Nove anos de Festa

Un ano máis os e as socialistas de Galicia imos a celebrar a nosa Festa. E con este van nove edicións, nove anos.

Non quero facer unha lembranza dos orixes da nosa Festa, porque non quero quedar coma o avó que conta as súas batallitas, e ademais creo que nun post anterior xa fixen algo de historia.

O que si é certo, é que esta edición é distinta a todas as anteriores, distinta por moitas causas, por moitos motivos. As cousas cambiaron moito, tanto que xa case nada é igual. Pero seguiremos loitando e traballando, como non podía ser doutro xeito, para que a novena edición saia o mellor posible, e para que os compañeiros e compañeiras que asistan, marchen contentos para as súas casas.

Espero poder contarvos como foi, como saiu todo, e tamén que vós me contedes no que fallamos, onde cometemos os erros, que vos gustou máis, …; para que na décima edición, se seguimos por aquí, podamos mellorar. Aínda que si vos digo que ninca conseguiremos facer a Festa perfecta, sempre haberá algún erro.

AM

Coidemos o noso!!

Sempre en Galiza, sempre en galego, originalmente cargada por Adri_Gz.

Eu non quero que ninguén me vexa coma un talibán do galego, nin moito menos. Eu sinxelamente son un galego ao que lle gusta e defende que no noso País se fale en galego, sen prexuízo nin discriminación de ningunha outra lingua. Pero sen dúbida o noso idioma forma parte importante e esencial da nosa cultura, e polo tanto estamos na obriga de defendela e protexela, porque corremos o risco, co paso do tempo, se non é así que poida ser algo residual, ou aconteza como nos anos da represión franquista e de dereitas, que falar galego era síntoma de incultura e só a falaban, e ás agachadas, as clases sociais baixas.

Escribo isto, porque estou preocupado polo que está a acontecer co noso idioma, e chego a esta conclusión por algo que comprobei o pasado venres en primeira persoa. Isto que vos vou a contar non é nada científico, non é ningún estudo sesudo nin subvencionado por ninguén, é unha constatación propia e persoal. O pasado venres a miña filla Paula celebrou o seu cupreanos, e xuntou en torno a uns quince rapaces e rapazas da súa idade. Eu estiven por alí con eles, mirando como xogaban, charlando, …, e comprobei que agás Valeria, todos falaban en castelán. O noventa e nove por cen dos nenos eran castelán falantes, e alí había nenos e nenas do centro de Boiro, pero tamén de parroquias menos “urbanitas”, vamos o que se di da aldea.

A verdade é que estou sorprendido, porque eu pensei que o galego tiña máis aceptación entre os máis novos, pero polo visto, non é así. E quen pode ter a culpa de todo isto?. Pois fundamentalmente os pais, e eu entre eles –loxicamente-, porque a pesares de que na escola os nenos e nenas teñan clases en galego, cando chegan á casa falámoslle en castelán; e se me preguntades porque, pois non sabería respostarvos.

Eu son galegofalante desde sempre, e meus pais sempre falaron en galego, sobre todo miña nai, que ademais ten a teoría de que todo o mundo pode entenderse sexa cal sexa a lingua que fale, sempre e cando “teñan interese en facelo” –como di ela- . Meu pai estivo emigrado en Bélxica moitos anos, e fala francés e flamenco, e unha vez –aínda era eu pequeno- viñeron á casa uns amigos belgas de meu pai, e só estábamos na casa miña nai e eu. Pois miña nai falando en galego conseguiu dicirlle aos belgas que meu pai non estaba, que saíra de viaxe e que voltaría para cear, e eles conseguiron entendela perfectamente a pesares de que só falaban francés. Entendérona tan ben, que á hora da cea alí apareceron os franceses. Miña nai niso da lingua sempre tivo as ideas claras, ela ademais dicía: “porque vou a falar en castelán con alguén si non o falei nunca nin o sei falar; eu falo no que sei”.

Pois agora, os pais falámolle en castelán aos nosos fillos porque pensamos que é máis “chic”, e porque non queda “fino” falar en galego; pero o que si queda fino e elegante é falar o castelán con ese acento de Valladolid que temos todos. Eu creo, polo tanto, que entre o radicalismo dos membros da Mesa ou dalgúns nacionalistas, e a deixadez e a desidia da meirande parte dos pais e das nais, creo que hai un termo medio, e que polo tanto debemos de respectar e coidar algo que é noso, porque falar galego non exclúe que falemos tamén en castelán. A nosa riqueza é precisamente esa. Coidemos o noso!!

