos.

Alejandro está intervindo agora mesmo, e nótase no seu discurso o claras que ten as ssúas ideas, os seus ideais, nótase que Alejandro é un socialista de verdade. E agora deixovos que vou a escoitalo.

A.M.

DdC. Punto e final -inesperado-

Sigo estando por aquí. Sigo vivo, aínda que triste, non o vou a negar. A noite de onte non foi doada para ningún dos que estábamos no Puerta del Camino, e moito menos doado foi a noite e o día de hoxe. Algúns alégranse de que os socialistas non gobernemos outra legislatura, e eu entendo e respecto esa alegría. Eu tamén o estaría se fose á inversa. Pero o que non me gusta e a burla, o vacile e a falla de respecto cara o opoñente, cara o rival político.

Esta campaña traballamos moito, percorremos moitos quilómetros, e ao final a sensación que queda é a da decepción, a de roubarlle horas ao sono, á familia, a de pasar días sen comer, a de estar estresado, …, para nada. Queda unha sensación de baleiro impresionante. Pero o peor e mirar as caras do resto dos compañeiros, a cara de Castiñeiras, do meu compañeiro nesta campaña –grazas Casti, sen ti non sería o mesmo-; de Marquiños –sempre activo e alerta-, de Anxo –que bo eres meu!!-, de Dieguiño –sempre queixándose pero sempre cumprindo-, de Fernando, de Marcial, de Gonzalo, de Ánxela, de Eva –grazas por todo, es increible-, de Víctor –un fenómeno!!-…; ver as súas caras de pena, decepcionados e tristes foi o que máis me marcou, é algo difícil de esquecer. Eu intentei facer de tripas corazón e disimular a miña pena para intentar animalos, pero …

Por eso me “jode” que algúns individuos agora se atrevan a facer comentarios para facer dano, comentarios que doen, porque hai xente que non ten culpa dos erros cometidos por outros, hai persoas que son profesionais no seu traballo e cumplen, e en moitas ocasións dan o douscentos por cen. Hai persoas, compañeiros e compañeiras que quedan nunha situación complicada.

Pero, agora ven o momento de reflexionar, de analizar o que aconteceu e porque razón os galegos e as galegas nos deron as costas, e porque preferiron que gobernase o PP. Estou seguro de que o PSdeG sobrevivirá a esta situación porque xa o fixemos noutras ocasións, e porque ninguén é imprescindible. Hoxe –ou onte- rematou unha época, púsose fin a un anaco da historia do PSdeG, un anaco de éxitos e de fracasos, de luces e sombras, e espero que aprendamos a lección para no futuro non volver a cometer os mesmos erros. O importante é o Partido, e os millerios de persoas que forman parte da nosa organización, e os mellares activos están na casa.

Grazas a todos os compañeiros e compañeiras, a todos os militantes e simpatizantes deste bendito Partido.

AMMA

Vai … e vota

O domingo é un día importante para a democracia. Os galegos e as galegas estamos chamados ás urnas para decidir quen son os que nos van a gobernar durante os próximos catro anos.

Segundo indican os estudos electorais que se están a realizar, parece que vai a haber moita abstención, e iso non é bo para a democracia, e políticamente só favorece ao Partido Popular; que por outra banda é o que leva buscando e fomentando desde o inicio da campaña.

O día 1, se non queres que volvan –como din as XSG-, debes de ir a votar.

SQCQM

DdC. Domingo de enquisas (e de entroido)

Último domingo de campaña. Día de enquisas. É habitual que os xornais nos invadan neste día co adianto dos resultados electorais, e que os medios máis afíns a cada un dos partidos en liza lle den un mellor resultado. Eu xa teño comentado en varias ocasións que non son moi crédulo coas enquisas, e menos en Galicia, xa que como se di de nós habitualmente: “non se sabe si subimos ou baixamos”. Seguro que nos indican como están as tendecias, pero daí a dicirnos se imos a quitar 25 ou 27, se gañamos opor un ou perdemos por dous, pois non o acabo de crer. E a experiencia indícanos o índice de acerto dos últimos procesos electorais.

Nunha campaña electoral existen moitas variables que poden cambiar o voto, e eu penso que en campaña se pode perder máis do que se pode gañar, pero non me vou a enrollar agora coas miñas ideas e teorías sobre as campañas electorais, para iso xa están os estrategas; esas persoas que se sentan ao redor dunha mesa a divagar e planificar o que hai que facer e o que hai que dicir, e como hai que actuar, …, para que despois os candidatos fagan os que lles dea a gana.

Pois si, hoxe foi día de enquisas, pero a pesares diso nos seguimos coa campaña e cos mitins, a golpe de domingo imos a celebrar dous: un en Noia (na miña comarca) e outro en Monforte. Pola mañá costoume traballo levantarme, coma sempre –que ganas teño de durmir ata que me canse-, e iso que ía a atoparme co cantidade de compañeiros e compañeiras. Alí estiven con Marisa, Fontenlos, Rafa, Paco, Guillermo, Manolo e Enrique de Outes, Secundino, Antonio do Son, …, moita boa xente!!. Pero sobre todo puiden estar un ratiño con Paula e con Nerea. Alí estaba as dúas con Eva, súa nai; Paula disfrazada de vaquera, e Nerea de andaluza, moito lles gusta as dúas disfrazarse!!. Poder darlles un bico e abrazalas é unha das maiores alegrías, e como atopar un oasis no deserto da campaña. Con Nerea xa puiden estar onte pola tarde, despois do mitin de Zapatero e Touriño en Vigo; xantamos xuntos na casa de meus pais en Cespón, e despois esivemos tirados no sofá vendo a tele; Disney Channel, como non!!.

