Sentidiño!!

Non podo evitalo. Ao mellor esto que vou a escribir non gusta, pero teño que facelo. Pídemo a miña dignidade.

Estou en contra de que os parlamentarios e parlamentarias cobren dietas por asistir aos plenos e ás comisións. Porque? Porque é o seu traballo!! E ademais porque o seu salario xa está bastante ben, moi ben.

Un parlamentario ou parlamentaria cobra en torno aos catro mil euros ao mes, ademais de dispoñer doutra serie de vantaxas que non teñen o resto dos traballadores e traballadoras da pé. Polo que é excesivo que, aínda teñan como complemento o pago dos desprazamentos.

Cantos traballadores hai que a súa empresa lles pague o quilometraxe por ir a traballar?? Moi poucos!! Só uns privilexiados.

Sen meter o dedo máis na ferida, sobretodo porque non quero que ninguén se enfade co meu post, vou a rematar pedindo moito sentidito co que se fai, no que se di e como se actúa, porque xa a política está bastante devaluada …

AM

Fumar ou non fumar? Mellor non facelo!!

Eu son exfumador. Desde fai quince meses deixei de queimar Ducados; sobre dous paquetes consumía diariamente, en función dos nervios e do nivel de “stress”. E teño que confesarvos que é algo do que máis satisfeito me sinto, de ter a forza de vontade suficiente para poder aguantar todo este tempo sin levarme un pitillo á boca e, sobre todo, de non botar nada de menos ese horrible vicio.

Que gañei con deixar de fumar?. Pois máis saúde, un aforro económico importante (máis de 1500 euros ao ano), recuperei sentidos que antes tiña atrofiados: o gusto e o olfato, …, en definitiva, que deixar de fumar son todo vantaxes.

Teño que decir tamén, que eu non son agora un deses exfumadores talibáns, que non poden ver o tabaco e que non insultan e persiguen aos fumadores; non, para nada!! Pero, si teño que decir que apoio e respecto a prohibición total de fumar en lugares públicos, pero por unha sinxela razón: os fumadores son unha tremenda minoría (o 30% da poboación). E polo tanto, non é lóxico que os fumadores poidan campar ás súas anchas e reivindicar o seu dereito a fumar con total liberdade e impunidade.

Creo tamén, que a escusa dos representantes da hostelería non ten base, e carece de toda lóxica e razón. Resulta que estes poñen como escusa que con esta nova lei van a perder a súa clientela e moitos locais de hostelería terán que pechar, co cal se incrementará enormemente o paro; o mesmo que dicían fai catro anos, e por certo, por onde eu vivo non pechou ningún local hosteleiro por mor da prohibición de fumar. Ademais, todos e todas sabemos como aplicaron a legislación antitabaco a maioría dos locais hosteleiros: cunha permisividade total cara os fumadores. En cantos sitios que había o cartel de sitio sen tabaco deixaban fumar? En demasiados.

Lembro un día que fun a cear a Vigo coas miñas fillas (5 e 10 anos daquela) e nos sentaron nunha mesa ao carón dunha columna da que colgaba un deses carteis que poñían que non se podía fumar, e se había menores de 16 moito menos. Pois a realidade é que na mesa había cinceiros, e que podíase fumar con total liberdade, …, ata o camareiro che daba lume.

Remato, e digo que o que queira fumar que fume, pero que respecte aos que non queren respirar o seu fume. A liberdade dun remata onde empeza a dos demais. E quero darvos un consello aos fumadores: intentade deixar de fumar, custa traballo, moito, …, sobretodo os primeiros quince días. Pero vale a pena. E se necesitades axuda, aquí estou!

AM

Igualdade real

Levo varios días dándolle voltas na cabeza a un post sobre a muller e a política. E non quero deixar pasar a ocasión, agora que teño algo de tempo, de dar a miña opinión sobre a representación femenina nos postos de responsabilidade, e máis despois de celebrarse o 76º aniversario do sufraxio femenino en España, ou da recente concentración de protesta das Eurodeputadas pola escasa presenza de mulleres nas institucións europeas.

Está claro que a política e o poder segue a ser machista e masculina. Os homes ocupan a meirande parte dos postos de poder e responsabilidade tanto nos partidos políticos coma nos gobernos e institucións; e, iso é algo incuestionable. Eu nunca fun un defensor acérrimo das cuotas nas candidaturas electorais, porque penso que as persoas que teñen que ir nas listas deben de ser as mellares e/ou as máis preparadas, independentemente de si son homes ou mulleres, heterosexuais ou gais, xóvenes ou vellos, guapas ou feos. Ben sei que esto é un sono, agora mesmo só é unha frase feita que soa moi ben, e que seguramente moitos dos nosos representantes din nos mítines ou en actos, pero á hora de elexir ou propoñer vanse a inclinar polo home, e apartar á muller.

