Lage, un amigo. Intervención no Congreso de A Coruña

Lage é un bo amigo meu, un moi bo amigo. Sempre o digo, é tan bo amigo que é o padriño de Nerea, a miña filla pequena.

Eu coñezo a Lage desde fai moitos anos, tiña el catorce e eu andaba polos vinte, e coincidimos en Xuventudes; por eso sempre o considerei coma un irmán. Digo todo esto, porque eu nunca cambiarei a amistade nin polo poder, nin por intereses e moito menos por medo. Eu hai que algo que respecto por encima de todo, e iso son os amigos de verdade.

En política coñeces a moita xente, convives e traballas con moitas persoas. Pero amigos só fas uns poucos, moi poucos; chéganche os dedos dunha man para contalos. Pero eu estou contento, porque no meu paso por este anaco da miña vida atopei a unha persoa como Lage, atopei a un AMIGO.

Estes vídeos que vos colgo aquí é a intervención de Lage no Congreso Provincial de A Coruña. Ese congreso no que dou o paso ao fronte e se presentou como candidato á Secretaría Xeral. Neste congreso Lage tivo unha intervención brillante, que lle saíu da alma; unha intervención na que se nota que cree, quere e respecta a este Partido e aos seus militantes e simpatizantes. Non gañou o congreso, eso xa todos o sabemos, pero gañou o respecto de moitas persoas que desde ese día saben que hai futuro, que hai esperanza, ilusión, esforzo, traballo, … pero que vos podo decir eu, non sería imparcial porque é AMIGO MEU

AM

7 anos ás 7

Ela é especial, distinta. É cariñosa, porque sabe como camelar. Cando quere, é capaz de engancharse ao cuello e abrazarche e bicarche e dicirche canto che quere, e … como podes dicirlle que non, é imposible.

Pero tamén, cando quere, pode ser a máis caprichosa e a máis chorona, eu dígolle moitas veces que se houbese un campeonato de choróns, ela sería medallista.

Nerea é unha nena alegre, cunha capacidade enorme para facer amigos, para relacionarse, e para ligar. Si, si, para ligar!!. Segundo conta ela, xa tivo doce mozos, nunha ocasión chegou a ter dous ao mesmo tempo. Lembro un día que viñamos no coche Paula, ela e eu, e nos viña contando as súas aventuras e desventuras amorosas, e que a ela lle gustaba un tal Marco, que fora mozo dela pero que a deixara; Paula díxolle que a deixara porque lle pegaba, e ela toda seria di: “papá, le pegaba porque le gustaba”. Eu non sabía que facer, dábame a risa, pero púxenme serio e díxenlle que non se lle podía pegar a ninguén, pero lembro aínda a cara que puxo e a súa forma de dicilo.

Nerea é a alegría, a sinceridade, o cariño, … é a princesa. E onte estivo de cumple, onte ás 7 da tarde cumpleu sete anos. Onte foi o día da tarta, dos regalos, dos xogos, dos amigos; onte foi o seu día, no que ela é a protagonista, tal e como lle gusta.

F E L I C I D A D E S

Fotos do cumple en Flickr ou Facebook

AM

As miserias do PPdeG

O Partido Popular de Galicia sacaba onte un comunicado de prensa no que se atrevía a denunciar e acusar a unha persoa, a unha cidadá galega de ser socialista –en concreto dicían que concelleira-, e de ter uns ingresos familiares de 75 mil euros; e eso inhabilitabaa, segundo o PPdeG, para formar parte da Plataforma Galega pola Gratuidade dos Libros de Texto.

Esa é a actitude do PPdeG, esa é a estratexia do Partido de Feijóo: atacar aos cidadáns e as cidadás deste Pais, ás persoas anónimas por non defender o mesmo ca eles, e encima atreverse a criticalos e loitar para defender os seus dereitos. Ese é o novo PP!!.

Pero o peor de todo é que encima os Populares de Feijóo minten intencionadamente, xa que Charo Varela non é concelleira do PSdeG, pero que máis lles dá; o importante é facer dano. Pero ademais, atrévense a facer públicos uns ingresos familiares, que eu a verdade non sei se son certos ou non – e dame igual-, pero a pregunta que me xurde é: De ser certos, como sabe o PP que ten eses ingresos?. Acaso tamén puxeron en Galicia en funcionamento unha trama de espías que investiga aos galegos e galegas??. Hai límites que non se deben pasar nunca, e que o PPdeG está sobrepasando con creces, e eu creo que incluso está cometendo unha serie de delitos, e este é un deles. Se Feijóo tivese dignidade e respecto sairía públicamente pedindolle desculpas a esta cidadá que foi posta no disparadeiro por algún inepto do seu Partido

Todo vale para o PPdeG, pero eu animo a Charo a seguir defendendo e coitando no que cree, e sei que toda esta “merda” que están sacando o que fai é darlle moita máis forza. Ánimo Charo, e a seguir coitando.

