Posts tagged ‘Zapatero’
Un pouco de historia
Foi polo ano 2000, nos mes de xullo, cando se celebrou o 35 Congreso Federal do PSOE no que os delegados e delegadas tiñas a difícil tarefa de elixir á persoa que ía a sentarse ao frente do Partido nos próximos anos.
Catro foron ás candidaturas presentadas: Rosa Díez, Matilde Fernández, José Bono e José Luis Rodríguez Zapatero. Pero dúas eran as que sonaban con máis forza, as que tiñan máis posibilidades; a do todopoderoso barón socialista, e Presidente de Castilla La Mancha, Pepe Bono; e, a dun xoven diputado leonés, Zapatero.
Todo indicaba que o presidente Bono ía a ser o novo Secretario Xeral do PSOE, sobretodo ao inicio da carreira precongresual. Bono era o gran favorito, e simbolizaba o poder, daquelas en decadencia no PSOE despois do varapau electoral, pero tamén simbolizaba a tranquilade e a moderación, a veteranía e a experiencia.
Pero despacio, e sin facer moito ruído xurdía a figura do xoven Deputado leonés, ao que moitos nin coñecían. Ese xoven, José Luis Rodríguez Zapatero, que se rodeou dun grupo de compañeiros e compañeiras que simbolizaban unha nova xeración de persoas con ganas de cambiar o Partido e as súas estruturas. Algúns vianos como un grupo de persoas irreverentes, con ambición política, e non os consideraban como un relevo axeitado, porque o que necesitaba o Partido nese momento era tranquilidade e estabilidade.
A prepotencia do candidato Bono, que ao xa creerse gañador, levouno nalgunha ocasión a cometer erros como a de presionar ou amenazar a Delegados e Delegadas, ou a representantes de Federacións; e chegou a vivirse un certo medo a posicionarse a favor doutro candidato que non fose el.
Os candidatos e candidatas visitaron as Federacións e Agrupacións presentando e explicando os seus proxectos para o Partido. Foi nesas visitas e nesas charlas cando o candidato Zapatero empezou realmente a chegar e a convencer aos compañeiros e compañeiras, principalmente porque despertaba e xeraba ilusión, e porque creía no que decía; e porque no fondo, a inmensa maioría do PSOE estaba convencida de que era necesario un cambio e quería ese cambio para poder volver a colocarse na liña de saída electoral con garantías de obter algo positivo.
Ao final, celebrouse o Congreso, e pasou algo inesperado, aínda que non sorpresivo, e o candidato Zapatero, o xoven irreverente leonés que tiña a desvergonza de enfrentarse ao aparato socialista que representaba o todopoderoso Bono, consigueu saír elixido Secretario Xeral por unha escasa diferencia de nove votos. E o tempo veu a demostrar que ás veces as apostas arriscadas, e os cambios son necesario e útiles. O candidato Zapatero convertiuse aos poucos anos no Presidente Zapatero, e o PSOE na primeira forza en España. E o resto da historia coñécemola todos e todas.
A que vén escribir hoxe sobre este anaco de historia do PSOE?. Pois a nada concreto, a que me apetece lembrar o que pasou fai algo máis de nove anos, a que un nunca pode estar convencido da victoria e actuar con prepotencia, a que ás veces –poucas- David gáñalle a Goliath, e que é bo reflexionar e saber o que queremos, e a onde queremos chegar e con quen.
AM
DdC. Un domingo en Lugo
Son as sete da mañá e soa o despertador. Outro domingo máis a madrugar!!!. Que pereza!!!. Este primeiro domingo de febreiro toca inauguralo en Lugo, con Touriño e Zapatero. Ás nove recólleme Víctor, no coche ademais de nós os dous acompáñanos Ánxela, Eva Tomé e Esperanza.
O día non é fermoso –chove en Santiago e fai frío-, onte deiteime tarde –sobre as dúas da mañá-, xa que fomos con Mar Barcón a unha homenaxe a Lestedo. Polo cal, quero que notedes que non é un bo día, porque penso que mañá xa é luns, e despois martes, mércores, …, e outra vez a empezar.
O camiño ata Lugo é tranquilo, Ánxela dorme, Eva ven relaxada –segundo di ela- Esperanza pensando, Víctor conducindo atentamente coma sempre, e eu intentando escribir no Twitter, pero non hai cobertura 3G e vai moi lento. Diosssss!!!. Todo sae mal. Menos mal que na radio soa Fito e anímame un pouco.