DdC. Non todo é política

Onte na Coruña tivemos un mitin impresionante con Zapatero e con Touriño. Pero non vos quero falar diso, hoxe quero que disfrutedes escoitando a tres rapazas: Ángeles, Carmen e Aixa, que teñen como nome artístico Gospel 3; e que cantan moi moi moi ben.

Durante o mitin de Riazor interpretaron unha versión góspel de «Quen puidera namorala», unha versión adaptada por elas mesmas. Eu só podo dicirvos que son IMPRESIONANTES.

A.M.

DdC. Xa estamos en campaña!!

Xa estamos en campaña!!. Esta noite pasada foi o día do comezo da carreira, o inicio da conta atrás. Antes deste acto simbólico fomos co Presidente a facer un mitin ao Carballiño, e como sempre que imos alí o recinto do acto estaba a tope, xente de pé polos pasillo e na entrada, e por primeira vez había overbooking na sala de prensa; xa que como hai un plasma colocado no lugar onde seguen o acto os xornalistas,
que retransmite en directo o acto, habia moitas persoas vendo o acto pola tele.

Ir a calquer lugar da provincia de Ourense sempre é un pracer, xa que os compañeiros e compañeiras son estupendos. Osorio, Miguel Fidalgo, Lalo, María Quintas, Laurita,…, todos –bueno case todos- son moi boa xente.

Ao rematar o acto do Carballiño, coller o coche e saír pitando para Santiago. Castiñeiras e eu no noso Voyager, que por certo, consume un mogollón só tivemos que facer unha parada técnica para repostar, tanto o coche coma nós. Unhas pataquiñas ao xamón e unha Coca-Cola Light.

Xa en Santiago baixamos para o San Francisco, para a pegada. Alí nos demos cita case todo o Pino. Víctor, Castiñeiras, Dieguiño, Anxo, Eva, Ánxela, Marcos, Xusto, Paula, Esperanza, Fernando, …, case todos. E chegou o momento, como diría 009, o axente Feijóo. Luces, pantallas, carteis, cubos, directos de tele, aplausos, discurso, bandeiras, …, e remate. E ao acabar a comer un bocata. Non foi doado, estaba case todo pechado porque era a unha e pico da mañá, pero ao final atopamos un sitio no que sentarnos a cear algo. Ufff!!. Descansar un pouco, que ben!!. A verdade é que pasamos un bo rato, con nós estaba ademais Javier Carnota, Iván Puentes e a xefa, Mar.

Hoxe toca acto xoven, no cal estamos agora e á noite viaxar ata Vigo. Isto é a campaña, xa vos irei contando.

Se teño tempo, vou a facer de crítico musical e falarvos do “reggaeton”.

A.M.M.M.M.M.

DdC. O títrico de Touriño

Luns nove de febreiro. Hoxe é o primeiro día da semana na que comezan as eleccións; como di un veciño meu: “xa queda menos”.

Agora mesmo estamos en Culleredo -exactamente en Vilaboa, como dixo o alcalde-. O Presidente acaba de chegar da súa viaxe por Arxentina e Uruguai, e case sen descansar veu a mitinear, e aí está dalle que te pego, …, hai que ver o aguante que ten. Eu non sei si sería capaz de facer as cousas que el fai.

Pero hoxe, quero contarvos unha anécdota, aparte de que temos coche novo, un Voyager moi moderno e bonito, todo negro e cos cristais tintados. Cando chegamos ao mitin, saíron a recibirnos á porta, deberon de pensar que viña o Presidente, e cando nos viron baixar a nós dicían todos: bohh!!, mira quen son!!. Pero Castiñeiras está encantado co seu coche novo e co GPS que trae pegado con velcro porque lle perdiu o soporte. Pero iso non é o que vos quería contar, que por certo, xa vos contarei un día porque a Castiñeiras lle chaman o rei do velcro.

A anécdota que vos quería contar é unha que me pasou o sábado pasado nun mitin en Bertamiráns, a onde se me achegou un home de Padrón, agarroume dun brazo e díxome:

– Non tes un títrico?. Eu quero un títrico.