AM

Outro Congreso máis …

Louro, Mar e un cacho de Ricardo (os meus tres xefes)

Outro congreso máis, e xa van … catro; unido ás moitas campañas realizadas -desde as autonómicas do 2001-, aos centos de actos organizados, e a tantas e tantas actividades, historias, anécdotas, e as moitas e moitas e moitas horas de traballo nestes oito anos na Rúa do Pino fixéronme plantexarme e pensar se non será o momento de cambiar de aires, de buscar outra actividade profesional. A verdade é que nestes anos traballando na Organización do PSdeG estiven feliz, porque traballaba no que me gusta, servíume para aprender, para coñecer xente, …, cantas boas persoas forman este Partido!!!, para madurar, para volverme máis agrio e borde no carácter, para coñecerche a ti, para disfrutar coas victorias, para sufrir coas derrotas, …, oito anos no PSdeG dan para moito!!!.

Antón Louro -noraboa Delegado- foi o que me levou para a Secretaría de Organización, aínda que Lage foi o que me levou para o Pino, para traballar nas XSG. Ricardo Varela foi o meu seguinte xefe e co que vivín a época máis gloriosa, e Mar Barcón a última e coa que menos traballei, por desgracia; de todos aprendín algo, cada un distinto no seu carácter e na súa forma de actuar; e agora vou a ser políticamente correcto e non vou a decir cal foi o mellor. Traballei só para un Secretario Xeral, para Emilio Pérez Touriño, hoxe emocioneime cando o vin no Congreso, e cando os asistentes posto en pé lle aplaudiron durante bastante tempo. Pero sen dúbida o mellor de todo foron e son os meus compañeiros e compañeiras de traballo, uns máis que outros, non cabe dúbida, porque houbo instantes de tensión, de alegrías, de desconfianza, de comentarios e cotilleos, de ceas e xantares, de risas e lágrimas, …, pero momentos que non son nada diferentes aos que se viven en calquera familia.

A verdade é que me estou poñendo triste e melancólico lembrando todo o vivido, e este Congreso Extraordinario, estes dous días en Pontevedra fixeron, como vos dicía ao principio, plantexarme moitas cousas sobre a miña vida laboral. Agora toca pensar, falar, reflexionar, … pensar no futuro persoal.

Este Congreso marca unha nova etapa no PSdeG, un antes e un despois para todos os que formamos esta gran familia, un momento no que hai que traballar a reo, máis que nunca. E no que non podemos pensar que vai a haber mesías ou que hai unha variña máxica que vai a resolver todos os problemas. Nin Pachi, nin Mar, nin Pablo, nin a nova Executiva van a resolver sós os problemas e a sacarnos desta situación, aquí todos e todas as militantes e simpatizantes van a ter que arrimar o ombreiro e traballar duramente. E eu estarei, coma sempre, traballando para o PSdeG, sexa onde sexa estarei dandoo todo, porque loitarei sempre por defender as miñas ideas.

A.M.

Pobra Socialista

Hoxe é deses días nos que teño tempo para escribir algo para o blog. Fai varios días que o Congreso me ten absorvido case todo o tempo. Dedicación case plena, e cando queda algo de tempo libre, pois o que menos apetece é sentarse a escribir algo.

De todos ps xeitos fai varios días que me propuxen escribir e recomendarvos un novo espazo que xurde na na rede socialista de blogs; ademais de aproveitar para falarvos duns compañeiros e compañeiras da miña comarca. Os compañeiros e compañeiras de A Pobra decidiron fai uns días sumarse a esto das novas tecnoloxías e aproveitar as facilidades da rede para dar un pouco de “doctrina”, e ao mesmo tempo informar, aos pobrenses -en particular- e a todos e todas as que o desexen, sobre o que acontece no seu concello, as súas actividades políticas e outras serie de cousas.

Eu, que son un defensor das posibilidades que nos ofrecen as novas tecnoloxías aplaudo sempre estas iniciativas, e apoioas en todo o que podo, e moito máis a uns compañeiros e compañeiros de comarca. E con maior motivo se se trata dun grupo de persoas cunha tremenda ilusión e gañas de traballar; polo tanto, non podo máis que felicitar e animar aos socialistas de A Pobra.