Unha vez en Lugo o de sempre: protocolo, preparativos para a chegada, saúdos, stress e discusións con individuos de escasa calidade humana e carentes de toda seriedade. A xente comeza a entrar e a encher o pavillón, faltan uns ocos, aparecen os primeiros nervios postcomezo, pero alguén nos informa que aínda faltan autobuses por chegar. Chegan os líderes, e preparamos todo para o comezo, ….., xa está, xa arrancamos. E eu entre discurso e discurso propóñome actualizar o blog, e contar o mitin no Twitter do PSdeG.
Touriño remata agora mesmo remata a súa intervención e dalle paso a ZP, o pavillón posto en pé aclama ao presidente do goberno mentres soa “Que el tiempo no te cambie”; espectacular, hai que ver o cariño que lle ten a xente a Zapatero.
Remato este post dicíndovos que o día segue torcido, non mellorou demasiado; pero espero que o vaia facendo. De todas formas, debía de estar penado traballar un domingo.
A.M.M.M.M.M.M.
DdC. Un comezo moi…moi frío
Xa estamos metidos en faena, xa estamos en campaña. Onte comezamos en Vigo cunha sectorial sobre Economía e Territorio, e ao rematar collemos o coche con destino a Ourense, cunha paradiña de respostaxe na Cañiza, da que só poido dicir: “Que cocido!!”. Foi o mellor cocido que xamais comín, coa excepción dos que fai a miña nai, claro está.
Ourense recibiunos con moito frío, aínda que nada comparable co que facía hoxe pola mañá, cando viña andando cara o pavillón dos Remedios, pensei que me ían a caer a cachos as orellas, tiñas tan frías que creo que podía rallar os cristais con elas.
Xa no pavillón, o de sempre, o de todas as campañas, sobre todo ao principio, primeiras descoordinacións, falla de entendemento, …, pero algo normal e habitual ao inicio das campañas, que se solucionará co paso dos actos. Pero unha vez que empeza o mitin, xa vai todo de corrido.
Este é o meu primeiros post destas leccións autonómicas, das que espero manter un diario de campaña, e tervos informado do noso percorrido por Galicia, e a nosa acción diaria; sempre e cando sexa nos deixe o traballo.
Ademais de ter en mente algunha que outra idea para esta campaña, onde podamos participar na rede varios compañeiros e compañeiras.
Antes de despedirme, darlle as gracias aos compañeiros e Compañeiras de Ourense que nos axudaron no bo desenrolo deste acto: Eladio Osorio, Lalo, Conchi, Bea, Miguel Fidalgo, María Quintas, …, e a outros moitos. E especialmente a eles, a Víctor, Eva, Ánxela, …, que compartiremos moitos días de traballo e de anécdotas.
A.M.
Machismo puro e duro
Antonio Burgos, columnista de ABC
«¿Les parece poco que una flamenquita llegue a ministra del Batallón de Modistillas de ZP?»Juan Manuel de Prada, columnista de ABC
«Para abastecer su gabinete de tías, Zapatero ha buscado debajo de las piedras»Federico Jiménez Losantos, axitador social
«No sé qué habrá hecho Bibiana. Como no haya ganado algún torneo de peteneras».
Iñaki Ezkerra, columnista de La Razón
Nombrar a Aído parece «del Gran Hermano, no sé bien si orwelliano o televisivo».Grupo de Estudios Estratégicos. Chiringuito de opinión fascista
¿Puede un ministerio como el de Defensa ponerse en manos de quien probablemente cogerá la baja dentro de pocos meses?
O nomeamento do novo goberno por parte de José Luis Rodríguez Zapatero trouxo infinidade de comentarios, como non podía ser doutro xeito; e, comentarios de todo tipo e todos –ou case- respectables, xa que cando un fala de nomes e de persoas as opinións sempre son diversas. Antón Losada dicíao onte no programa 59 segundos: “… en cada español hai un seleccionador nacional ou un presidente do goberno …”.
Pero o que non é nin respectable nin moito menos tolerable son certos comentarios tremendamente machistas que veñen de persoeiros indignos que se atreven a xulgar a varias das novas ministras non polas súas cualidades ou a súa valía, senón polo simple feito de ser muller, e algunha ata a xulgan por ser xoven.
A calidade moral e a falla de argumentos destes misóxinos e trasnoitados opinadores da dereita máis rancia queda patente nos seus absurdos e ofensivos comentarios, que nos amosan aos típicos “chuloputas nun puticlú de carretera”. Ao mellor pretendían ser graciosos, ou orixinais pero estes “cultos” homes amosan por un lado a súa baixeza, e pola outra o servilismo cara aqueles que os alimentan.