Enfádame moitísmo que se poida chegar a eses extremos de machismo, ou de ignorancia e falla de responsabilidade; e, máis cando eso ocurre no meu Partido, que precisamente foi o que máis fixo en toda a historia de España pola igualdade de sexos e pola defensa da Muller. Pero, cando descendes á crúa realidade, ás diferentes delegacións da empresa matriz chamada PSOE, ves que non é así. É case imposible que unha muller sexa Secretaria Xeral, moi difícil que sexa Secretaria de Organización, …, pero case todas as secretarías de benestar social, ou asuntos sociais (o 95 %) están ocupadas polo sexo femenino. Digo eu que as féminas do PSdeG saberán de máis cousas que o benestar!!.

Pero, resulta aínda máis grave cando se escolle a unha muller para que ocupe postos “decorativos”, ou para saír na foto, out amén para rellenar e despois poder vender que se cumple a paridade. Se agora mesmo no noso país máis do cincuenta por cento da población é femenina, e as mulleres son porcentualmente e por bastante diferencia as que máis se licencian na universidade, é doado cegar á conclusión de que “habelas hainas” para ocupar cargos de importancia e de responsabilidade.

Pero, se todo isto me enfada terriblemente, o que realmente me pon de “mala hostia” –perdón pola expresión- é cando ves como as que enarbolan a bandeira da igualdade conseguen colocarse, e despois pechan a boca por medo a perder o seu status. E, por riba intentan non deixar destacar a ningunha outra por medo a perder o seu sitio, e só traballan bombardeando e boicoteando ás do seu mesmo sexo.

A igualdade é cousa de todos e de todas, porque vai en beneficio da sociedade que os mellores, sexan homes ou mulleres, ocupen os postos de responsabilidade.

AM

O Presidente, e punto

Eu creo que despois de ver a liña de precampaña do PSdeG e do seu candidato, pouco máis queda que dicir. A campaña pode gustar ou non, pero o que non se pode poñer en dúbida é que Galicia ten un presidente, e que este é Touriño.

Seguramente, algúns dos opinadores asalariados criticarán a campaña por imitar a de Obama, e que?, todos os partidos nestas eleccións levan falando do fenómeno Obama, uns empregando e traducindo o célebre Yes we can, outros atribuíndose o papel do futuro presidente americano, e todos envexando o éxito do ex senador de Illinois.

A campaña é un acerto, aínda que seguramente pensedes que eu non sexa o máis obxectivo para valoralo, pero a min gústame polo sinxela e directa que é, e ás veces na facilidade está o éxito.

E outro acerto é a música que nos vai a acompañar durante esta campaña e que prometo que mañán vos colgarei para que a poidades descargar: “Quen puidera namorala”, de Luis Emilio Batallán (música) e Álvaro Cunqueiro (letra)

A.M.

É moito o que nos xunta

Non foi un acto calquera, foi o gran acto. Foi a proclamación!!. Fai varios anos que tiña gañas de abrir os dous auditorios do Palacio de Congresos para facer un mitin, sabía que as imaxes e a sensación ía a ser espectacular. E ao final puidemos facelo. Comentábame esta semana a Directora do Palacio, que ela cree que se abriron os dous auditorios nunha ocasión, fai xa moito tempo.

Fai unhas semanas que o PP fixo un acto no mesmo sitio, pero só no auditorio grande, e dixeron que meteran alí sete mil persoas. Que esaxerados!!, -por non dicir mentireiros-; xa que de ser así, nós entón, con todo o Palacio aberto, metemos dez mil persoas, aplicando a mesma proporción. Pero, escapando da guerra de cifras, porque iso é o de menos, este acto foi sobre todo espectacular: moita imaxe e colorido, moita música, moita xente e moi animada, e unha boa intervención de Emilio Pérez Touriño, que debullou os logros do seu goberno durante esta etapa de cambio que se desenvolveu en Galicia.

Hoxe é un deses días nos que un se sinte orgulloso do seu traballo, e dos compañeiros e compañeiras que ten. Como é habitual, na organización destes actos está moita xente, pero o éxito foi debido a persoas como Aceña, Luismi, Sergio, Tere, Rocio, Eloy, …, e como non, os camaradas da Rúa do Pino, os da O, que sempre están nos éxitos: Eva, Víctor, Diego, Castiñeiras, Marquiños, Chus, Cruz, Ánxela, Paula, Patricia, Xusto, …

É moito o que nos xunta, pero especialmente a ilusión, o traballo, o progreso e o cambio. Xa queda menos para as eleccións, e esta semana saberemos a data de celebración, e ata o «Día D» queda moito traballo e moitos quilómetros.