Ao fin, parece que están no bo camiño, despois duns anos dando tumbos, e cometendo infinidade de erros que nos levaron a todos a rozar o ridículo, e a decepcionar a moitos pobrenses. Agora, afortunadamente parace que estamos a dar un xiro de timón, e a convertirnos nunha alternativa seria; e, sen dúbida ese éxito débese a un grupo humano que está intentando xerar algo novo e fresco na Pobra, algo que esté afastado das tradicionais familias que nos levaron a pasar unha verdadeira odisea.

Borja, Pardavila, Berta, Andrés, Celestino, Teresa –a Secretaria Xeral-, …, e outros compañeiros e compañeiras son os artífices deste cambio, no que só buscan traballar en positivo, e camiñar cara adiante, sen torcer a cabeza para mirar ao pasado.

En definitiva, que non deeixedes de visitar o blog dos socialistas de A Pobra.

CCQMA

DdC. Domingo de enquisas (e de entroido)

Último domingo de campaña. Día de enquisas. É habitual que os xornais nos invadan neste día co adianto dos resultados electorais, e que os medios máis afíns a cada un dos partidos en liza lle den un mellor resultado. Eu xa teño comentado en varias ocasións que non son moi crédulo coas enquisas, e menos en Galicia, xa que como se di de nós habitualmente: “non se sabe si subimos ou baixamos”. Seguro que nos indican como están as tendecias, pero daí a dicirnos se imos a quitar 25 ou 27, se gañamos opor un ou perdemos por dous, pois non o acabo de crer. E a experiencia indícanos o índice de acerto dos últimos procesos electorais.

Nunha campaña electoral existen moitas variables que poden cambiar o voto, e eu penso que en campaña se pode perder máis do que se pode gañar, pero non me vou a enrollar agora coas miñas ideas e teorías sobre as campañas electorais, para iso xa están os estrategas; esas persoas que se sentan ao redor dunha mesa a divagar e planificar o que hai que facer e o que hai que dicir, e como hai que actuar, …, para que despois os candidatos fagan os que lles dea a gana.

Pois si, hoxe foi día de enquisas, pero a pesares diso nos seguimos coa campaña e cos mitins, a golpe de domingo imos a celebrar dous: un en Noia (na miña comarca) e outro en Monforte. Pola mañá costoume traballo levantarme, coma sempre –que ganas teño de durmir ata que me canse-, e iso que ía a atoparme co cantidade de compañeiros e compañeiras. Alí estiven con Marisa, Fontenlos, Rafa, Paco, Guillermo, Manolo e Enrique de Outes, Secundino, Antonio do Son, …, moita boa xente!!. Pero sobre todo puiden estar un ratiño con Paula e con Nerea. Alí estaba as dúas con Eva, súa nai; Paula disfrazada de vaquera, e Nerea de andaluza, moito lles gusta as dúas disfrazarse!!. Poder darlles un bico e abrazalas é unha das maiores alegrías, e como atopar un oasis no deserto da campaña. Con Nerea xa puiden estar onte pola tarde, despois do mitin de Zapatero e Touriño en Vigo; xantamos xuntos na casa de meus pais en Cespón, e despois esivemos tirados no sofá vendo a tele; Disney Channel, como non!!.

Agora pola tarde, despois de xantar un arrociño con Eva, Casti e Anxo; collemos cada un para o seu mitin, e Eva, Ánxela e Marcos marcharon para Arteixo con Mar e Alfonso Guerra; e Casti e eu collemos camiño de Monforte.

Por certo, mentres escribo estas liñas no coche direivos que na entrada a Rodeiro tivemos que deternos porque unhas cantas vacas cruzaron a estrada nese momento, e aínda que non houbera paso de cebra, tivemos que deternos á forza porque tiñan preferencia. E non están os tempos para meterse coaas vacas, senón que llo pregunten a Feijóo.

Ahh!!. E feliz domingo de entroido, porque disque estamos en entroido.

A.M.M.A.

15 de decembro do 2008

O 15 de decembro do 2008 vai ser un día histórico para a comarca do Barbanza. Vai ser o día no que ao final as persoas que vivimos nesta comarca, as persoas de Ribeira, de Pobra, de Boiro, de Rianxo e de Dodro puxémonos a altura das comarcas mais importantes de Galicia, e por primeira vez un goberno nos ten en consideración e nos da a importancia que nos merecemos, un goberno que cumpre coas xentes do Barbanza.

O 15 de decembro do 2008, Emilio Pérez Touriño, o presidente da Xunta de Galicia, inaugurou a Autovía do Barbanza. Antes desta data só sufrimos humillacións e enganos, falsas promesas e escusas, desprezos, … e ata tivemos que comprobar durante moitos anos –demasiados- como morrían varias decenas de veciños destes concellos da comarca e de outros lugares; de comprobar con tristeza e con impotencia como moitas familias quedaban destrozadas ante a pasividade dun goberno e un partido que miraba para outro lado, un goberno e un partido que non facía nada, un partido que calaba.