Pero tampouco se podía esperar moito máis destes “machos” que se xa con anterioridade lle lanzaran todo tipo de “eloxios e cariños” a Soraya Sáenz de Santamaría cando Rajoy a nomeou portavoz do PP
Zapatero Presidente!!
Aínda que a nova non é ningunha novidade para ninguén, José Luis Rodríguez Zapatero acaba de ser investido polo Congreso como Presidente do goberno cos votos a favor dos Deputados e Deputadas socialistas.
Noraboa e a traballar!!
Rajoy, a crónica dunha morte anunciada
O 9 de marzo do 2008 puxo fin a un ciclo político duro e difícil, rematou –eso espero- con catro anos de crispación, mentiras e provocación por parte dun partido político e duns dirixentes que nunca foron capaces de asumir unha derrota electoral.O Partido Popular empregou durante esta lexislatura todos as artimañas ao seu alcance para despreciar e ridiculizar a un Presidente e a un goberno aos que nunca respectou; e intentou por todos os medios de enganar e confundir aos españois co único obxectivo de acadar a presidencia do goberno. En definitiva, tanto Mariano Rajoy coma os seus acólitos e seguidores empregaron todo menos a cabeza e o corazón. Pero catro anos despois os cidadáns votaron libremente e decidiron volver a darlle o seu apoio e o seu respaldo a Zapatero e ao PSOE, e a pregunta que xurde é: ¿e agora que?.
As dúbidas empezan a xurdir nas filas populares e os que no seu momento foron os brazos armados de Rajoy, agora empezan a darlle as cosas. Algúns medios de comunicación afíns empezan a poñer en dúbida o seu “liderazgo”, e os escudeiros/as ¿fieis? onte decidiron non acompañar na foto máis importante de Mariano no balcón de Xénova. Onde estaba Esperanza, Aznar, Anita Botella, Rato, Zaplana, …; parece ser que algúns celebrando a ¿victoria? en Madrid. E o pobre Mariano estaba só acompañado por Acebes, Pizarro, Soraya, Pío e Viri –a súa muller-. ¡¡Pobre Mariano!!.
Rajoy quixo xogar unha partida de “póker” sen ter ningunha baza, e botoulle un farol a todos os cidadáns pero collérono nun “renuncio”, e agora quizais sexa el o que teña que renunciar, porque aínda que nos intente dicir agora que os resultados acadados foron case exitosos a realidade deixa a Mariano e ao PP catro anos máis na oposición. ¡¡Na fría e dura oposición!!. As mentiras, os enganos, os insultos, a traizón, a man dura, …, non obtivo os resultados esperados, e agora chega o momento de que Rouco –o seu amigo e aliado- rece unha oración pola súa alma e que os acólitos populares se apiaden de Mariano.
O día 9 púxolle fin á crónica dunha morte anunciada.
DdC. Momentos da campaña
Esta campaña electoral é das máis duras que levo vivido, e asegúrovos que xa levos unhas cantas. A verdade é que non sei se é pola idade, é porque cada vez asumimos máis tarefas na organización dos actos electorais, ou son as dúas cousas.O certo é que levo sen entrar no blog desde o 19 de febreiro, pero é que desde ese día entramos xa na voráxine electoral. O martes mitin en Narón con Alfonso Guerra, ao día seguinte mitin de Felipe González en Vigo, o 21 en A Coruña e Lugo, e pola noite volta á Coruña para o inicio da campaña, e dahí para diante Burela, O Carballiño, Vilagarcía, Ribeira, Ribadavia, A Coruña con ZP, Pontevedra, Baiona, Fene, O Barco, Santiago, Caldas de Reis, Cee, Culleredo, Melide, e hoxe Vigo. En total creo que levamos percorridos preto de 5000 quilómetros. E aínda nos queda ir a Ferrol e a Ourense.
Tiña a intención de realizar o Diario de Campaña, ao igual que fixen nas últimas eleccións municipais, pero a verdade é que me resultou imposible, porque, como vos dicía ao principio, as tarefas cada vez son máis e os horarios máis longos. E iso que nesta campaña incrementamos o equipo de actos de xeito permanente coa presenza de Eva Tomé, co cal conseguimos cumprir a paridade. O equipo de actos públicos nesta ocasión está formado polo “incombustible” Víctor, o cal leva xa case tantos anos no partido como Pablo Iglesias, e vaiamos a onde vaiamos sempre atopa coñecidos; Víctor sempre ten un momento para tararearnos unha canción durante os longos desprazamentos en coche, o cal el é o encargado de conducir –porque se non di que se marea-. Eva Tomé, a nova compañeira, ademais de un soplo de aire fresco ao noso equipo e á organización do PSdeG-PSOE é unha especie de terremoto, que ademais do seu importante traballo apórtanos alegría polo seu entusiasmo e porque sempre está de bo humor.