Podes ver máis fotos no Flickr

A Ministra 2.0

Bibiana Aído, a nova ministra de Igualdade, agradece a través do seu blog a infinidades de parabéns que recibiu. Está claro que a Ministra 2.0, como a chaman xa algúns medios de comunicación, pon de manifesto que os tempos cambian, e que agora ata os ministros e ministras poden comunicarse directamente cos cidadáns, só é cuestión de querer, de ter vontade e un pouco de tempo libre. Parece que Bibiana está disposta a facelo:

Sí, me cambia la vida el ser ministra. Pero seré -como he leido por ahí- una ministra 2.0. Una ministra cercana que va a luchar con todas sus fuerzas por la igualdad. Me cambiará la vida, pero merecerá la pena si logro que cambien las vidas de muchas mujeres y muchos hombres. En eso consiste para mí la política y el compromiso.

 

Ver máis no blog de Bibiana Aído.

Zapatero Presidente!!

Aínda que a nova non é ningunha novidade para ninguén, José Luis Rodríguez Zapatero acaba de ser investido polo Congreso como Presidente do goberno cos votos a favor dos Deputados e Deputadas socialistas.

Noraboa e a traballar!!

A Mafia Católica

A Igrexa Católica saíu á rúa novamente, disque para defender á familia, pero ¿que entende esta Igrexa retrógrada e fascista por familia?. No seu caso a palabra familia lembra máis a unha Mafia baixo a dirección dun padriño, que ben podería ser Benedicto XXI, e un capo –en España- que non pode ser outro máis que Rouco Varela; esa é a verdadeira familia que defenden estes membros da camorra católica, que se atreven a facer política para defender os seus intereses mafiosos.

Son capaces, desde o púlpito que lles da a súa posición privilexiada, de criticar a un goberno lexítimamente elixido polos cidadáns, e amparados por unha dubidosa moralidade e un catecismo anticuado e interesado son capaces de falar de presuntos fraudes, enganos, ou da “disolución da democracia”. Pero, ¿que entenderán estes fundamentalistas cristiáns de democracia ou de liberdade, cando a institución á que eles pertencen funciona únicamente dun xeito dictatorial.

Acaso os defensores da familia cristián poden defender e protexer a individuos coma o arzobispo de Tenerife que din cousas como: «Puede haber menores que sí lo consientan y, de hecho, los hay. Hay adolescentes de 13 años que son menores y están perfectamente de acuerdo y, además, deseándolo». Nunha organización seria e normal, alguén que fixese unhas manifestacións deste tipo estaría na rúa ao día seguinte, pero os protectores da familia amparan sen pudor a un enfermo como este.

¡¡Deus nos colla confesados!!

Debates, agora si

¡¡Que sorpresa!!. O PP pide dous debates cara a cara entre Rajoy e Zapatero. ¡¡Como cambian as cousas!!. Fai catro anos Zapatero pediu debater con Rajoy, e este negouse, as razóns non están claras, quizais fose por medo, ou porque como daquela gobernaba o PP estes preferiron non darlle oportunidades á oposición.

Catro anos despois as cousas cambian, pero substancialmente, xa que foi o propio presidente do goberno o que retou a Rajoy a debater na televisión, e agora son os populares os que piden xa que os debates sexan dous. ¿Que foi o que cambiou?.

Actualización: Rajoy xa pide tres debates, e ademais pon a condición de que teñen que ser nas televisións privadas. De Televisión Española nada de nada. Pero ademais ten o “morrazo” de dicir o seguinte: «Yo creo que unos debates en televisión bien organizados pueden ser muy útiles para que la gente pueda conocer las propuestas y el diagnóstico de las situaciones de cada uno de los candidatos».

Rostro e desfachatez non lle falta a Mariano e aos colegas do PP, que son capaces de xirar e modificar os seus argumentos en función dos seus intereses. Rajoy neso é como Groucho Marx: «Estos son mis principios. Si no le gustan tengo otros».

La mirada positiva

Hoxe foi a presentación oficial de Zapatero como candidato á Presidencia do Goberno. Esta campaña preséntase interesante, e o PSOE ao igual que nos últimos tempos aposta por dar unha imaxe fresca e moderna, e facer unha campaña en positivo, e para eso nada mellor que o seu slogan «La mirada positiva». Ademais, polo que sabemos ata o de agora unha canción de Tequila acompañará e será a sintonía da campaña: Que el tiempo no te cambie.

Tempo teremos para falar desta campaña.