O 15 de decembro do 2008, algo cambiou no Barbanza, e foi cando se quitaron a careta algúns políticos que preferiron boicotear o acto de inauguración da Autovía e a propia Autovía, antes que recoñecer que Touriño cumpriu a súa palabra e foi o presidente que nos colou na primeira división das comunicacións. Pero eso non é importante para eses políticos que prefiren antepoñer os intereses partidistas aos dos seus propios veciños, políticos que preferían que os milleiros de barbanzans tivesen que transitar por aquela vía da morte, a ter que desfrutar dunha autovía. Eses foron os políticos que estiveron obstaculizando desde o comezo esta obra, esta gran obra.

O 15 de decembro do 2008 foi o día no que se uniron o PP e o BNG para boicotear a Autovía do Barbanza, foi o día no que Torres Colomer, Isaac Maceiras e Xosé Deira se deron a man publicamente para deteriorar e danar esta importante infraestructura, e xuntos, cunha estratexia común, desprezar ao presidente da Xunta de Galicia. Pero non me cabe dubida de que a xente do Barbanza e intelixente e esta contenta porque xa temos Autovía. E eu so podo dicir: Grazas Touriño por cumprir!!. Oxalá outros cumpriran –e boicotearan- cando o tiñan que facer e seguramente nos aforrariamos moitas bagoas.

Sete días sen fumar!!

Mañá fai unha semana que non probo o Ducados. Algo incrible, especialmente para os que están comigo todos os días, xa que creo que ningún deles pensou que puidera aguantar tanto. Eu tampouco, a verdade!!.

Teño que confesarvos que o primeiro e o segundo día paseino mal, Fernando conta por aí que estaba moi irascible. Mentira!!. Pero o que si é certo que houbo algúns momentos que sería capaz de fumarme unha folla dunha planta das que hai polos despachos do Pino. Confesareivos tamén que Eva ten un Ducados gardado por si algún día me da o mono, e necesito unha dose urxente de nicotina, grazas!!

Pero o problema de deixar de fumar é que case gasto máis en caramelos de eucalipto que no propio tabaco, e como me dixo alguén estes días –non me lembro quen foi-: “agora respiras de marabilla, pero vaiche a subir o azucre no sangue”; e é certo, esta semana, entre os caramelos de eucalipto e a abstinencia de nicotina teño os pulmóns abertos a tope.

Non sei o que aguantarei sen volver a caer no vicio do Ducados, aínda que espero que sexa por moito tempo, a última e única vez que o intentei estiven once meses. Tamén sei que non é doado, e sobre todo agora que empeza a pre campaña e a campaña electoral, pero por intentalo que non quede.

Contareivos tamén que a mellor frase que levo escoitado ata o de agora sobre a miña rehabilitación foi de Nerea, a miña filla pequena, que cando llo dixen dille en voz alta a meu pai: “papi deixou de fumar!!, como dirían os italianos, mamma mia!!”.

A.M.

Son de Estrelas

Dous boirenses están concursando no programa Son de Estrelas da TVG. Débora e Roosevelt representan a Boiro, aínda que Roosevelt naceu en Brasil e leva vivindo aquí fai algo máis dun ano. Débora pola súa banda é boirense de nacemento e é bastante coñecida porque leva bastante tempo actuando en festas e outros actos que se realizan no concello, ademais de formar parte do trío Reflejos que actúa no Restaurante Chicolino.

Mañá hai programa, creo que a semifinal, e van a facer un par de conexións en directo desde Boiro, e con tal motivo celebrarase unha festa na Rúa Peonil. Polo que, estades todos e todas invitadas.

Eu, espero que este concurso, imitación de Operación Triunfo, o gañase un boirense, así que desde este blog o meu apoio e o meu ánimo para Débora Silva e Roosevelt Rodrigues, e darlle as grazas por pasear e dar a coñecer o nome de Boiro.

Nova de La Voz de Galicia

Un mail moi cariñoso

Só quería compartir con vós este fantástico mail que me enviou unha tal Marga a través do blog. Sen dúbida que indica o talante, a tolerancia e o respecto dunha persoa que pode ter moitas cualidades, pero que seguramente non destaca polo sentido do humor, nin pola súa ortografía

Este é o mail tan cariñoso:

eres un puta racista de mierda

metete el dedo del amor por donde te quepa ( si es que te cabe por el culo claro y si no por la nariz)

Ijo de puta