MARÍA AMELIA E ZAPATERO
Anécdotas nesta campaña levamos xa unhas cantas, as cales espero contarvos noutra ocasión; pero sen dúbida desta campaña teño dous momentos moi especias. O primeiro é o día que coñecín en persoa a Maria Amelia, foi no mitin de A Coruña con Zapatero, e podo asegurarmen que vivín un dos días máis felices desde que traballo no PSdeG-PSOE. Días antes do mitin de Riazor Nacho e Chelis de Pontedeume chamáronme por teléfono para ver a posibilidade de que a avoa blogueira puidese coñecer ao presidente do Goberno, e a min ese encontro resultábame do máis bonito e entrañable, pero non vos nego tamén que me parecía extremadamente complicado, non porque Zapatero non quixese estar con ela, senón polas medidadas de seguridade que o rodean e polo entorno do presidente que de entrada sempre suelen poñer dificultades. Ese mesmo día púxenme en contacto coa xente de actos públicos de Ferraz, e teño que dicir que me facilitaron todo o seu apopio e colaboración e o que ao principio me resultaba bastante difícil resultou ser un momento inesquecible, sobre todo se temos en conta que a propia María Amelia non sabía nada do que lle tiñamos preparado.
A verdade é que ela algo sospeitaba, xa que unha vez que entrou no pavillón de deportes empezou a facer preguntas: “e logo porque me sentades en primeira fila”, cando lle dixen que íamos a subir a unha sala de espera dicía “e a donde me levades agora, non me iredes a facer algo, mira que me poño moi nerviosa”. Pero o gran momento foi cando ela estaba sentada ao carón dunha mesa con Chelis, e Zapatero entrou na habitación e lle dixo “buenas noches”, María Amelia levantou a cabeza e veu ao presidente e dun salto –a pesares da súa idade- levantouse coma un resorte da silla e se abrazou nel. O momento é difícil de contar, porque a emoción e a alegría que transmitía a avoa de muxía non se pode escribir nun blog; estiveron falando bastantes minutos, ata que tivemos que baixala ao recinto do mitin porque tiñamos que empezar. Polo camiño María Amelia dicíame que sentía admiración por Zapatero, porque o vía tan sensible e boa persoa, “tan bueniño” que era coma un neno. Sen dúbida poder participar nunha sorpresa como esta foi algo difícil de esquecer, e serve para sentirse contento polo traballo que facemos a diario.
EN FENE CON IVÁN
Outro dos momentos entrañables da campaña e que gardarei nese álbum de lembranzas e o día que visitamos Fene con Touriño, xa que ese día tiven ese sentimento de satisfacción por un amigo, ao que fai un ano era un compañeiro de traballo na organización socialista, un compañeiro máis que formaba parte do equipo do que vos falaba ao inicio, e agora é nin máis nin menos que o alcalde de Fene. Iván, aquel amigo que viña con nós no coche, o que colaboraba, participaba e traballaba con nós na Rúa do Pino era o que estaba recibindo ao Presidente da Xunta na súa calidade de alcalde, e era o que lle explicaba os proxectos que tiña para Fene e para a comarca de Ferrolterra. Iván psou de estar entre as bambalinas da política, a ser un dos actores protagonistas; e confésovos que me sinto orgulloso de que un amigo e un compañeiro triunfe.
Defendamos a alegría ^^
Hoxe vai de vídeos!!, pero a novidade é a presentación da Plataforma de Apoio a Zapatero (PAZ), que integran máis de 2000 persoas da universidade, a ciencia, o deporte ou a empresa; ademais de representantes da cultura, do cine, da canción, etc.
Os impulsores da plataforma diríxense á esquerda que poda estar indecisa. E no manifiesto deféndese a Zapatero pola súa política a favor dos dereitos sociais e individuais: por «su incansable lucha por la igualdad, y por conseguir un país mejor, más moderno y tolerante».
A canción, básase nun poema de Mario Benedetti e, como di Víctor Manuel ao principio, busca «defender a alegría dos cenizos». Caras coñecidas como Ana Belén, Serrat, Sabina, Soledad Giménez, Fran Perea, Concha Velasco ou María Barranco interpretan «Defendamos la alegría». Por certo, o cenizo de Rajoy aproveitou xa para criticar aos artistas.
Blas García 
Comentarios