Agora pola tarde, despois de xantar un arrociño con Eva, Casti e Anxo; collemos cada un para o seu mitin, e Eva, Ánxela e Marcos marcharon para Arteixo con Mar e Alfonso Guerra; e Casti e eu collemos camiño de Monforte.

Por certo, mentres escribo estas liñas no coche direivos que na entrada a Rodeiro tivemos que deternos porque unhas cantas vacas cruzaron a estrada nese momento, e aínda que non houbera paso de cebra, tivemos que deternos á forza porque tiñan preferencia. E non están os tempos para meterse coaas vacas, senón que llo pregunten a Feijóo.

Ahh!!. E feliz domingo de entroido, porque disque estamos en entroido.

A.M.M.A.

DdC. O Xabarín

Xa superamos os dous mil quilómetros e confésovos que empezan a pesar os días. E sobre todo empeza a pesar non poder ver á familia, canto boto de menos a Paula e a Nerea. Levo case quince días sen estar con elas e sen poder abrazalas, só falando con elas por teléfono.

Pesa tamén o “stres” e a tensión, o carecer de tempo para descansar e para o ocio, para pasear. Pero as campañas son así, e máis as eleccións autonómicas.

Percorremos as catro provincias varias veces, houbo un día que paseamos polas catro, aínda que tamén é certo que Galicia non é os Estados Unidos, pero bueno!!, cansar, cansa igual. A verdade é que teño cantidade de anécdotas, pero hai unha que nos pasou no Grove o xoves que foi xenial. Cando chegou o Presidente había un grupo de rapaces de entorno as un dez e doce anos manifestándose cuns carteis; O Presidente ao velos pedíu que se achegara algún desles a explicarlle o que lles pasaba e porque protestaban. Unha rapaza foi a xunto del e explicoulle que o motivo da súa protesta era porque a TVG poñía polla mañá o Xabarín Club (de oito a oito e media) e o retirara da programación de tarde, e eles querían que o seguisen emitindo pola tarde. Touriño solidarizouse con eles, e a rapaza aproveitando a coxuntura xa lle pedía que asinase unha postal do Xabarín e se quitase unha foto coa chapa, a postal e ela, Emilio accedeu, e ao rematar, O Presidente, díxolle se lle regalaba a chapa.

Hai moitas anécdotas, tal e como vos contaba, e moitos quilómetros percorridos, pero aínda quedan moitos por facer, e de seguro que moitas anécdotas máis. Espero ter forzas para poder adicarlle uns minutos a este blog, e seguir contándovos cousas.

Teño moitas ganas de vervos Paula e Nerea.

A.M.e G.

O blog de Touriño

Blog de Touriño

A pasada semana O Presidente abríu o seu vídeoblog en touriño.tv. Pero para darlle un maior repercusión agora decidíu abrir tamén un blog no que colgue os vídeos do youtube e as transcripcións do que conta.

Este diario de campaña do Presidente (voulle a cobrar dereitos de autor polo nome) actualizarase a diario. Espero que vos guste esta nova ferramenta dixital, a que espero que sexa duradeira e a súa vida se prolongue máis alá da campaña electoral.

Blog do Presidente.

DdC. Perdidos

Perdidos en Teis

Chegar ao Barco de Valdeorras é un largo percorrido,pouco máis de dúas horas se tarda desde Santiago. Bueno, nós tardamos algo máis, porque o GPS liouse un pouco e Castiñeiras un pouco máis. Non vos minto nin esaxero se vos digo que pasamos ata tres veces polo mesmo sitio, e que en Lalín viñemos por algúns sitios polos que difícilmente pasaba o coche. Creo que algún dos lugares estaban sin descubrir. Pero ao final, grazas á pericia de Castiñeiras, e sobretodo á divina providencia conseguimos chegar á estrada que nos conduciría ata O Barco. Teño que confesarvos que estou un pouco “acojonado” coa volta, porque se nos perdemos de día, de noite non sei a onde podemos ir a parar. Xa vos direi.

Que nos perdamos no coche non é habitual, só nos acontece todos os días. Sen ir máis lonxe onte pola mañá perdemos en Vigo, camiño de Teis, e chegamos a un sitio que non tiña saída (o da foto). Era unha casa onde remataba a pista pola que pretendíamos chegar ata o mercado de Teis. As risas no coche eran escandalosas, especialmente cando saíu cara nós ladrando un can enorme, e casti intentaba dar a volta ao coche nun sitio bastante pequeno.

E despois prodúcense miragres inexplicables, feitos para o estudio e a análise de Íker Jiménez. Onte camiño de Vilalba seguíanos un coche dun dos compañeiros de campaña, e o condúctor equivocousa ao coller a autovía. Nós fomos todo o tempo pola autovía ata Vilalba, e cando chegamos ao hotel no que se celebraba o mitin, resulta que xa estaban alí. Como é posible??. Teóricamente adiántaase máis pola autovía que pola estrada. Pois non sabemos que aconteceu, pero gañáronnos.

Pouco máis que contarvos que en Valdeorras fai frío, e que estamos a piques de empezar o acto, a xente empeza a chegar, e que estou un pelín triste.

DdC. Non todo é política

Onte na Coruña tivemos un mitin impresionante con Zapatero e con Touriño. Pero non vos quero falar diso, hoxe quero que disfrutedes escoitando a tres rapazas: Ángeles, Carmen e Aixa, que teñen como nome artístico Gospel 3; e que cantan moi moi moi ben.

Durante o mitin de Riazor interpretaron unha versión góspel de «Quen puidera namorala», unha versión adaptada por elas mesmas. Eu só podo dicirvos que son IMPRESIONANTES.

A.M.