– Ehh!!. A min doume a risa, pero mordín o labio intentando que non me vira. Que é o que queres?, díxenlle.

– Quero un títrico, me dicía mentras batía unha man contra a outra intentando explicarme o que era. Un títrico, non sabes?.

– Eu non podía aguantar a risa, porque ademais este compañeiro é dos que fala sempre, en todos as charlas que hai ten que dicir algo, e encima vai de intelixente e superlisto.

– Un títrico de Touriño, dicía; e seguía batendo unha man contra a outra.

– Dos de propaganda, díxenlle eu mordendo o labio para non rirme, porque había que verlle a cara que poñía.

– Non deses non, dos que anuncian os mítines, porque eu quero ir a todos, a escoitar a Touriño.

Aí xa me matou, quería un “títrico” dos mítines, un calendario de actos do Presidente para seguilo na súa xira. Que mérito ten este home!!. Tanto me emocionou e tan bo momento me fixo pasar que voulle a facer o títrico.

A.M.M.M.M.M.M.

Touriño en Bos Aires (Vídeo de Seba Lorenzo)

Seba Lorenzo volve a darnos unha primeircia desde Bos Aires. Se onte vos contaba que bloggers arxentinos se facían eco da visita de O Presidente a este país; hoxe Seba colga no seu blog un post sobre o macromitin de La Rural (Bos Aires), e regálanos un fantástico vídeo de seis minutos sobre a festa e o desenvolvemento do acto, que remata cunhas palabras de Touriño.

Non cabe dúbida, e eu levoo defendendo desde fai bastante tempo, que a rede é unha ferramenta extraordinaria, e bloggers como Seba fan posible que non existan fronteiras nin distancias para acceder á información.

Moitas grazas amigo!!

A.M.

Bloggers arxentinos con Touriño

Bloggers arxentinos comezan a falar nas súas bitácoras da viaxe de Touriño a este pais. Seba Lorenzo é o primeiro que se fai eco da chegada do presidente da Xunta ao país do tango, e nos fala que o candidato de Zapatero -como el o define- celebrará un acto con máis de cinco mil persoas en Bos Aires.

A estas horas estase celebrando este mitin na Arxentina, do cal seguro que teremos máis novas na rede, xa que ao redor de 20 bloggers asistirán a este acto político.

Novos blog’s socialistas

Dous novos compañeiros se suman á Rede de Blog’s do PSdeG, e xa case somos corenta. Pouco a pouco imos medrando, empezamos uns cantos innovadores, e pasiño a pasiño a rede socialista vai aumentando.

Carmela Silva, a portavoz socialista no Senado, e Lucho Lago, tamén Senador, acaban de incorporarse a esta tolería das novas tecnoloxías, a escribir nun ordenador e que centos de persoas poidan leelo e comentalo. Que te espidas en moitas ocasións diante de milleiros de descoñecidos.

Alégrome especialmente por Lucho, porque ademais é un bo amigo, unha boa persoa, á cal levo tempo animando a que abra un blog, porque ademais sei que lle gusta escribir, xa o ten feito en numerosas ocasións naquel blog do PSdeG que tivemos colgado durante case un ano.

Espero, e xa estamos traballando, que no próximo Congreso do PSdeG nos xuntemos unha boa parte dos blogueiros e blogueiras do PSdeG, e incluso algúns invitados. A nosa intención é que o Congreso dos días 25, 26 e 27 de xullo sexa un Congreso aberto e participativo, e queremos que os usuarios de internet coñezan o traballo dos socialistas galegos desde diferentes olladas. Desto xa vos irei informando.

Non vos esquezades de visitar os blogs de Lucho e de Carmela.

3 anos cambiando Galicia

Este é o vídeo que proxectamos no acto do Polideportivo do Restollal.

Galicia chámase Galicia

A Real Academia Galega, ante unha consulta da Consellería de Cultura, e por tanto do BNG, acaba de resolver que Galicia é a denominación normativa e xuridicamente lexitima oficial do País.

Galiza, ese topónimo medieval co que os nacionalistas intentaron sementar as dúbidas, continuará a ser un elemento de división e confrontación entre os galegos e as galegas?; ou, acatarán os nacionalistas a “sentencia” dos académicos galegos, e comezarán a chamar ao País polo seu nome oficial?.